Λιμάνι Χερσονήσου...κοσμικό θέρετρο ή πικρές αναμνήσεις;

Λιμάνι Χερσονήσου και λόφος Τηγάνι σε χάρτη του Marco Boschini.


Φωτογραφία των αρχών του 20ου αι.


Ο Ρωμαϊκός μώλος το 1955. Καταστράφηκε μετά την κατασκευή του νέου το 1968.

Αρνιόμουν επίμονα να πάω στο Λιμάνι Χερσονήσου τα τελευταία 8 χρόνια! Οι λόγοι πολλοί. Πιστεύω δικαιολογημένοι. Οι παλιοί παραθεριστές, οι κάτοικοι που δεν αλλοτριώθηκαν, οι παλιοί επισκέπτες, θυμούνται μια άλλη Χερσόνησο, μια περιοχή που είχε κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος, τόπος φυσικού κάλλους, ένα ψαράδικο γραφικό χωριουδάκι χωμένο μέσα στο φυσικό λιμανάκι του που προστάτευε ο λόφος "Τηγάνι", πλαισιωμένο από τους Ρωμαϊκούς μόλους, τα ενάλια αρχαία που φαίνονταν στα πεντακάθαρα νερά, τις εγκαταστάσεις της Παλαιοχριστιανικής Επισκοπής, τα ελάχιστα πετρόκτιστα σπιτάκια κατά μήκος της παραλίας. Πρωτοπήγαμε εκεί για παραθερισμό όταν ήμουν μόλις 7 χρόνων. Τότε, πριν το 1968, δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε νερό. Μια βρύση μονο μπροστά στη μεγάλη εκκλησία της Παναγίας που μ' έστελνε η μάνα μου με το σταμνί να φέρνω νερό. Και από τότε μέχρι και πριν 8 χρόνια, κάθε χρονιά εκεί πηγαίναμε, εκεί μεγάλωσα, εκεί ερωτεύτηκα πρώτη φορά, εκεί έκλαψα, ζήλεψα, έμαθα κολύμπι, μίσησα τις ακρίδες και λάτρεψα τα τζιτζίκια, εκεί μεγάλωσα τα δικά μου παιδιά, δούλεψα για πολλά χρόνια ανασκάπτοντας τα επιχωμένα για αιώνες κατάλοιπα της αρχαίας Χερρονήσου.
Και σιγά σιγά έβλεπα το γραφικό αυτό χωριουδάκι να μεταλλάσσεται σε ένα απίστευτο ακαλαίσθητο φτηνοτουριστικό και κάποτε χυδαίο προορισμό τουριστών από κάθε γωνιά της γης. Τα γεμάτα με αρχαία πρανή της παραλίας, έγιναν φτηνιάρικες εξέδρες των εστιατορίων και των μπαρ...τα πετρόκτιστα σπιτάκια έγιναν ένα αλαλούμ οικοδομικό σύνολο από ενοικιαζόμενα δωμάτια, φτηνοτουριστομάγαζα και μπαρ της συμφοράς. Οι παραλίες έκλεισαν από τους επιτήδειους μεγαλοξενοδόχους, το λιμανάκι έγινε ένας κρανίου τόπος με μπετόν, η θάλασσα γέμισε κότερα και πολυτελή φουσκωτά σκάφη. Στα υπέροχα λιμανάκια της βορειοδυτικής πλευράς, έντυσαν τα χωμάτινα πρανή με τεράστιους τοίχους από μπετόν. Η θάλασσα βρώμισε αφού οι αξιότιμοι μεγαλοξενοδόχοι αποφάσισαν να αφαιρέσουν τις "πλακούρες", φυσικά φίλτρα, της θάλασσας για να εξασφαλίσουν άμμο για τους πελάτες τους.
Έτσι έφυγα. Μέχρι φέτος, που πήγα για λίγες μέρες. Το λιμανάκι μου γέμισε φύκια, οι παραλίες γέμισαν ομπρέλες, καρέκλες, πλανοδιους με ντόνατς και καρπούζια και αναψυκτικά. Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι η μυρωδιά από το τσουρουφλισμένο από τον ήλιο και την αρμύρα χόρτο που φέρνει γλυκές αναμνήσεις, πικρές αναμνήσεις, νοσταλγία για ό,τι χάνεται χωρίς επιστροφή.

Πετρόκτιστα σπιτάκια, αρχές δεκαετίας 1980

Η παραλιακή οδός Αγίας Παρασκευής, 1981

Ο λόφος "Τηγάνι" με την εκκλησούλα της Αγίας Παρασκευής και ψαράδικες βαρκούλες, 1975

Η βόρεια παραλία όπως φαινόταν από το λόφο "Τηγάνι", πριν την κατασκευή του Creta Maris και των λοιπών ξενοδοχείων, 1970

Το Λιμάνι Χερσονήσου το 1968

Κάτω από το ξενοδοχείο Aldemar, πριν μπαζωθεί η θάλασσα για να λιάζονται οι πελάτες του άνετα! 1991

Τα λιμανάκια χωρίς φύκια, ομπρέλες κλπ...1991

Τα λιμανάκια και στο βάθος ο Άγιος Γεώργιος Ακρολιναδιώτης. Για να πάει τώρα κάποιος εκεί πρέπει να περάσει από τους "μπράβους" του Αγγελόπουλου!

Το λιμάνι πριν γεμισει μπετόν