Ένα έρημο άνθος...

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
Ενα έρημο άνθος



Βαθύτερο απ' την αγάπη και την ταραχή
πού φέρνει μεσ' στο στήθος η επιθυμία
ζει στο θαλάσσιο βράχο έν' άνθος ολομόναχο.
Ποια φωνή το κυρίεψε και μοιάζει σαν να δείχνει
την άγνωστη γαλήνη με μικρά χρώματα...
Είναι βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς
αμέριμνο σαν ιδέα.


Ποίημα από τον τόμο "Τα ποιήματα 1979-1981",
εκδόσεις Ικαρος, 1993

(Από το e-poema.eu)

Μπόνι και Κλάιντ

Bonnie and Clyde - The top video clips of the week are here

Ο Clyde Champion Barrow και η σύντροφός του, Bonnie Parker, πυροβολήθηκαν μέχρι θανάτου από αξιωματικούς σε ενέδρα κοντά στο Sailes, Bienville Parish, της Louisiana, στις 23 Μαϊου 1934, μετά από ένα από τα πιο θεαματικά ανθρωποκυνηγητά που είχε δει μέχρι τότε η Αμερική.
Ο Barrow ήταν ύποπτος για πολλές δολοφονίες και καταζητούμενος για φόνους, ληστείες και απαγωγές.
Το FBI άρχισε να ενδιαφέρεται για τον Clyde και την ερωμένη του Bonnie του το Δεκέμβριο του 1932, μετά από αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία. Ένα αυτοκίνητο Ford, που είχε κλαπεί στο Pawhuska της Οκλαχόμα, βρέθηκε εγκαταλελειμμένο κοντά στο Jackson, του Michigan το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Στο Pawhuska, βρέθηκε εγκαταλελειμμένο κι άλλο αυτοκίνητο της Ford που είχε κλαπεί στο Ιλλινόις. Η έρευνα αυτού του αυτοκίνητου έδειξε ότι είχε κλαπεί από έναν άνδρα και μια γυναίκα, όπως αποδείχτηκε από αντικείμενα που βρέθηκαν μέσα. Βρέθηκε ένα συνταγογραφημένο μπουκάλι, που οδήγησε τους ειδικούς πράκτορες σε μια φαρμακαποθήκη στο Nacogdoches του Τέξας. Εκεί αποκαλύφθηκε ότι είχε αγοραστεί για την θεία του Clyde Barrow.
Η περαιτέρω έρευνα αποκάλυψε ότι τη γυναίκα που έλαβε τη συνταγή είχαν επισκεφθεί πρόσφατα οι Clyde Barrow, Bonnie Parker, και ο αδελφός του Clyde, LC Barrow. Επίσης αποκαλύφθηκε ότι οι τρεις αυτοί οδηγούσαν ένα αυτοκίνητο Ford, που αναγνωρίστηκε ως το κλεμμένο στο Ιλλινόις.
Στις 20 Μαΐου 1933, ο Επίτροπος των ΗΠΑ στο Ντάλλας του Τέξας, εξέδωσε ένταλμα εναντίον των Clyde Barrow και Bonnie Parker, και ζήτησε διακρατική μεταφορά από το Ντάλας στην Οκλαχόμα, για το αυτοκίνητο που είχε κλαπεί στο Ιλλινόις. Το FBI ξεκίνησε τότε το κυνήγι του για αυτό το ζευγάρι.

Η Προϊστορία
Οι Μπόνι και Κλάιντ συναντήθηκαν στο Τέξας, τον Ιανουάριο, 1930. Εκείνη την εποχή, η Bonnie ήταν 19 ετών και παντρεμένη με ένα φυλακισμένο δολοφόνο. Ο Clyde ήταν 21 και άγαμος. Λίγο μετά, συνελήφθη για κλοπή και κλείστηκε στη φυλακή. Δραπέτευσε, χρησιμοποιώντας ένα πυροβόλο όπλο που του πέρασε λαθραία η Bonnie στη φυλακή, τον συνέλαβαν ξανά όμως και στάλθηκε πίσω στη φυλακή. Ο Clyde βγήκε από τη φυλακή το Φεβρουάριο του 1932, συναντήθηκε με την Bonnie, και ξεκίνησαν μια περιπετειώδη και παράνομη ζωή.
Εκτός από την κατηγορία της κλοπής αυτοκινήτων, οι Μπόνι και Κλάιντ ήταν ύποπτοι και για άλλα εγκλήματα. Κατά τη στιγμή της σφαγής το 1934, πιστεύεται ότι είχαν διαπράξει 13 δολοφονίες και αρκετές ληστείες και διαρρήξεις. Ο Barrow, για παράδειγμα, ήταν ύποπτος για τη δολοφονία δύο αστυνομικών στο Μισσούρι, και την απαγωγή ενός άντρα και μιας γυναίκας στην αγροτική Λουιζιάνα. Στη συνέχεια, τους άφησε ελεύθερους κοντά στο Waldo του Τέξας. Πολυάριθμες ενδείξεις συνέδεαν το ζευγάρι με ληστείες τραπεζών και κλοπές αυτοκινήτων. Ο Clyde φέρεται ότι δολοφόνησε ένα άντρας στο Hillsboro του Τέξας. Διέπραξε ληστείες στο Λούφκιν και το Ντάλας του Τέξας. Δολοφόνησε ένα σερίφη και τραυμάτισε έναν άλλο στο Stringtown της Οκλαχόμα. Απήγαγε έναν αστυνομικό στο Carlsbad, στο Νέο Μεξικό. Έκλεψε ένα αυτοκίνητο σε Βικτώρια, Τέξας. Προσπάθησε να δολοφονήσει κάποιον άλλο αστυνομικό στο Wharton του Τέξας. Διέπραξε φόνο και ληστεία στο Abilene και στο Sherman του Τέξας. Φόνο στο Ντάλας του Τέξας. Απήγαγε ένα σερίφη και τον αρχηγό της αστυνομίας στο Wellington του Τέξας και διέπραξε φόνο στο Joplin και το Columbia του Μισσούρι.

Αργότερα το 1932, οι Bonnie και Clyde άρχισαν να ταξιδεύουν με τον Raymond Χάμιλτον, ένα νεαρό ληστή. Ο Hamilton τους άφησε αρκετούς μήνες αργότερα, και αντικαταστάθηκε από τον William Daniel Jones το Νοέμβριο του 1932.
Ο Ivan M. "Buck" Barrow, αδελφός του Clyde, βγήκε από τις φυλακές του Τέξας στις 23 Μαρτίου 1933, μετά από γενική αμνηστία από τον κυβερνήτη. Αμέσως συναντήθηκε με τον Clyde, φέρνοντας τη σύζυγό του, Blanche, οπότε η ομάδα έγινε πενταμελής. Αυτή η συμμορία προχώρησε σε μια σειρά από τολμηρές ληστείες που έγιναν πρωτοσέλιδα σε όλη τη χώρα. Διέφυγαν τη σύλληψη σε διάφορες συναντήσεις με την αστυνομία. Κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών με την αστυνομία στην Αϊόβα στις 29 Ιουλίου 1933, ο Buck Barrow τραυματίστηκε θανάσιμα και η Blanche συνελήφθη. Ο Jones, ο οποίος συχνά συγχέεται με τον "Pretty Boy" Floyd, συνελήφθη το Νοέμβριο του 1933, στο Χιούστον του Τέξας. Οι Μπόνι και Κλάιντ συνέχισαν μόνοι τους.



Στις 22 Νοεμβρίου 1933, στο Ντάλας του Τέξας, ο σερίφης και οι αναπληρωτές του, έστησαν παγίδα σε μια προσπάθεια να συλλάβουν τους Bonnie και Clyde, αλλά το ζευγάρι δραπέτευσε. Έκλεψαν από ένα δικηγόρο το αυτοκίνητό του και στη συνέχεια το παράτησαν στο Μαϊάμι, Οκλαχόμα. Στις 21 Δεκέμβρη 1933, οι Bonnie και Clyde λήστεψαν ένα πολίτη στο Shreveport της Λουιζιάνα.
Στις 16 του Γενάρη 1934, πέντε κρατούμενοι, περιλαμβανομένου του περιβόητου Raymond Hamilton (ο οποίος εξέτιε την ποινή του που ήταν συνολικά άνω των 200 ετών), δραπέτευσαν με τη βοήθεια του Clyde Barrow και της Bonnie Parker. Δύο φρουροί πυροβολήθηκαν κατά τη διαφυγή των κρατουμένων με αυτόματα πιστόλια, που είχε προηγουμένως κρύψει σε ένα χαντάκι ο Barrow. Καθώς οι κρατούμενοι έτρεχαν, ο Barrow κάλυπτε την υποχώρηση τους με ριπές των πυροβόλων. Μεταξύ των δραπετών ήταν και ο Henry Methvin της Λουιζιάνας.

Την 1η Απριλίου του 1934, οι Bonnie και Clyde συνάντησαν δύο νέους αξιωματικούς στον αυτοκινητόδρομο κοντά στο Γκρέιπβάιν του Τέξας. Πριν προλάβουν να αντιδράσουν, οι αξιωματικοί πυροβολήθηκαν. Στις 6 Απρίλη 1934, ένας αστυφύλακας στο Μαϊάμι, έπεσε θανάσιμα τραυματισμένος από τους Μπόνι και Κλάιντ, και ο αρχηγός της αστυνομίας απήχθη τραυματισμένος.



Το FBI και το ειδικό γραφείο ερευνών προχώρησε σε δραστικά μέτρα: Ανακοινώσεις, δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφίες, περιγραφή, ποινικό μητρώο, καθώς και άλλα δεδομένα διανεμήθηκαν σε όλους τους αξιωματικούς. Το Γραφείο ακολούθησε τη διαδρομή τους μέσα από πολλές πολιτείες και σε διάφορα στέκια της συμμορίας Barrow, ιδιαίτερα στη Λουιζιάνα.



Στις 13 Απριλίου του 1934, ένας πράκτορας του FBI, από την έρευνα στην περιοχή της Ruston, Λουιζιάνα, πληροφορήθηκε ότι οι Μπόνι και Κλάιντ βρίσκονταν σε ένα απομακρυσμένο νοτιοδυτικό τμήμα της εν λόγω κοινότητας, στο σπίτι του Methvins. Ειδικοί πράκτορες στο Τέξας είχαν ήδη μάθει ότι ο Clyde και η σύντροφός του είχαν ταξιδέψει από το Τέξας για τη Λουιζιάνα, μερικές φορές συνοδευόμενοι από τον Henry Methvin.
Το FBI και οι τοπικές αρχές επιβολής του νόμου στη Λουιζιάνα και Τέξας επικεντρώθηκαν στην σύλληψή τους. Είχαν μάθει ότι οι Bonnie και Clyde, με μέλη της οικογένειας των Methvins, θα έκαναν πάρτυ στην Black Lake της Λουιζιάνα, τη νύχτα της 21 του Μάη 1934, και επρόκειτο να επιστρέψουν πίσω δύο ημέρες αργότερα.
Πριν την αυγή στις 23 Μαΐου 1934, ένα σώμα αστυνομικών από τη Λουιζιάνα και το Τέξας, κρύφτηκαν σε θάμνους κατά μήκος της εθνικής οδού κοντά στο Sailes, Λουιζιάνα. Με το πρώτο φως της ημέρας, οι Bonnie και Clyde εμφανίστηκαν με ένα αυτοκίνητο και όταν προσπάθησαν να ξεφύγουν, οι αξιωματικοί άνοιξαν πυρ. Οι Μπόνι και Κλάιντ σκοτώθηκαν ακαριαία.






Το 1967, προβλήθηκε η θρυλική ταινία BONNIE AND CLYDE, κλασικό αριστούργημα του Αρθουρ Πεν και μια από τις καλύτερες ταινίες του Παγκόσμιου Κινηματογράφου, που αποτελεί μια ρομαντική εκδοχή της ιστορίας των θρυλικών Μπόνι Πάρκερ και Κλάιντ Μπάροου. Αν και γυρισμένη σε πολλά από τα σημεία που η Μπόνι και ο Κλάιντ είτε είχαν ληστέψει είτε χρησιμοποιούσαν ως κρυψώνες, η ταινία βασίζεται πολύ λίγο στα ιστορικά γεγονότα ενώ ανταποκρίνεται περισσότερο στο πνεύμα της δεκαετίας του '60 και στην συγκλονιστική απήχηση του θρυλικού ζευγαριού, που στη λαϊκή φαντασία των νεότερων γενεών ενσάρκωνε το όνειρο του σκληρού κοινωνικού επαναστάτη.


Στην ταινία πρωταγωνιστούν: Γουόρεν Μπίτι, Φέι Ντάναγουεϊ, Τζιν Χάκμαν, Εστέλ Πάρσον

«They’re young... they’re in love... and they kill people»
Το

Μια ζωή ποδήλατο...

1819...το πρώτο ποδήλατο κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στ' αυλάκι, τα σύγχρονα ποδήλατα καμιά σχέση δεν έχουν με εκείνα τα πρώτα, όμως πάντα θα είναι το πιο εύκολο, φτηνό, ασφαλές (υπό προϋποθέσεις!!!), υγιές μέσο μεταφοράς...














<«Με έχουν βρίσει και με έχουν πει γραφική»

Από το 1994, δηλαδή 16 χρόνια, κυκλοφορεί με το ποδήλατό της στην πόλη η αρχαιολόγος Λιάνα Σταρίδα η οποία έχει ακούσει πολλά και διάφορα όχι απαραίτητα κολακευτικά από οδηγούς Ι.Χ.

“Οταν άρχισα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο, ήμουν κυριολεκτικά διακτυλοδεικτούμενη γιατί τότε, αλλά και πριν λίγα χρόνια, αυτή η εικόνα δεν ήταν συνηθισμένη.

Συχνά έβλεπα κόσμο να γελάει, με έχουν πει γραφική πολλές φορές και μʼ έχουν βρίσει αρκετές άλλες.

Αισθανόμουν μεγάλο θυμό όταν άκουγα τέτοια σχόλια και χαίρομαι τώρα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι κυκλοφορούν με ποδήλατο.

Η Λιάνα Σταρίδα μιλώντας για τους λόγους που έχει επιλέξει το ποδήλατο, εξηγεί: “Με το ποδήλατο ασκείσαι και κάνεις καλό στην υγεία σου. Είναι οικολογικό μέσο μεταφοράς , ανέξοδο, γρήγορο και εύκολο στις μετακινήσεις, φυσικά και στο παρκάρισμα.

Δεν πηγαίνω μόνο στη δουλειά με το ποδήλατο, αλλά και στα μαγαζιά, στο σούπερ - μάρκετ κ.λπ.

Αν και καπνίστρια, τα καταφέρνω μια χαρά και πλέον ούτε που λαχανιάζω”.

Πηγή: Εφημερίδα Πατρίς>

Στην εγγονή μου...

Αγάπη μου, καρδούλα μου, να είσαι υγιής, τυχερή, δυνατή, με το γέλιο πάντα στα χείλη, μακριά από φόβους και ανασφάλειες, να διεκδικείς, να συγχωρείς, να είσαι ειλικρινής και έντιμη, να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να ονειρεύεσαι και να ταξιδεύεις αλλά να προσγειώνεσαι ομαλά όταν πρέπει, να μη συμβιβάζεσαι, να σέβεσαι τη φύση που μας γέννησε, να χαίρεσαι κάθε σου στιγμή και πάνω απ' όλα... όταν γεράσεις, στα βαθιά γεράματά σου, οι αναμνήσεις σου να είναι φως λαμπερό!
Χρόνια Πολλά για τα πρώτα σου γενέθλια αγάπη μου...Είμαι μακριά σου αλλά όσο δεν φαντάζεσαι κοντά σου.
Η γιαγιά σου που σε λατρεύει.

ουφ...!

Καμιά διάθεση δεν έχω! Κυριακή βράδυ, φυσάει του χαμού, ζέστη και νοτιάς μας μετάλλαξαν σε αποβλακωμένα ζόμπι, σκόνη παντού...αλλεργική ρινίτιδα έχει κάνει τα νεύρα μου σμπαράλια...κοιτώ την οθόνη και βαριέμαι θανάσιμα!!! Επιπλέον, αποφάσισα να αποδείξω αυτό το σαββατοκύριακο ότι είμαι μια καλή νοικοκυρά...(καλά να πάθω!) και κατέβασα ντουλάπες, ντουλαπάκια, συρτάρια, βιβλιοθήκες και πατάρια. Εξοντώθηκα, αγχώθηκα, καταταλαιπωρήθηκα, εκνευρίστηκα, έβρισα...άιντε τα τέλειωσα με χαρτομάντηλα στα χέρια και απίστευτη φαγούρα στη μύτη! Τώρα σκέφτομαι ότι αύριο θα πρέπει να πάω μ αυτά τα χάλια σε ανασκαφή, τουτέστιν πάλι σκόνη, πάλι ζέστη, πάλι ταλαιπωρία, και επιθυμώ σαν τρελλή να βρεθώ σε μια παραλία (χωρίς φαγούρα στη μύτη) και κατά προτίμηση σε μια παραλία χωρίς μουσικές, ομπρέλες, καρέκλες, πίσσα, πλανόδιους με ντόνατς και πιτσιρίκια να τσιρίζουν και μαμάδες να ουρλιάζουν (το πέρασα το στάδιο, δεν θα ξαναπάρω, ευχαριστώ).



Αχ ελευθερία, πού είσαι? Όνειρα...

Επειδή όμως πάντα υπάρχουν και χειρότερα, είδα αυτή τη φωτογραφία, χαμογέλασα για τη φατσουλίτσα και σκέφτηκα πως αν ήμουν αυτό το γατούλι, έτσι ολομόναχο στη μέση του πουθενά με τα τέρατα (άνθρωποι) γύρω μου, δεν θα είχα καν την πολυτέλεια να ονειρεύομαι μοναχικές πεντακάθαρες παραλίες...

Οι ρεμπέτες τραγουδούν την κρίση ...

"Δεν χρειάζεται να είναι κανείς εμβριθής μελετητής της κοινωνιολογίας για να κατανοήσει πως οι στίχοι του ρεμπέτικου τραγουδιού απηχούσαν, μεταξύ άλλων, σε όλες τις δεκαετίες της άνθισης του λαϊκού αυτού μουσικού είδους τα προβλήματα των κατώτερων τάξεων του πληθυσμού.

Η φτώχεια είχε πάντα την τιμήτική της στη ρεμπέτικη ανθολογία, αφού μία από τις παραγωγικότερες δεκαετίες του ρεμπέτικου, αυτή του 1925- 1935 συνέπεσε με την άφιξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

Παρά τις δυσκολίες ωστόσο των καιρών οι πρώτες προπολεμικές αναφορές στην ανέχεια διαπνέονται από καλή διάθεση, όπως, μεταξύ άλλων, μαρτυρά η συχνή χρήση της λέξης «φτωχαδάκι» αντί του βαρύνοντος «φτωχός».

Στη συνέχεια το κλίμα βάρυνε και τα τραγούδια το ακολούθησαν: Γράφει ο Ρούκουνας στο «η Κρίσις»:

Οι φόροι και τα κόμματα
φέραν αυτή την κρίση
που κάνανε τον άνθρωπο
να μη μπορεί να ζήσει.

Σαφέστατος και εξαιρετικά λακωνικός ο Κ. Ρούκουνας- το 1933 παρακαλώ-, εξηγεί τα αίτια μιας άλλης κρίσης (του 1929) που μοιάζει τόσο ίδια. Στην τωρινή κρίση κατάρρευσε το μοντέλο της μεταπολίτευσης που βασίστηκε στο τρίπτυχο «οικοδομή-δημόσιο-δανεισμός».

Κι όλο τη φτώχεια πολεμά
για να την ανικήσει
να βγάνει το ψωμάκι του
το σπίτι του να ζήσει.

Εδώ ο Ρούκουνας (φωτό) μιλά για την κοινωνική διάσταση του θέματος. Την περιθωριοποίηση μιας μεγάλης κοινωνικής ομάδας που συντελείται με τις ήδη δρομολογημένες εξελίξεις.

Την ίδια χρονιά, «Με τις τσέπες αδειανές» ο Γ. Κατσαρός φωτίζει το ρόλο των ξένων και δίνει το στίγμα της μετανάστευσης.

Τι θα κάνουμε βρε φίλοι στην κατάστασιν αυτήν
που χαμένοι πάμε όλοι εδώ στην Αμερικήν,
Όπου φτώχεια έχει πέσει και δεν βρίσκουμε δουλειά
και τα έξοδα δε βγαίνουν και τραβούμε συμφορά,

Με τα μούτρα κρεμασμένα με τις τσέπες αδειανές
περπατούμε μες στους δρόμους μα με σκέψες συλλογές,
Πως θυμάμαι τις ημέρες πού 'χαμε τα τάληρα
που ετρώγαμε μπριζόλες μα τώρα τρώμε λάχανα,

Που πηγαίναμε στους γάμους και φωνάζαμε ταξί
τώρα πάμε με τα πόδια έξω εις την εξοχή,
Με τα μούτρα κρεμασμένα με τις τσέπες αδειανές
περπατούμε μες στους δρόμους- αχ βρε Χούβερ τι μας έκανες!

Για το ίδιο γεγονός ο Μάρκος Βαμβακάρης στο «Συμφέρον» το 1954 τραγουδά:

Άμα δεν τα 'χεις δε μπορείς,
κανένας να στα δώσει,
κι αν θα σου δώσει μια φορά,
βαθειά θα σε πληγώσει.
(Το συμφέρον, Βαμβακάρης Μ. 1954)

Στο κοινωνικό σκέλος, το άνοιγμα της «ψαλίδας», τις κοινωνικές ανισότητες, τις περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο ο Γ. Παπαιωάννου το 1954 στο «Μεγάλο ψάρι»:

Δεν μπορείς να ζήσεις στη ζωή ετούτη
αν δεν έχεις πλάτες, αν δεν έχεις πλούτη
Το λέω με παράπονο πικρό
Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Εύστοχος πάντα και ο Μάρκος ο Βαμβακάρης στο «Ψεύτικος είναι ο Ντουνιάς» το 1948 ο οποίος απαξιώνει το χρήμα, τους «έχοντες και κατέχοντες» και πιθανώς τους… πλούσιους δανειστές μας:

Όσοι έχουνε πολλά λεφτά
να ξέρα τι τα κάνουν
άραγε σαν ποθάνουνε
-ψεύτη ντουνιά-
μαζί τους θα τα πάρουν;

Ενδιαφέρον είναι πώς βλέπει ο ρεμπέτης την κοινωνία και την σήψη της στο τραγούδι «Τα λεφτά»:

Όταν είχα τα λεφτά
ήμουν ντερβισόπαιδο
τώρα τελειώσαμε
και με λες παλιόπαιδο
(Πετσάς Π., τραγ. Τζουανάκος Σ., Κυριαζής Ι., 1954).

Για το ίδιο θέμα ο Δ. Σέμψης, το 1937 διαπιστώνει με την σειρά του τα σημάδια σήψης του συστήματος και παράλληλα μπαίνει στην ουσία του προβλήματος την έλλειψη αξιοπιστίας – εμπιστοσύνης. Κρίση ίσον έλλειψη εμπιστοσύνης.

Όλος ο κόσμος τώρα δουλεύει μηχανές
κι αν κάνεις το κορόιδο σου κάνει πιο πολλές
Μην έχεις εμπιστοσύνη ούτε και σ' αδερφό
γιατί κι αυτός κρυφά σου σου θέλει το κακό.
[Η ψευτοφιλία (όλος ο κόσμος τώρα δουλεύει μηχανές), Σέμψης Δ., 1937]

Βέβαια είχε προηγηθεί το 1940 ο Μάρκος με το εξαιρετικό «Πορτοφόλι» που ουσιαστικά μιλά για την απόλυτη κυριαρχία του χρήματος.

Στον κόσμο τον σημερινό, αυτό το ξέρουν όλοι
η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι
η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι
στον κόσμο τον σημερινό, αυτό το ξέρουν όλοι
(Το Πορτοφόλι, Περιστέρης Σ., Πετροπουλέας, Βαμβακάρης Μ., 1940)

Για την κρίση μιλάνε και ο Τόλης και η Λίτσα Χάρμα στο «Ψάχνω να βρω σπιτάκι» (1950) με εναλλακτικό τίτλο «Το ενοικιοστάσιο»- αφού λόγω κρίσης όλα ήταν ακριβά.

Όλοι προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις έννοιες χρεοκοπία, ελλείμματα κλπ πίσω από αποκλειστικά, οικονομικές έννοιες. Ας δούμε και τις ανθρώπινες σχέσεις, τις κοινωνικές, τις σχέσεις πολίτη – κράτους, ανθρώπου - φύσης για να δούμε κατάματα την αλήθεια. Παρά τις δυσκολίες ο Μάρκος καταλήγει:

Αυτή την ψεύτικη ζωή
πρέπει να τη χαρούμε
πρέπει να τη γλεντήσουμε
όπως και να τη βρούμε
(Ψεύτικος είναι ο Ντουνιάς, Βαμβακάρης Μ., 1948."
του Σπύρου Παπαθανασίου από http://www.in2life.gr/



«Της φτώχειας τα κουρέλια»

Φτώχεια που με κουρέλιασες με νύχια ματω­μένα,
μες στα πολλά σου θύματα γράψε ακόμα ένα!

Φτώχεια κι αν έχεις θύματα,
κρύβεις ψυχές μ' αισθήματα!

Φτωχολογιά στον πόνο σου ποτέ σου δεν δειλιάζεις!
Και τα κουρέλια που φορείς, με γέλιο τα σκεπάζεις!

Φτώχεια κι αν έχεις θύματα,
κρύβεις ψυχές μ' αισθήματα!

Μέσα στης φτώχειας το μπαξέ είμαι κι εγώ λουλούδι,
που τρέφουμαι με δάκρυα και με πικρό τραγούδι!

Φτώχεια κι αν έχεις θύματα,
κρύβεις ψυχές μ' αισθήματα!

Στη μάνα μου...που τόσο μου λείπει.

"Μάνα", Γεράσιμος Μαρκοράς

Μάνα!.. Δε βρίσκεται
λέξη καμία
νάχει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα
βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.


Της νιότης φεύγουνε
τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

χωρίς σχόλια επίσης...

Χωρίς σχόλια...

Έλαβα αυτό το mail σήμερα...το μεταφέρω εδώ...

Η ΟΡΓΗ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ...

ΕΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΦΑΙΑΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ!!!

Στο βραδινό κεντρικό δελτίο ειδήσεων της Παρασκευής 30/4/2010, του καναλιού που μπαίνει στην… ουσία των Γεγονότων μας πέταξαν στη μούρη ορισμένα στατιστικά στοιχεία για τους Δημόσιους Υπαλλήλους.
Αφού μας παρουσίασαν τα στοιχεία με τη διόγκωση του χρέους από το 2000 μέχρι το 2009, περάσανε στο ζουμί της προπαγάνδας τους:

Ο.Τρέμη: Τώρα να δούμε και μια άλλη πλευρά που έχει να κάνει με τη διόγκωση του δημόσιου χρέους Θάνο. Ζούμε σε μία χώρα που βασίζεται στο σύστημα πελατειακών σχέσεων που εγκαθιδρύθηκε από την μεταπολίτευση. Εχουμε εν τω μεταξύ δημιουργήσει ένα υπερτροφικό κράτος το οποίο είναι βουτηγμένο στη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα. Αυτό το αποτυπώνουν ανάγλυφα τα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών.

Θ.Πασχάλης: Ακριβώς Ολγα, καταρχάς να πούμε ότι σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, ο αριθμός των υπαλλήλων στο Δημόσιο, στενό και ευρύτερο Δημόσιο τομέα αλλά και στις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς ήταν τις αρχές του 2009 περίπου 840000 από τους οποίους περίπου 90000 είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου και έργου. Δείτε λοιπόν πώς από το 2003 με βάση στοιχεία που μας δόθηκαν από το υπουργείο Εσωτερικών, φούσκωνε το ελληνικό δημόσιο και κάτι αντίστοιχο βέβαια γινότανε και τις προηγούμενες δεκαετίες. Τι συνέβαινε; Αποχωρούσαν στη σύνταξη λιγότεροι υπάλληλοι και προσλαμβανόταν περισσότεροι.

Εκεί πέφτουν οι πίνακες με τα «στοιχεία» που «αναδεικνύουν» ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ – ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ!

Το έτος 2003 αποχωρούν 18000 και προσλαμβάνονται 24000.

Τα έτη 2004, 2005, 2006 ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ

Το έτος 2007 αποχωρούν 24000 και προσλαμβάνονται 35000.

Το έτος 2008 αποχωρούν 23000 και προσλαμβάνονται 40000.

Το έτος 2009 αποχωρούν 22000 και προσλαμβάνονται 26000.

Η σχέση αυτή ανατρέπεται μόνο το τελευταίο τρίμηνο του 2009 όπου έχουμε 5000 αποχωρήσεις και 2500 προσλήψεις.

Ο εκφωνητής επαναλαμβάνει (για να το εμπεδώσουμε) ότι όλα αυτά τα χρόνια έφευγαν λιγότεροι και προσλαμβανόταν περισσότεροι (με τι μισθούς και σχέσεις εργασίας προσλαμβάνονταν… το κανάλι κάνει την… πάπια).

Ετσι, το Δημόσιο κατά την τελευταία εξαετία «φούσκωσε» κατά 55000 επιπλέον υπαλλήλους λέει ο Θ.Πασχάλης.

Και μιλάμε για τους μονίμους Δημοσίους Υπαλλήλους – πετάγεται ο Τσίμας, συμπληρώνοντας ότι πίσω από αυτούς τους αριθμούς υπάρχει δεκαπλάσιος αριθμός συμβασιούχων και σταζιέρ – για να καταλήξει ο Μ.Καψής στο πολυπόθητο συμπέρασμα:

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ!


ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΛΙΓΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ….


2003: 24000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 18000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 6000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Τα έτη 2004, 2005, 2006 ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ
2007: 35000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 24000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 11000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
2008: 40000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 23000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 17000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
2009: 26000 ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ - 22000 ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ = 4000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

ΣΥΝΟΛΟ = 38000 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ
(ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ)

Ο Θ.Πασχάλης υποστήριξε ότι οι στατιστικές αναφέρουν 55000 περισσότερους Δημοσίους Υπαλλήλους και ο Μ.Καψής τους ανέβασε σε 60000!

Ισως να είναι κι έτσι!

Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι αυτοί οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που προσλήφθηκαν μεταξύ 2003-2009 έπαιρναν χοντρούς μισθούς της τάξης των 3000 Ευρώ το μήνα (το 2003) κι ας θεωρήσουμε ακόμα ότι όλοι αυτοί έπαιρναν γενναίες αυξήσεις της τάξης του 10% κάθε χρόνο (δηλαδή τέτοιες αυξήσεις που δεν έχουν δοθεί ποτέ στα χρονικά).

Πόσα είναι τα επιπλέον χρήματα στους Δημόσιους Υπαλλήλους που «έβαλαν μέσα τη χώρα»;

Ας κάνουμε ορισμένες απλές μαθηματικές πράξεις Τρίτης Δημοτικού…
Κι ας θεωρήσουμε ότι τα χρόνια 2004, 2005, 2006 που το κανάλι δεν έδειξε τα στοιχεία, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν κατά: 6500, 7000 & 8500 αντίστοιχα για να φτάσουμε στον… μαγικό αριθμό των 60000 για την εξαετία που είπε ο Μ.Καψής (κι όχι των 55000 που είπε ο Θ.Πασχάλης).

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

2003 : 6000 επιπλέον Δ.Υπ. * 3000 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 252,00 εκ. Ευρώ
2004 : 6500 επιπλέον Δ.Υπ. * 3300 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 300,30 εκ. Ευρώ
2005 : 7000 επιπλέον Δ.Υπ. * 3630 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 355,74 εκ. Ευρώ
2006 : 8500 επιπλέον Δ.Υπ. * 3993 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 475,17 εκ. Ευρώ
2007 : 11000 επιπλέον Δ.Υπ. * 4392 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 676,41 εκ. Ευρώ
2008 : 17000 επιπλέον Δ.Υπ. * 4831 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 1149,90 εκ. Ευρώ
2009 : 4000 επιπλέον Δ.Υπ. * 5315 Ευρώ μην. μισθό * 14 μισθούς = 297,62 εκ. Ευρώ

ΣΥΝΟΛΟ 2003-2009: 3507,15 εκ. Ευρώ ή 3,5 δισ. Ευρώ.
για 60.000 υπαλλήλους που… «φορτώθηκαν» στο Δημόσιο την εξαετία αυτή.

Πόσο αυξήθηκε το χρέος από το 2004 μέχρι το 2009;

Ας θυμηθούμε όμως τα ποσά που μας παρουσίασε το κανάλι:

Tο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά:

298,5-201,2 δισ. Ευρώ = 97,3 δισ. Ευρώ (ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ 2004-2009)

Πόσο ήταν το ποσοστό των επιπλέον μισθών που διόγκωσαν το χρέος (και ευθύνονται κυρίως για την διόγκωσή του κατά το κανάλι);

Ας κάνουμε μιαν απλή διαίρεση:

3,5 δισ Ευρώ (ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΙΣΘΟΙ ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ 2003-2009)/ 97,3 δισ. Ευρώ (ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ 2004-2009)= 0,036 ή 3.6%

ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ «ΤΡΕΛΕΣ» ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ, ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΟΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΜΙΣΘΟΥΣ 3000 ΕΥΡΩ ΤΟ 2003, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΝ ΚΑΤΑ 10% ΤΟ ΧΡΟΝΟ (!) ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ 5000 ΕΥΡΩ ΤΟ 2009…ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ «ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΙΣΘΩΝ» (2003-2009) ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΓΚΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (2004-2009) ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ 3.6% !!!

(ποσοστό που πέφτει στο 3.3% αν βγάλουμε τους μισθούς του 2003 και συγκρίνουμε τους επιπλέον μισθούς μεταξύ 2004-2009 με τη διόγκωση του χρέους μεταξύ 2004-2009)

ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ 96,4% ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ;;;;

ΑΠΟ ΠΟΤΕ «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ 3% ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ 97%;;;

Θα κατηγορούσατε ποτέ τα παιδιά σας αν ο οικογενειακός σας προϋπολογισμός έμπαινε μέσα 1000 Ευρώ το μήνα επειδή τρώνε κάθε μέρα… παγωτό;

ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΨΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ;
ΠΟΣΑ ΤΣΕΠΩΣΑΝ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ;
ΠΟΣΑ ΠΗΓΑΝ ΣΕ ΜΙΖΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ SIEMENS;
ΠΟΣΑ ΠΗΡΑΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ «ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ»;

ΝΤΡΟΠΗ!!!!!

...Μην κλαις...

Δεν ξέρω τι να γράψω...ξέρω μόνο ότι χθες το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο..τράπεζα φυσικά ή απο κάποια εισπρακτική εταιρεία. Ένοιωσα απίστευτη οργή...σήκωσα το τλφ και άκουσα το γνωστό..."καλημέρα...η κυρία τάδε?" Ομολογώ ότι αν την είχα μπροστά μου θα την χαστούκιζα (εντάξει, εργαζόμενη είναι κι αυτή, αλλά κι οι μπάτσοι που βαράνε στο ψαχνό, εργαζόμενοι είναι, σωστά;). Εντελώς εξοργισμένη την αποκάλεσα εξωγήινη, εκτός πραγματικότητας, την έστειλα στο διάολο και της είπα ..μη και τολμήσει να ξαναπάρει τλφ. Βρόντηξα τ' ακουστικό κι έβαλα τα κλάματα...αδιέξοδο...και για μεσημεριανό, ρεβύθια της περασμένης Παρασκευής...

Άννα μην κλαίς..

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά...

Bertold Brecht
απόδοση: Μάριου Πλωρίτη
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Άννα μην κλαις, σήκω όρθια
και πάλεψε στου κόσμου την σκληρή αρένα,
μάχιμη στρατιώτης δήλωσε, μην φοβηθείς,
εξαπέλυσε φωτιάς δίκαια άσπρα βέλη,
Άννα θυμάσαι? Δεν είναι αυτός ο κόσμος
που ονειρεύτηκες με τη Ρένα,
Άλλαξε τούτο τον κόσμο
της άπρακτης προγενέστερης γενιάς με χρυσό μέλι.

Άννα μην κλαις, έτσι αδύναμη σε θέλουν
να διστάζεις, μην τους κάνεις το χατίρι,
ξύπνα, και μαζί ξύπνησε Άννα όσους μπορείς,
όλοι είθε να συμβάλλουν στον αγώνα,
δεν είναι αυτό που περιμένεις,
θα'ναι δύσκολο, μα θα δικαιωθείς μικρό πειραχτήρι,
και μαζί θα δικαιώσεις όλους αυτούς
που για σένα χάθηκαν στη μάχη του στρατώνα.

Άννα μην κλαις, κοίταξε με, πρέπει να δράσεις
σε χρόνο εγγύ, γιατί αν όχι τώρα,
δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία,
η αιχμή του δόρατος παγώνει το λαιμό μου,
Άννα σε καλώ σε ταξίδι μακρύ,
μπροστά σου βρίσκεται του κόσμου η χώρα,
θα συναντήσεις αντιξοότητες σορό,
μα όλα τούτα για το δικό σου το καλό.

Άννα μην κλαίς, άκουσε με,
γιατί αν δεν με ακούσεις θα κλαις μετά,
κλείσε τους το στόμα,
να αφήσουν το τότε, το τώρα μας καλεί,
Άννα το ξέρω, σε χτύπησαν, σε χτυπούν,
μα πρέπει να το αφήσεις για μετά,
το μέλλον είναι που από τούτη τη ξέφρενη πορεία
πρέπει να αλλάξεις, σε απειλεί.

Άννα μην κλαις, πρόταξε τα στήθη σου
μπρος στη μαύρη αραχνιά τους χθες,
χαμένοι καιροί
που στο διάβα τους ανέστειλαν το ήθος, τι τα θες?
Άννα σε κούρασα τόση ώρα?
Και δεν σε κούρασαν αυτοί τόσα χρόνια?
μανιωδώς φώναξε σε όλους
όσους σε κουράζουν, ήρθε η ώρα για τα χιόνια.

Άννα μην κλαις, εμένα κιτρίνισε η ψυχή μου,
εσένα σπαρταρά ακόμα,
βάψε με το πηχτό σου αίμα τους τοίχους
της ανερμάτιστης αυθάδειας τους,
κούφανε με την ζωηρή λαλιά σου
τα τύμπανα αυτών που ποτέ δεν μας άκουσαν,
κάψε με το φλογερό σου βλέμμα
τα μάτια που δεν ντράπηκαν να μας αντικρύσουν.

"Το "Άννα μην κλαις" του Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος και το πρωτοτραγούδησε ο Γιάννης Κούτρας το 1978 στο δίσκο "Μουσική πράξη στον Brecht". Έπειτα το ερμήνευσαν η Μαρία Δημητριάδη, η Δήμητρα Γαλάνη και η Μίλβα.

Το τραγούδι έχει ξεκάθαρες πολιτικές αναφορές και μιλά για την ελπίδα που πρέπει να έχει ο άνθρωπος όταν ζει κάτω από συνθήκες ανελευθερίας. Πάντα θα υπάρχουν παράγοντες (εξουσία, πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης κτλ.) που θα καταδυναστεύουν την ελευθερία και τα δικαιώματά μας. Όμως εμείς δεν πρέπει ούτε να επαναπαυόμαστε ούτε να παύουμε να προσπαθούμε ή να χάνουμε την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, ακόμα κι αν μας διαβεβαιώνουν πως οι αλλαγές που έρχονται είναι για το καλό μας.
(http://old.musiccorner.gr/extras/song/55.html)"