Θάλασσα...
Θάλασσα άγρια, θάλασσα σκοτεινή, θάλασσα ονειρεμένη, θάλασσα γαλήνια, θάλασσα άγνωστη και λατρεμένη...
ας μπορούσα τώρα να κολυμπήσω ακολουθώντας τη ρότα του φεγγαριού...χαμένη στο πουθενά, σαν σε παραμύθι, με μόνη συντροφιά τη μουσική του νερού, του ουρανού, των σειρήνων που με τραβούν κοντά τους...χαμένη στο πουθενά...

Σαν Ορφανή Ωκεανίδα στης θάλασσας τη σκοτεινή αγκαλιά
εκεί σιμά στους βράχους της Ελύρου
ανήμπορη, μονάχη, ξεκομμένη
βλέπω το άρμα να γλιστράει απαλά,
τα φώτα του στα ήρεμα νερά να λαμπυρίζουν
να χάνεται, να χάνεται μακριά
σαν μια μικρή στον άνεμο στιγμή...

Πόσο απέραντα τα όρια του ονείρου
και πόσο άπιαστες οι σκέψεις σαν πετούν
σαν γλάροι ψάχνουν κι απορούν και κυνηγάνε
μοναχικοί κι αυτοί όπως κι εγώ....αλλά γιατί...
μέσα στις σκοτεινές σκιές τι ψάχνω...
μια χίμαιρα ή μια χρυσή βροχή...

Τι ψάχνω ανάμεσα στις θίνες
και στ’ άγρια βράχια.

Μήπως το βλέμμα κάποιου ξένου μακριά...
κι ας μη το βρω, κι ας μη το δω
κι ας μη μας δει ποτέ κανείς με χέρια ενωμένα
στη μαγεμένη αυτή ακτή.