ουφ...!

Καμιά διάθεση δεν έχω! Κυριακή βράδυ, φυσάει του χαμού, ζέστη και νοτιάς μας μετάλλαξαν σε αποβλακωμένα ζόμπι, σκόνη παντού...αλλεργική ρινίτιδα έχει κάνει τα νεύρα μου σμπαράλια...κοιτώ την οθόνη και βαριέμαι θανάσιμα!!! Επιπλέον, αποφάσισα να αποδείξω αυτό το σαββατοκύριακο ότι είμαι μια καλή νοικοκυρά...(καλά να πάθω!) και κατέβασα ντουλάπες, ντουλαπάκια, συρτάρια, βιβλιοθήκες και πατάρια. Εξοντώθηκα, αγχώθηκα, καταταλαιπωρήθηκα, εκνευρίστηκα, έβρισα...άιντε τα τέλειωσα με χαρτομάντηλα στα χέρια και απίστευτη φαγούρα στη μύτη! Τώρα σκέφτομαι ότι αύριο θα πρέπει να πάω μ αυτά τα χάλια σε ανασκαφή, τουτέστιν πάλι σκόνη, πάλι ζέστη, πάλι ταλαιπωρία, και επιθυμώ σαν τρελλή να βρεθώ σε μια παραλία (χωρίς φαγούρα στη μύτη) και κατά προτίμηση σε μια παραλία χωρίς μουσικές, ομπρέλες, καρέκλες, πίσσα, πλανόδιους με ντόνατς και πιτσιρίκια να τσιρίζουν και μαμάδες να ουρλιάζουν (το πέρασα το στάδιο, δεν θα ξαναπάρω, ευχαριστώ).



Αχ ελευθερία, πού είσαι? Όνειρα...

Επειδή όμως πάντα υπάρχουν και χειρότερα, είδα αυτή τη φωτογραφία, χαμογέλασα για τη φατσουλίτσα και σκέφτηκα πως αν ήμουν αυτό το γατούλι, έτσι ολομόναχο στη μέση του πουθενά με τα τέρατα (άνθρωποι) γύρω μου, δεν θα είχα καν την πολυτέλεια να ονειρεύομαι μοναχικές πεντακάθαρες παραλίες...