Μέρες έχω να γράψω. Σχεδόν δεν μπαίνω πια στο ιντερνετ. Παράξενη περίοδος; παράξενη φάση; παράξενες συνθήκες; δεν ξέρω...κούραση ίσως... θλίψη χωρίς κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα, απλά θλίψη...για την κατήφεια των ανθρώπων, για τα χαμηλωμένα βλέμματα, για τα άδεια μαγαζιά, για το πόσες φορές έχω δει αυτή την απελπισμένη κίνηση αγωνίας: το μέτρημα των κερμάτων στα κρυφά, μήπως και βγει απ' αυτά ένα ευρώ...για το ατελειωτο καλοκαίρι χωρίς διακοπές...για τις φωτιές παντού...για τα άγρια ένστικτά μας που όλο και ξεπροβάλλουν από το αυγό του ασυνείδητού μας..."το αυγό του φιδιού" που κρύβεται μέσα μας με τρομερή επιμέλεια.
Πολλαπλά ερεθίσματα, όλα μα όλα αρνητικά...λίγο χαμόγελο ικετεύω ή ένα νανούρισμα από την μάνα μου ή έστω μια ματιά διαπεραστική χωρίς αυτή τη συννεφιά της απόγνωσης που καθημερινά βλέπω στα πρόσωπα των περαστικών, χωρίς τη σκιά της αδιαφορίας, χωρίς την ομίχλη της παράδοσης, χωρίς τη ζοφερή απάθεια των βλεμμάτων.
Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια που περασαν σαν το χιόνι που λιώνει στη χούφτα μας μόλις το ζεστάνει το αίμα μας, κάποιος που όλοι αγαπήσαμε, τραγουδούσε το "Πότε θα Κάνει Ξαστεριά" και τραγουδούσαμε κι εμείς και ελπίζαμε και χαιρόμαστε και προσβλέπαμε...και γύρισε ο καιρός και τώρα σιωπηλά κραυγάζουμε μέσα μας, "Ζητείται Ελπίς"...γιατί μας την πήραν...μας την πήραν; ή μήπως την ξεπουλήσαμε μόνοι μας αφημένοι και παραδομένοι, ευνουχισμένοι πολιτικά, απομονωμένοι κοινωνικά, παθητικοί δέκτες των πιο απίστευτων γεγονότων, των πιο απίστευτων και αδιανόητων ερεθισμάτων...ζοφερές ειδήσεις, ζοφερές προβλέψεις...καταδικασμένοι σε "εκατό χρόνια μοναξιάς", γιατί τόσα υποτίθεται ότι ζούμε...εκατό...! Διάβαζα ένα νεκρώσιμο πριν 2 μέρες, για κάποιον που πέθανε...έγραφε κάτω από το όνομα του, αντί για την ηλικία του όπως συνηθίζεται τις τελευταίες δεκαετίες, έγραφε λοιπόν..."πλήρης ημερών"...έμεινα και το κοίταζα...τυχερός; Εύχομαι ολόψυχα ΝΑΙ!
Μάλλον παραληρώ...ακούω στο ραδιόφωνο ένα πασίγνωστο τραγούδι..."σπασμένο καράβι...
Γιάννης Σκαρίμπας και Γιάννης Σπανός...μνήμες, αναπολήσεις, νοσταλγία...

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι.

Δεν θα σταματήσω απόψε με αυτό όμως. Θα σας καληνυχτήσω με ενα νανούρισμα...για να νοιώσουμε πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, πως τα όνειρά μας είναι ολοζώντανα, πως το φεγγαρι δεν έχει κρυφτεί πίσω από ένα πέπλο απόκοσμο, πως το αύριο θα ξημερώσει με γέλιο κι ανεμελιά κι εμείς είμαστε παιδιά γεμάτα ελπίδα, αθωότητα, ζωντάνια και χαρά...