Με συνεπήρε αυτή η φωτογραφία.

Αυτό το σφιχτό αγκάλιασμα της φύσης, το ξύλο και η πέτρα, η ιστορία του κόσμου μέσα από μια γερασμένη ελιά και μια αρχαία κολώνα.

Νοιώθω πως είναι ολοζώντανη αυτή η αγκαλιά, μελαγχολική ίσως, αλλά και με μια σπίθα ελπίδας πως τίποτα δεν χάνεται...