Ναι, το συνηθίσαμε και το προσπερνάμε, κάνοντας βόλτα πίσω από τις χαρούμενες μαμάδες και τους περήφανους μπαμπάδες που καμαρώνουν τα παιδιά τους στην παρέλαση, πίσω από τους έφηβους που βρίσκουν ευκαιρία για καφεδάκι και φλερτ, αργία βλέπεις, πίσω από κάποιους ξεχασμένους κάποιας ηλικίας που κάτι ίσως αναπολούν μα δεν μιλάνε, μόνο έχουν βλέμμα απόμακρο, ίσως και να κλαίνε μέσα τους. Μέρα Εθνικής Εορτής, ευκαιρία για δουλειές στο σπίτι, για καμιά μπυρίτσα, κι αν έπεφτε και μέρα Παρασκευή, ω χαρώ το..τριήμερη αργία.
Οι πολεμιστές της Αλβανίας και οι ανάπηροι πολέμου που είχαν πάντα την τιμητική τους πρώτοι πρώτοι στην παρέλαση, όλο και λιγόστευαν κάθε χρονιά...πέρσι ήταν μόνο ένας, σε αναπηρικό καροτσάκι, μόνος καταμεσής του δρόμου, και πίσω οι ερυθροσταυρίτισσες. Φέτος κανείς. Και οι μνήμες ξεθωριάζουν κι αυτές και οι εικόνες χάνονται, και μένει η ιστορία και κάποιες αφηγήσεις υπερήλικων πια που θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια κάθε γεγονός που τους σημάδεψε.
Μιλούσα απόψε με το γυιό μου, διάβαζα εφημερίδα, ένα αφιέρωμα στον πόλεμο της Αλβανίας. Τον ρὠτησα αν ξέρει...μου απάντησε, "όχι ιδιαίτερα". Φυσικό μου φάνηκε, εδώ δεν ξέρουν για το Πολυτεχνείο, για την Αλβανία θα ήξεραν? Φυσικό, κι όμως απαράδεκτο. Του είπα..."έχω το ημερολόγιο του παππού σου, στα 27 του χρόνια ήταν αξιωματικός στο αλβανικό μέτωπο", με κοίταξε και φάνηκε να εντυπωσιάστηκε. Θέλησε να το δει και να το διαβάσει. Δεν μπόρεσε να διακρίνει τα μισοσβυσμένα από τα χρόνια γράμματα, βιαστικά γραμμένα με μολύβι μωβ κακοξυσμένο μέσα στη σκηνή του εκεί ψηλά στα βουνά της Αλβανίας. Του διάβασα ένα μικρό απόσπασμα. Ζήτησε κι άλλο. Και μετά κι άλλο. Και τον είδα που ένοιωσε τη φρίκη, την απόγνωση, την ελπίδα, την απογοήτευση, τη μοναξιά, το φόβο, τη νοσταλγία...όπως γράφτηκαν πριν τόσα χρόνια εκεί στο μέτωπο μέσα στο χιόνι και τη λάσπη. Κι ένοιωσα κι εγώ με τη σειρά μου ελπίδα. Πως ίσως, λέει, η ιστορία είναι κάτι παραπάνω από γραφικές ολόιδιες κάθε χρονιά επετείους και πανηγύρια και πλαστικές σημαιούλες πεταμένες στους δρόμους όταν τελειώσει η μπάντα του δήμου και όλα καθήσουν ήσυχα στη θέση τους παρέα με μπυρίτσα και κουβεντούλα.

Από το ημερολόγιο του υπολοχαγού Σπύρου Σταρίδα:

"11η Φεβρουαρίου ώρα 14 πλαγιές Τρεμπεσίνας
Είμαστε τρυπωμένοι μέσα σ ένα λάκκο οι αξιωματικοί και οι φαντάροι, σαν τα σκουλίκια και καθόμαστε.
Αυτήν την ώρα έχουν σταματήσει τ αεροπλάνα.
Το πρωί πάλι κόλαση. Εχτύπησαν πάλι το Σύνταγμά μας. Τώρα κατεβάζουνε τους τραυματίες. Ο πρώτος ένα ψηλό παιδί ήτανε ωχρός σαν πεθαμένος. Του κοψε ολόκληρο το χέρι. Του το έδεσαν κακά κι έσταζε από το σκοτωμένο κρέας το αίμα.
Φρίκη & πάλι φρίκη.
Ο πόλεμος είναι σκληρός και απαίσιος και ωραίος μόνον στις εφημερίδες που γράφουν ψέμματα.
Μόνον ο εγωϊσμός με κρατεί και δίνω κουράγιο στους άνδρες μου. Κι αυτό μου φαίνεται τόσο κουτό γιατί δεν το πιστεύω.
Ακούγονται αεροπλάνα. Σε λίγο θα μας ξαναβομβαρδίσουν..."

"25 Μαρτίου 1941
Σήμερα έχουμε εθνική εορτή κι εγώ βρίσκομαι στο παρατηρητήριο. Χθες εκάψαμεν ο ουλαμός μας μια αποθήκη πυρομαχικών κι επήρε συγχαρητήρια, χάλασε ο κόσμος απ'τις εκρήξεις.
Ο πόλεμος της Αλβανίας μου φαίνεται πως θα λήξη πολύ γρήγορα για μας, με μια φυγή χωρίς να ξέρεις το τέλος, γράφοντας έτσι η Ελλάς μια σελίδα δόξας αλλά με πολύ αίμα.
Δίπλα μου έχω έναν δόκιμο Ηπειρώτη που αύριο θα τον στείλω στον Γολγοθά (Λούντρα -νορντ) για τους όλμους. Είναι ένα παιδάριο παντρεμμένος με ένα αγοράκι. Έξω έχει πιάσει μια μεγάλη καταχνιά.
Καταραμένη Τρεμπεσίνα.
ώρα 17η"

'Aσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας
Οδυσσέας Ελύτης, 1945

Γι' αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή,
λυώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
-ο θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο!
Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλλα στον αέρα,
καθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας άντικρυ
στο θάνατο - κ' η μοίρα ό τι θέλει ας πεί.

Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κ' ηύρε το θάρρος,
καταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο,
-κιάλια, τηλέμετρα, όλμοι κέρωσαν!

Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες!
(Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά...)

Στο χώμα μόνο μια στιγμή κουνήθηκαν οι ρίζες,
ύστερα σκόρπισε ο καπνός κ' η μέρα πήε δειλά
να ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια.

Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
-μολις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος,
κ' ύστερα χύθηκε μεμιάς ως τα χλομά του νύχια!

Τώρα κοίτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη,
μ' ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά,
μ' ένα κλαδάκι λησμονιάς στ' αριστερό του αφτί,
μοιάζει μπαξές που τούφυγαν άξαφνα τα πουλιά,
μοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά,
μοιάζει ρολόι αγγέλου που σταμάτησε
μόλις είπανε "γεια παιδιά!" τα ματοτσίνορα
κ η απορία μαρμάρωσε...
Κοίτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη...
Αιώνες μαύροι γύρω του
αλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή
κ οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
ακούν με προσοχή,
όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε,
όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή
-όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.

Κάτω απ' τα πέντε κέδρα,
χωρίς άλλα κεριά,
κοίτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη...
άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα,
στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο,
κι ανάμεσα απ τα φρύδια
μικρό πικρό πηγάδι - δακτυλιά της μοίρας,
μικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο,
πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!

Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του-
από που τουφυγε η ζωή. Μην πήτε πως -
μην πήτε πως ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου!

Eτσι λοιπόν η μια στιγμή, έτσι λοιπόν η μια-
έτσι λοιπόν η μια στιγμή, παράτησε την άλλη,
κι ο ήλιος ο παντοτεινός έτσι με μιας τον κόσμο!



Πηνελόπη Δέλτα: ο πρώτος νεκρός τής Ελληνικής Αντιστάσεως


Τις ημέρες τής Γερμανικής προέλασης στή Γαλλία, σφίγγοντας μέ τά τρεμάμενα δάκτυλα τού αριστερού χεριού τό μολύβι στό δεξί της χέρι, η Πηνελόπη Δέλτα χαράζει στό ημερολόγιό της:

« ... 300.000 αιχμάλωτοι σέ 5 μέρες ... Όλα τά φρούρια, τά οχυρά, κατακτημένα ή παραδομένα αμαχητί ... Καί τό Παρίσι στά χέρια τους ... Τό Μεσολόγγι, τό Αρκάδι, τά Ψαρά, τό Σούλι, τάφηκαν μέσα στ' ανατιναγμένα τους μπαρούτια ... Πώς νά καταλάβομε μείς τό ταπεινό γκρέμισμα μιάς Γαλλίας μέσα σ' ένα μήνα; Τό Παρίσι δέν άξιζε νά καή, νά γίνη στάχτη μακάρι γιά νά σωθή η τιμή τής Γαλλίας;»

Κι όταν ήλθε η σειρά τής Ελλάδας, δέν μπόρεσε ν' αντέξει. Η συνθηκολόγηση ήταν γι' αυτήν αφόρητος πόνος. Η Πηνελόπη Δέλτα πήρε δηλητήριο στίς 10 τό πρωί τής 27ης Απριλίου 1941, την στιγμή όπου υψωνόταν στήν Ακρόπολη η γερμανική σημαία μέ τόν αγκυλωτό σταυρό. Καί αυτο-δηλητηριάσθηκε τήν ημέρα όπου μπήκαν οι Γερμανοί στήν Αθήνα. Τέλειωσε τη ζωή της μέ απόλυτη συνέπεια στίς αρχές της, εκείνη που εγραφε,
«Στόν κόσμο, υπάρχουν πράγματα, ιδέες, αρχές, ιδανικά, πίστες πού βαραίνουν περισσότερο από τήν ζωή».

Αναζήτησαν τίς κόρες της. Βρήκαν τήν Κα Ζάννα. Όταν τήν είδε, η μητέρα της τής είπε:
- Γιατί άφησες τήν δουλειά σου; Σέ χρειάζονται οι πληγωμένοι ...
Και μέ σβυσμένη φωνή, προσέθεσε:
- Νά μέ θάψετε στόν κήπο. Στήν ταφόπετρα νά γράψετε μόνο τήν λέξι: ΣΙΩΠΗ

Παγκόσμια ημέρα των ζυμαρικών σήμερα!!!!!! Αναρωτιέμαι...υπάρχει παγκόσμια ημέρα των ζαρζαβατικών, των κοτόπουλων, της πατάτας, του καλαμποκιού, της χοιρινης πανσέτας, του κόντρα φιλέτου, των κουκιών?, της φάβας και γενικώς των οσπρίων?? Επειδή θα με φάει η περιέργεια, παρακαλώ ενημερώστε με.
Προς το παρόν ας τιμήσουμε τα ζυμαρικά με λίγη νοσταλγία και με δυο καλές συνταγές...ναι??








...και τώρααααααααααααα, μια υπέροχη συνταγή για όσους λατρεύουν τα πικάντικα, αγγλιστί spicy!:)))))

Μακαρονάδα με σάλτσα τόνου:

1. Φυσικά βράζουμε τα μακαρόνια, κατά προτίμηση κανονικό spaghetti, ούτε θεόχοντρα ούτε λεπτούλια, οκ?? και φυσικά κάπως να κρατούν αλλοιώς θα γίνουν ζύμη στο στομάχι σας και θα υποφέρετε αδίκως
2. Καθαρίζουμε και τρίβουμε στον τρίφτη ένα μεγάλο κρεμμύδι και μετά το βάζουμε με λαδάκι αγνό να τσιγαριστεί. Επίσης, για όσους δεν έχουν κόλημα με το σκόρδο, κόβουμε ψιλά ψιλά κομματάκια δυο σκελίδες και τα παντρεύουμε με το κρεμμυδάκι.
3. Αφού τσιγαριστούν αυτά, τα σβήνουμε με λίγο κόκκινο κρασάκι και αμέσως μετά βάζουμε την ντομάτα. Σοβαρή επισήμανση: δεν διαφημίζω προϊόντα, άρααααααααααα, βάλτε όποια ντομάτα επιθυμείτε, αλλά ΠΟΤΕ, μόνο φρέσκια, θα γίνει νεροζούμι η σαλτσούλα! (προσωπικά, προτιμώ την πουμαρό σε μπουκάλι, μου βγαίνει πιο νόστιμη)
4. Αν μέχρι τώρα τα πάτε καλά, ρίξτε μέσα στην κατσαρόλα δυο κουτιά τόννο με λάδι, (σε καμια περίπτωση τόνο σε νερό, θα βγει αηδία το φαγητό!)
5. στα αρωματικά τώρα: αλάτι, πιπέρι (κλασικά!), ρίγανη, δάφνη (3-4 φυλλαράκια), μπαχάρι ακοπάνιστο, θυμάρι, χοντρό πιπέρι, ελάχιστη (αλλά εννοούμεεεεεεεεε ΕΛΑΧΙΣΤΗ)ζάχαρη και ένα κουταλάκι του γλυκού worchesteshire sauce ( συγγνώμη για το αγγλικό αλλά δίνει ωραίο άρωμα)
6. Τα βάλαμε όλα αυτά??? Ωραία...χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε τη σάλτσα να σιγοβράζει μέχρι να πήξει και να έχει φύγει όσο νερό έχει.
7. Σερβίρουμε αμέσως χωρίς τυρί, εκτός κι αν κάποιος είναι μανιακός στο συνδυασμό τυριού με ψάρι (εγώ είμαι)
8. ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ....όποτε φτιάχνω αυτή τη σάλτσα με λατρεύουν όλοι!!!!!

Συνταγή νούμερο 2, απολύτως κρητικιά αυτή...

1. Ζητάμε από τον χασάπη μας, γίδα. Αν κοιτάξει παράξενα, απευθυνθείτε σε Κρητικό, υπάρχουν παντού!
2. Τη βράζουμε μέχρι να γίνει λιώμα και κάνουμε κουράγιο ή και ψώνια σε έσχατη ανάγκη, μέχρι να ξεμυρίσει το σπίτι.
3. Σουρώνουμε το ζουμί, βάζουμε το κρέας στην άκρη (το τρώμε με μπόλικο λεμόνι, το πετάμε, το δίνουμε στο σκύλο μας ή στο σκύλο του γείτονα...ό,τι γουστάρουμε το κάνουμε δηλαδή)
4. Προσθέτουμε στο ζουμί της γίδας λίγο νερό και αλάτι και αφού βράσουν ρίχνουμε τα μακαρόνια, κατά προτίμηση λίγο χοντρουλά, πολύ λίγο όμως. Φροντίζουμε να υπολογίσουμε το νερό με το ζουμί, ώστε να μην χρειάζεται σούρωμα μετά το βράσιμο των ζυμαρικών, οκ??
5. Έχουμε ξύσει μπόλικο κρητικό ανθότυρο (βλέπε βασιλόπουλος, ίσως μαρινόπουλος, σίγουρα όλοι οι Κρητικοί που βρίσκονται παντού κλπκλπ), αλλά προσέξτε, ΜΟΝΟ κρητικό ανθότυρο.
6. Σερβίρουμε αμέσως με μπόλικο ανθότυρο, τρώμε σαν βουλιμικοί και μετά πάμε κατευθείαν για ύπνο.

Αυτά και τέλος!

Υ.Γ. στην παγκόσμια ημέρα της φακής θα σας γράψω μια εξαιρετική συνταγή!!!!!!!!!!!!!

ένα αγαπημένο τραγούδι και τίποτ' άλλο..είμαι στις πολύ μα πάρα πολύ κακές μου σήμερα. Μόνο η μουσική με σώζει.

ανάποδη κλωστή. μια υπέροχη παράσταση.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΑΝΑΠΟΔΗ ΚΛΩΣΤΗ-το παραμύθι
Ομάδα CMD

Aπο τις 3 Νοεμβρίου στο STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ
Η παράσταση «Ανάποδη κλωστή-το παραμύθι» αποτελεί συνέχεια και εξέλιξη της Performance – Installation με τον τίτλο «Ανάποδη κλωστή» που παρουσιάστηκε με επιτυχία στο BIOS το 2008.
Η φετινή παράσταση που θα φιλοξενηθεί στο STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ απευθύνεται σε παιδιά κι είναι ένα παραμύθι που μιλάει για το ταξίδι ενός παιδιού στον κόσμο της φαντασίας, ένα ταξίδι στο οποίο τον οδηγεί μια μαγική πυγολαμπίδα.

…οι πυγολαμπίδες φέγγουν μόνο τη νύχτα. Να, όπως τα αστέρια που πέφτουν, μόνο που εκείνες είναι …ανάποδα αστέρια. Κι ύστερα, η μαγική πυγολαμπίδα πέταξε κι έφυγε... Το παιδί έτρεξε πίσω της και την ακολούθησε μέσα στο διάφανο δάσος. Μια γκρίζα… παράξενη ομίχλη, σαν γκρίζα σκόνη ξετυλίχθηκε γύρω του......
Η παράσταση καταλήγει στην ερώτηση αν οι κόσμοι μέσα στους οποίους ταξιδέψαμε μαζί με την μαγική πυγολαμπίδα υπάρχουν: «λένε πως τα πιο όμορφα πράγματα είναι εκείνα που δεν φαίνονται

Ένα ταξίδι φτιαγμένο από εικόνες, χαμόγελα και δάκρυα, σε ένα κόσμο, όπου κάθε επιθυμία και προσδοκία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Η Χώρα μας είναι μόλις ορατή … μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας .

Τους ρόλους του παιδιού και του αφηγητή έχει ο Ιπποκράτης Δελβερούδης και το ρόλο της μαγικής πυγολαμπίδας η Kasja Englund. Μαζί τους μέσα στους μαγικούς κόσμους της παράστασης εμφανίζονται δυο νέοι από την Θεατρική ομάδα της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας Σπαστικών με την καθοδήγηση στην κίνηση από την Kasja Englund. Την Καλ Διεύθυνση (Κείμενο Σκηνοθεσία ––Σκηνογραφία)έχει η Μαρία Χανιωτάκη .
Τη μουσική έγραψαν οι Γιώργος Bandoek Αποστολάκης και ο Μάριος Τσάγγαρης .Τα video της παράστασης είναι του Μπάμπη Βενετόπουλου . Οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα ,η μελέτη της κατασκευής του σκηνικού χώρου του Τάσου Παπαιωάννου . Κείμενα διαβάζει η Όλια Λαζαρίδου

Παραστάσεις : από Τρίτη έως Παρασκευή (για τα σχολεία) στις 11 το πρωί . Σάββατο στις 5 το απόγευμα για το κοινό
Τιμή εισιτηρίου: €15, φοιτητικό €12
STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ, Μαυρομιχάλη 134 ,Αθήνα
Τηλ: 210.645.3330

Πληροφορίες:
MENTA ART EVENTS : 6974037500 ????
info@menta3.com - www.menta3.com


«Δεν αποτελεί μέρος της δουλειάς μας το να δοθούν απαντήσεις στα ερωτήματα που προέκυψαν από την δική μας ερευνητική διαδικασία . Η έρευνα μας στηρίζεται στις προσδοκίες μας στον εσωτερικό μας κόσμο ,στην ζωή γύρω μας στην παράδοση μας στις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου τώρα και πάντοτε. Στις ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου.
Εκείνο που καλούμαστε να κάνουμε είναι να θέσουμε το ερώτημα στον θεατή δημιουργώντας ένα ελεύθερο πεδίο έτσι ώστε να μπορέσει να μοιραστεί τη θεατρική εμπειρία μαζί μας. Θέλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε ο θεατής να συμμετέχει με την ελευθερία στη φαντασία του και την αντήχηση μέσα του. Να μπορέσει να δει τον δικό του κόσμο μέσα στην δουλειά μας όπως με αυθορμητισμό κι ελευθερία ξεκινήσαμε και δημιουργήσαμε κι εμείς το υλικό της παράστασης μας. Κάθε δημιουργία μας είναι και παραμένει μέρος μιας συνέχειας που έχει να κάνει με την πορεία του Θεάτρου στον τόπο μας αλλά και του Θεάτρου γενικότερά».
Δουλεύοντας γι αυτή την παράσταση –παραμύθι που απευθύνεται σε παιδιά βρισκόμαστε διαρκώς μπροστά στην αναγκαιότητα που μας οδηγούν τα λόγια των αδελφών Γκριμμ...:
«η Ποίηση δεν ζει παρά μονάχα εκεί όπου μπορεί να συναντήσει γυμνή την ανθρώπινη ψυχή, εκεί όπου μπορεί να δροσίσει , ν ανακουφίσει ,να ζεστάνει και να παρηγορήσει .»


Μέλη της Ομάδας CMD :
Μαρία Χανιωτάκη (Σκηνογράφος ΜΑ)
Αθηνά Γκαζάνη (Φωτογράφος)),
Αιμιλία Κακουριώτη (Αρχιτέκτων Μηχανικός ΑΠΘ),
Εύα Σταυρακάκη (Διακοσμήτρια-χορεύτρια ),
Παναγιώτης Καφούσιας (Φοιτητής Γεωλογίας-χορευτής)

Για να μην ξεχνάμε...σαν σήμερα εκτελέστηκαν 10 ναζί εγκληματίες πολέμου. Μαζί τους δεν πέθανε ο φασισμός. Τον συναντούμε κάθε μέρα σαν τον γείτονα που ανοίγει τα παράθυρα κάθε πρωί. Μόνο ας αναλογιστούμε ότι η λέξη "κτήνη" αδικεί τα ζώα, αδικεί κι εμάς που την χρησιμοποιούμε, αδικεί τον κόσμο που υπάρχουν ακόμα και σήμερα παντού. Απομονώνονται? απασφαλίζονται? εξαφανίζονται? Ναι, αρκεί να μην αδιαφορούμε χαμένοι στον δικό μας κόσμο όταν καμαρώνουν γεμάτοι τατουάζ με σβάστικες και παρελαύνουν με σημαίες φασιστικές, γιατί τον δικό μας κόσμο, όσο χάλια κι αν είναι, θα αποτελειώσουν.

Για την Ελευθερία που σαν σήμερα γεννήθηκε...Χρόνια Πολλά αγαπημένη μας.

Απίστευτη σπαρίλα!
Περιμένω με αγωνία να έλθει η 20η του Οκτώβρη, να ξεκινήσω την εκπαιδευτική μου άδεια μπας και ηρεμήσω. Ίσως συνεχίσω και το γράψιμο του βιβλίου μου για την δύστυχη σαντέζα Ρόζα που έχω παρατήσει τώρα και καιρούς. Ίσως πάλι τελειώσω το άλλο βιβλίο για το ανασκαφικό έργο στο Ηράκλειο από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα. Προς το παρόν, ανεβάζω ένα μικρούλικο απόσπασμα από τη Ρόζα μου (βασικά ο τίτλος του βιβλίου είναι "Η τρικυμία των χελιδονιών"), ένα Nicola Conte, μια όμορφη φωτογραφία και λίγο Disney και πάω να χαζέψω το Sex and the City!!!
Έτσι θα ξεχάσω και την παγκόσμια ημέρα μείωσης των φυσικών καταστροφών (δηλαδή με ποιό τρόπο θα τα βάλουμε με τις φυσικές καταστροφές δεν έχω καταλάβει) τους σεισμούς και τους καταποντισμούς (θεούλη μου!) τους μετεωρίτες και τους κομήτες που μας απειλούν, τον ουρανό που θα μας πέσει στο κεφάλι, τη θάλασσα που θα μας πνίξει, τους τυφώνες που δεν ανακάλυψαν ακόμα την Κρήτη (εδώ νικάει κατά κράτος ο λίβας, πάλι καλά!).
Μήπως όσοι έχουν αναλάβει το υπέρτατο καθήκον να αποφασίζουν πότε θα γιορτάζουμε τι, να διόρθωναν λίγο αυτή τη διεθνή ημέρα και να την μετονόμαζαν σε "παγκόσμια ημέρα αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών" ή ακόμα καλύτερα, "Θεέ λυπήσου μας"?

"……..Πήρε να σουρουπώνει. Η Ανδρονίκη σηκώθηκε αργά απ’ την καρέκλα κι ακούμπησε το χέρι στο τραπέζι να στηριχτεί. «Τα έρμα τα πόδια μου δε με βαστούν πια», μονολόγησε και κούνησε το κεφάλι. Ένα σωρό δουλειές είχε να κάμει ακόμα. Να κλείσει τα καφασωτά, ν’ ανάψει το καντήλι, να φτιάξει ένα ζεστό να πιεί πριν πέσει για ύπνο. «Όλα δύσκολα. Όλα δύσκολα, σαν γεράσει κανείς!» σκέφτηκε και έσυρε τα πόδια προς τη μεριά του παραθυριού. Πλησίασε και άνοιξε τα τζάμια και το μικρό δωμάτιο πλημμύρισε μυρουδιές. Γιασεμί και λιβάνι και νυχτολούλουδα, να γεμίζουν οι αισθήσεις άνοιξη.
Απ’ την πλατεία του Αγίου Μηνά ακούγονταν τα χελιδόνια.
«Καλησπέρα γερόντισσα», της φώναξε η κερά Γιασεμώ από το δρόμο. «Κόπιασε να βεγγερίσουμε»
«Καλησπέρα κερά-Ανδρονίκη», όλες εν χορώ οι γειτόνισσες, παραταγμένες όπως κάθε δείλι στο σοκάκι, άλλη με το βελονάκι στο χέρι, άλλη να ξεματίζει κουκιά, άλλη να σπάει καρύδια, όλες με τις δουλειές του σπιτιού μα και με το μάτι και το χείλι απασχολημένα, μη χάσουν κίνηση, μη χάσουν είδηση σαν σε χορό αρχαίας τραγωδίας.
«θα πα να θέσω γειτόνισσες», είπε η Ανδρονίκη, «τα ποδάρια μου δεν τα νοιώθω» και άφησε το βλέμμα να πλανηθεί πέρα και πάνω από το στενοσόκακο.

Σκοτείνιαζε αργά κι ο ουρανός πάνω από το Στρούμπουλα βάφτηκε ροδοκόκκινος. Μα η Ανδρονίκη ακούνητη στο τζαμωτό. Η πονεμένη πλάτη, τα πρησμένα πόδια, τα λευκά μαλλιά σιγά σιγά ξεχάστηκαν καθώς το βλέμμα θόλωνε και οι θύμησες όλες μαζί ζωντάνεψαν. Οι ήχοι, οι μυρουδιές, τα γέλια και τα τραγούδια, οι φωνές και οι καυγάδες, το γουργουρητό των ναργιλέδων…..
Δεν ήταν η κερά-Ανδρονίκη πια, μα η Ανδρούλα η αρχοντογυναίκα, η σκερτσόζα μαχαλογκόμενα που περπατούσε και έτριζαν οι μαχαλάδες. Η Ανδρούλα η λακκουδιανή και κυρά των μπουρδέλων που κάθε βράδυ έλεγχε τι παιζόταν στα σπίτια και τους καφενέδες. Χρυσή καρδιά η Ανδρούλα μα και σκληρή συνάμα. Πώς να τα βάλεις με τους καλντιριμιτζίδες και τα μαστούρια αλλιώς, κι ας πόναγε η καρδιά της με το καθημερνό σερετιλίκι που ζούσε. Και πώς να ξεχάσεις τις νύχτες με τα μαχαιρώματα και τους καυγάδες, τους αμανέδες και τους νταλκάδες, τους σεβντάδες και τις πίκρες. Πώς να ξεχάσεις την ατμόσφαιρα εκείνη που μύριζε μπαρούτη και έρωτα, αίμα και νιότη, «μαύρο» και κρασί στους μαχαλάδες του Κάστρου!
Σφιγμένη μέσα στην παλιά φανελένια ρόμπα αφέθηκε να ταξιδέψει στους καιρούς εκείνους με νοσταλγία και πίκρα, με θλίψη και λαχτάρα για τους χρόνους εκείνους τους τόσο μακρινούς και τόσο ζωντανούς……"









Όνειρα γλυκά! :)))

Χρώματα του κόσμου μας...
κάθε φωτογραφία ένα ταξίδι...
κάθε τόπος ένα όνειρο...
κάθε χρὠμα ἐνα χαμόγελο...
κάθε στιγμή μια ολόκληρη ζωη...
















κι εγώ τώρα θα'θελα να ήμουν σε ένα κόσμο παραμυθένιο...



...και να τραγουδώ..."ζω, γελάω, αγαπώ"



...δεν μ'ενδιαφέρει η παραίνεση...προτιμώ τα de facto!
(κι αύριο δουλειά...και δυστυχώς γραφείο, τηλέφωνα, έγγραφα, πανικός!)

Για την Παγκόσμια μέρα των ζώων..πέρασε...ετεροχρονισμένα ανεβάζω μια φωτογραφία, χωρίς άλλο σχόλιο...μόνο απέραντη αγάπη...είναι πολύτιμα παιδιά μας.

Πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια?
Πότε έγινα έφηβη, φοιτήτρια, σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη γυναίκα (βλ. Μαίρη Παναγιωταρά δηλαδή)...πότε πέρασαν αυτά τα χρόνια ούτε που το κατάλαβα...όπως και όλοι οι γερνώντες υποθέτω...ΌΜΩΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ έρχεται κάποια στιγμή, μικρή στιγμή, που σε βλέπει κάποιος στο δρόμο να κάνεις βολτίστες κρατώντας πολύ προσεκτικά ένα καροτσάκι μέσα στη ζέστη και το μαύρο χάλι, και σου λέει όλο χαρά(ας μην εκφραστώ, δεν είναι πρέπον)...ΕΓΙΝΕΣ ΓΙΑΓΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ?????...κι εκεί παθαίνεις ένα τεραααααααααααααααααααααστιο σοκ..γιατί κανείς φυσικά δεν σε περνά πιά για μαμά που πάει βόλτα το μωράκι της...γιαγιά...ΓΙΑΓΙΑ... και μετά έρχεται και η χαριστική βολή, "και δεν σου φαίνεται"...κι εκεί παθαίνεις κάτι, εγώ το έπαθα πάντως, και πήγα επειγόντως κομμωτήριο (αφού παρέδοσα ασφαλέστατο το εγγονάκι μου στην ευτυχισμένη κορούλα μου), ξετίναξα την πιστωτική κάρτα καταφεύγοντας σε ασύστολο shopping therapy, πήγα για μανικιούρ και πεντικιούρ και φτιάξιμο φρυδιών, γιατί δεν ξέρω τι λένε οι άλλες γιαγιάδες...εγώ λατρεύω το μωρούλι μας αλλά αυτό το ΓΙΑΓΙΑ...ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ...ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΠΟΡΕΙ...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!
Έτσι λοιπόν κατέφυγα (εκτός των παραπάνω που ανάγονται στη σφαίρα της γυναικείας ματαιοδοξίας...κι όποια ισχυριστεί ότι δεν την έχει ας ψαχτεί...) και σε άλλα ριζικά μέτρα:
1. Δήλωσα στην κορούλα μου ότι το εγγονάκι μου θα με λέει Λιάνα, αλλοιώς θα παριστάνω την ανήξερη
2. Δήλωσα στον γαμπρούλη μου ότι έχει μόνο μια μαμά, άρα εγώ δεν είναι δυνατόν να είμαι και άλλη μαμά του άρα θα με λέει Λιάνα (επί ποινή θανάτου)
3. Πήγα στο μπαράκι μου κι έγινα κουρούμπελο...
4. Πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου gay και καμάρι του και θάψαμε το σύμπαν
5. Έβαλα μουσική στη διαπασών και ούρλιαζα παρέα με τους Touch&Go
6. Ανακάλυψα ότι οι ήρωές μου γέρασαν κι αυτοί...
π.χ.
Η Barbie 50αρησε!!!



Ο Tweety μου παρέδοσε τα όπλα...δεν ξέρω τι απόγινε ο Sylvester :(



ο Superman (μιαμ μιαμ!) έγινε κλασικός κοιλαράς, άσε που κρέμασαν τα μαγουλάκια του!



ο Spiderman ίσα που σέρνεται, του πήγα σοκολατάκια προχθές και φρίκαρε! έχει, λέει, 5,5 ζάχαρο!



και ο Θώρ...αχ ο Θώρ...μαράζωσε κι αυτός, παρά την πόζα!



...ναι, γερνάμε, όλοι, και το εγγονάκι μου είναι το πιο θεσπέσιο πλάσμα σε όλο το Σύμπαν...είναι η λατρεία, η ζωή μου, το φως μου, η χαρά μου, η δικαίωση όλης της ύπαρξής μου.

Στον απόηχο των εκλογών μας...αϊντε σε 4 χρόνια πάλι...καλά νά 'μαστε! :)))

Εκλογές 2009

Για να θυμόμαστε...



για να θυμόμαστε...



για να θυμόμαστε...



Εμπρός παιδιά...με φόρα στις κάλπες...υπόκρουση η Βέμπο, "παιδιά της Ελλάδας παιδιά"...



...να σώσουμε τη χώρα μας την όμορφη, τα δάση, το χρώμα και τον ήλιο της...



...οι αρχηγοί μας είν'εδώ, δυναμικοί, διαλλακτικοί, πρώτη τους φροντίδα το καλό μας...



...κι εμείς ας σπεύσομε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα...πολιτισμένα πάντα...μην σπρώχνεστε, ο ήλιος ανατέλλει νωρίς και δύει νωρίς ακόμα...προλαβαίνουμε...



...και μετάααααααααααααααααααα μια άλλη μέρα ξημερώνει και η ελπίδα ανατέλλει κι αυτή..και ναι το ξέρω...η ονειροπόληση είναι βαρύ αμάρτημα!

Ήθελα να γράψω σήμερα για την παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων, να κάνω πλάκα με την παγκόσμια ημέρα των χορτοφάγων (hellooooooooooooo φίλε David που ντε και καλά ήθελες να κανείς το σκύλο σου vegetarian μέχρι που πέθανε από ασιτία!), να αναφερθώ στον Μαρξ, το "ΚΕΦΑΛΑΙΟ" του και τις απογοητεύσεις που θα βίωνε αν ζούσε σήμερα, για την ανεξαρτησία της Κύπρου (γιορτάζουν σήμερα...μαζί σας κι εγω!), για τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο και πώς έσπασε το πόδι του παριστάνοντας το νεαρό που χοροπηδάει πάνω στα σκάμματα της Σαντορίνης...
αλλά δεν μπορώ...
ίσως φταίνε τα φεγγάρια...
ίσως φταίει η κούραση...
ίσως να φταίνε και κάποιοι...
ίσως να πλησιάζει πανσέληνος...
ίσως απλά να είναι μια κακή μέρα...
βλέπω μια φωτογραφία όμως...
πὀσο θα'θελα να ήμουν εκεί...



Καληνύχτα.