χωρίς άλλα σχόλια...

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να υμνούμε το "μεγαλείο της φύσης". Έχουμε δεδομένη τη δύναμή της, την τελειότητά της και συνάμα το εφήμερό της. Τη θαυμάζουμε και όμως την απαξιώνουμε καταστρέφοντάς την. Δεν την χορταίνουμε αλλά ανεχόμαστε τον βιασμό της. Υποκλινόμαστε σ' αυτήν κι όμως της γυρίζουμε την πλατη. Απολαμβάνουμε τα αγαθά της θεωρώντας τα κτήμα μας. Αντικρύζουμε με δέος τα γεννήματά της, τις δύσεις και τις ανατολές, τις θάλασσες και τα βουνά, τα όσα κρυφά της ανακαλύπτουμε. Χαμογελάμε, ονειρευόμαστε, ταξιδεύουμε, με τις φωτογραφίες που κατακλύζουν τον κόσμο μας. Και θαυμάζουμε τη Ζωή που κυλάει από τη γέννηση μέχρι το θάνατο κάθε οργανικού πλάσματος. Χαμογελάμε με τα καμώματα του σκύλου μας ή της γάτας μας, βλέπουμε με συμπάθεια τα αρνάκια, τα γαϊδουράκια, τα χρυσόψαρα, τα πουλάκια και κάθε λογής ζωντανά που αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας.
Όμως...από το λεξιλόγιό μας ποτέ δεν λείπουν χαρακτηρισμοί που αναφέρονται σε ζωντανά και γεμάτα αισθήματα πλάσματα που είναι γεννήματα της φύσης.
Κτήνος...κτηνωδία...αποκτήνωση...κτηνώδης...

Γαϊδούρι...
Ύαινα...

Παχύδερμο...
Ζώον...
...ολόκληρη λίστα με τέτοια κοσμητικά θα μπορούσα να γράψω!
Και τα λέμε εμείς, οι άνθρωποι-αλαζόνες για να χαρακτηρίσουμε άλλους ανθρώπους-αλαζόνες, με  το αίσθημα ανωτερότητας απέναντι στα πλάσματα της φύσης που άδικα και καταχρηστικά μας κυριαρχεί.
Παραμερίζουμε το γεγονός ότι τα πλάσματα αυτά νοιώθουν, πονάνε, αγαπούν, γεννιώνται και πεθαίνουν, ακριβώς όπως εμείς.
Πόσες άραγε φορές έχουμε εστιάσει στο βλέμμα ενός ζώου που χαίρεται ή πενθεί; Πόσοι από εμάς έχουμε δει τον τρόμο, την απόγνωση, την αγάπη, την απελπισία, την αφοσίωση, την εμπιστοσύνη στα βλέμματά τους;;;
Καταδικάζουμε την κακοποίηση των ζώων καθισμένοι χαλαρά στην πολυθρόνα μας αγκαλιά με το καλομαθημένο σκυλάκι τσέπης.
Συμμετέχουμε σε ομάδες για τη διάσωση των ειδών που εξαφανίζονται, εκ του ασφαλούς στο σαλόνι μας...

Δεν επιχειρώ να το ρίξω στη φιλοσοφία...άλλωστε κι εγώ (κακομαθημένο) σκυλάκι τσέπης διαθέτω...

Μου έστειλαν με mail κάποια βιντεάκια...συνηθισμένο πράγμα! Ένα από αυτά με συγκλόνισε. Και μετά κι άλλο ένα με συγκίνησε, και το επόμενο με έκανε χαμογελάσω...και να σκεφτώ...και να ζηλέψω αυτούς τους ανθρώπους, να τους ζηλέψω κατάβαθα.

Είμαστε πολύ μικροί, πολύ λίγοι, πολύ κακοί, πολύ ψωνισμένοι, πολύ απ' όλα...δυστυχώς όμως δεν είμαστε όσο θα έπρεπε, Ζώα.