Δεν άντεξα να μη θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια...

Ευχές για όλο τον κόσμο μέσα απ' την καρδιά μου...

Η μοναξιά δεν έχει γιορτές...

Αγωνιούν οι γέροντες



(23/12) Τελεσίγραφο προς τους συγγενείς περισσοτέρων από 100 ηλικιωμένων από το Γηροκομείο Αθηνών που κλείνει πτέρυγες λόγω έλλειψης προσωπικού. Αντίθετη άποψη από την Νομαρχία Αθηνών.

http://www.megatv.com/megagegonota/summary.asp?catid=17632&subid=2&pubid=20853756

Θα' θελα να μπορούσα να γράψω μόνο χαρμόσυνα για τα Χριστούγεννα,
απηυδυσμένη από τα όσα ζοφερά ζούμε, ακούμε και μοιραζόμαστε καθημερινά.
Και κει που ετοιμαζόμουν για ευχές και επίφαση αισιοδοξίας και ελπίδας,
άκουσα στο δελτίο ειδήσεων του MEGA το ρεπορτάζ αυτό...
Μου κόπηκε η φόρα εντελώς και η καρδιά μου βούλιαξε...
Πίσω από τις λαμπερές βιτρίνες, τα καταστόλιστα δέντρα, τα φώτα,
τη γκλάμορους ατμόσφαιρα, τις γιορτές και τα πανηγύρια,
άνθρωποι ζουν στη μοναξιά, την απελπισία, την απόγνωση, την ανασφάλεια,
αναμένοντας μόνο το Μεγάλο Ύπνο...
Δεν αναλώνομαι σε σκέψεις για το ποιός και πότε καταχράστηκε τα χρήματα αυτού του
ιδρύματος (και πόσων άλλων ακόμα δεν τολμώ να φανταστώ!)
Με βασανίζουν μόνο η έννοια και η ανημποριά και ο θυμός...
Λάτσηδες, Βγενόπουλοι, Βασιλάκηδες, Βαρδινογιάννηδες, Αγγελόπουλοι...κι άλλοι, κι άλλοι...
που κάθε μέρα σας βλέπουμε στα περιοδικά, λαμπερούς και χλιδάτους,
πατήσατε άραγε ποτέ σας τα κατώφλια αυτών των ιδρυμάτων;
αντικρύσατε αυτό το παραδομένο άδειο βλέμμα;
σκεφτήκατε για μια στιγμή όχι αυτό που είστε αλλά αυτό που θα γίνετε στη δύση της ζωής σας;
Αυτό το πυροτέχνημα που λέγεται "ΖΩΗ", όταν σβύνει αφήνει σκοτάδι και άσχημη μυρωδιά...
αυτό σκεφτείτε μόνο...αυτό ας σκεφτούμε μόνο...!

ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ φίλοι μου!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, 11 Δεκεμβρίου

Η Χάρτα των δικαιωμάτων του παιδιού (UNICEF):

•Δικαιούμαι να έρθω στη ζωή. Δικαιούμαι να υπάρξω.
•Δικαιούμαι να μεγαλώσω σε έναν κόσμο χωρίς βία και φτώχεια.
•Δικαιούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που σέβεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον.
•Δικαιούμαι να έχω ελεύθερη πρόσβαση στον μαγικό κόσμο της γνώσης.
•Δικαιούμαι να έχω ελεύθερο χρόνο και χώρο για να παίζω.
•Δικαιούμαι να μάθω τί είνα καλό για την σωματική και ψυχική μου υγεία.
•Δικαιούμαι να περνάω αρκετό χρόνο με τους γονείς μου.
•Δικαιούμαι να ζήσω με αθωότητα και ανεμελιά τα παιδικά μου χρόνια.
•Δικαιούμαι να ζήσω σε μιά κοινωνία που προστατεύει τα προσωπικά μου δεδομένα.
•Δικαιούμαι έναν κόσμο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό. ΄Εναν κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσουν αύριο τα δικά μου παιδιά.

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα
και μάς κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
Μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
Μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους πια
Πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι
και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς ξανά στην πόλη

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
Μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
Μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας κι ο καινούριος μου εγγονός

Στίχοι - μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος