12.00...5 Ιουλίου δηλαδή! Τώρα έχω γενέθλια! Αν βιαζόταν λίγο η μαμά μου θα είχα γεννηθεί την Ημέρα της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας...αλλά η καημενούλα δεν έφταιγε, εγώ έφταιγα που δεν ήθελα να βγω με τίποτα! Τελικά φυσικά δεν με χώνεψε...κι έτσι μια Κυριακή μεσημεράκι τσουπ έσκασα μύτη! Κι από τότε πέρασαν χρόνια και καιροί, ήλθαν χειμώνες και καλοκαίρια, Χριστούγεννα και Αναστάσεις, χαρές και λύπες....και άντε τώρα μη με πιάσει κρίση ηλικίας γιατί μετά δεν θα παλεύομαι με τίποτα!
Ανάβω τσιγάρο λοιπόν! εντάξει δεν λέω, καλές οι απαγορεύσεις αυτές, αλλά σιγά ρε παιδιά...τι υστερία είναι αυτή πιά??????. Α! και να θυμηθώ να βρώ ένα αρθράκι από το περιοδικό ΗΛΙΟΣ της δεκαετίας του 1950 (του μπαμπα μου για να εξηγούμαστε :Ρ) για τα ευεργετικά αποτελέσματα του καπνίσματος!
α α α α α και φυσικά πίνω κόκκινο κρασάκι (γι αυτό πάντως ακούω καλά λόγια) και ακούω και μουσικούλα...λίγο "κόβω φλέβες" μουσικούλα αλλά δε βαριέσαι...νύχτα είναι θα περάσει...
...και "ξημερώνει κυριακή", όχι "συννεφιασμένη κυριακή"...και το βράδυ θα σιγοτραγουδώ, "πάει κι αυτή η κυριακή"...γκρινιάζοντας για την δευτέρα όπως πάντα...
και όλα θα καθήσουν πάλι ήρεμα στη θέση τους.