Αγαπημένο tango...έκφραση, ποίηση, πάθος...ή, σύμφωνα με τον κορυφαίο δημιουργό του Enrique Santos Discepolo, "μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται". Είναι το tango απλά χορός λαγνείας, είναι πράξη απόδρασης ή ανταρσίας, είναι απογοήτευση, οργή, απειλή, σαρκασμός?
Πιστεύω πως είναι ένας χορός εσωστρεφής και ενδοσκοπικός. Ένας χορός που αποτέλεσε έκφραση ενός λαού γεμάτου πάθος και δίψα για ζωή.




"σε ποιά όνειρα πέταξαν?
σε ποιά αστέρια τώρα πάνε?
Οι φωνές που χθες εφτάσαν
και περάσαν και σωπάσαν,
πού να είναι,
από ποιούς δρόμους να περνάνε?"


Κι αλλού...
" Μια για πάντα απόψε
τελειώσανε οι άθλοι.
Μια μυστήρια κουβέντα
μου στριμώχνει την καρδιά"




"Μόνος!
Τρομαχτικά μόνος!...
όπως τούτοι που πεθαίνουν,
που υποφέρουν, που αγαπούν...
Δίχως να καταλαβαίνω
το γιατί σε αγαπώ...
ούτε και ποιά θεία τιμωρία
με καταδίκασε στη φρίκη
να' σαι εσυ, εσυ,
μόνο και ξανά εσυ...
Εσύ και τίποτα άλλο
ό,τι στη ζωή επιθυμώ
(καταδίκη)"

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟ
"Γιατί με μάθανε να αγαπώ
αφού είναι σαν να πετά κανείς
στη θάλασσα τα όνειρά του?
Αφού η αγάπη είναι
σαν παλιός εχθρός που τον πόνο ανάβει
και το κλαμα διδάσκει...
Εγώ ρωτώ γιατι?
ναι, γιατί με μάθανε να αγαπώ
αφου αγαπώντας σε την αγάπη μου σκότωνα?
Φριχτή φάρσα για ένα τίποτα τα πάντα να δίνεις
και στο τέλος του αντίο, να ξυπνάς με λυγμούς."




Bandoneon de mis recuerdos...
Viejo amigo envuelto en pena.

Μπαντονεόν των αναμνήσεών μου...
Παλιέ φίλε στον πόνο τυλιγμένε.