Χρυσοπράσινο φύλλο...


Πήγα πρώτη φορά το 2001. Νύχτα έφτασα στη Λευκωσία, είδα μόνο μια σύγχρονη ολόφωτη καθαρή πόλη. Τόσα είχα ακούσει, τόσα πολλά μας έλεγαν, ξέραμε την ιστορία δήθεν...κανείς όμως δεν μας είχε προετοιμάσει για το πρωϊνο ξύπνημα με θέα την τεράστια τούρκικη σημαία στο πρόσωπο του Πενταδάχτυλου. Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει για τους ακροβολισμένους πάνω στα βενετσιάνικα τείχη της κατεχόμενης πόλης, Τούρκους έποικους. Κανείς δεν μας είχε προτετοιμάσει για ν'αντικρύσουμε τα δέντρα στην πλατεία Ελευθερίας, γεμάτα λευκές κορδέλλες για τους αγνοούμενους, ούτε για τα συρματοπλέγματα, ούτε για τα φυλάκια, ούτε για τα ερειπωμένα και διάτρητα από τις σφαίρες κτίρια της παλιάς πόλης.


Αγάπησα την Κύπρο. Έγινε δεύτερη πατρίδα μου, άλλωστε μοιάζει τόσο πολύ με την Κρήτη μου.






Όμως, πολλές φορές από τότε, ντράπηκα που είμαι ελληνίδα. Ντράπηκα γιατί δεν περιμένουν τίποτα απο μας. Και σε κάθε περίπτωση, δεν περιμένουν δεύτερη προδοσία! Κάποτε κάποιος μου ειπε..."θα πεθάνουμε πολεμώντας, τι έχουμε να χάσουμε που δεν έχουμε χάσει? μπροστά μας οι Τούρκοι και πίσω μας η θάλασσα κι εμείς μόνοι".
Πέρασαν 35 χρόνια, άλλη γενιά μεγαλώνει τώρα εκεί, μια νέα γενιά που γνωρίζει, γιατί οι παλιές θυμούνται, νοσταλγούν κι ακόμα αγωνιούν για τους χαμένους αγαπημένους τους.
Περπατώντας στη νέα πόλη, κάποιες στιγμές ξεχνάς ότι ειναι ετοιμοπόλεμη.
Μέχρι να στρέψεις το βλέμμα στην τούρκικη σημαία ή μέχρι να περπατήσεις μέχρι την πράσινη γραμμή.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ...