...ακούγοντας Dalida, je souis malade, ονειροπολώ, είναι ζέστη πάλι απόψε, κι εγώ μακριά από τη θάλασσα την αγαπημένη μου. Αναπολώ το λιμανάκι μου, ίσα που χωρούσαν δυο άνθρωποι και μόνο κολυμπώντας μπορούσες να φτάσεις εκεί. Χωρίς ομπρέλλες, λουκουμάδες από πλανόδιους, μουσικές στη διαπασών...χωρίς τη μυρωδιά της καροτίνης και της βανίλιας των αντιηλιακών, χωρίς το στρίμωγμα του κατά παραγγελίαν πλιτς πλιτς, χωρίς να σου έρχεται κατακέφαλα κάποιο μπαλάκι ρακέτας ή κάποιο αδέσποτο φρίσμπυ....μὀνο νερό καθαρό, βράχια και αμέτρητα κοχύλια, και το απέραντο γαλάζιο που τόσο έχει υμνηθεί....γλυκόπικρη νοσταλγία...