Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΙΚΡΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ. Νεοέλληνες Λυρικοί Ποιητές

Ι. ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε το 1889. Η ποίησή του ξεχωρίζει για τη μελαγχολική της διάθεση και την έντονη μουσικότητά της. Ο Λαπαθιώτης ήταν ένας μποέμ της εποχής του, πολλές φορές αυτοσαρκαστικός και πεσιμιστής. Ο πόλεμος του '40 τον βρήκε εξαθλιωμένο από τη φτώχεια και από τη μακρόχρονη χρήση ναρκωτικών. Για να επιβιώσει αρχίζει να πουλά την πλούσια βιβλιοθήκη του και προσωπικά του αντικείμενα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 7 Γενάρη του 1944 έδοσε τέλος στη ζωή του με περίστροφο. Σύμφωνα με επιθυμία του, έμεινε άταφος περίπου τρεις μέρες, για το φόβο της νεκροφάνειας. Τα έξοδα της κηδείας καλύφθηκαν από έρανο μεταξύ των φίλων του λογοτεχνών…

Ἐρωτικό

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ
τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό,
ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ
μιὰ μέρα τοῦ θανάτου...
Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό,
ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό,
- τί μοῦ στοιχίζει στὴν καρδιὰ
τὸ ξαναπέρασμά του;
Ἂς εἶναι, ὡστόσο, - τί ὠφελεῖ;
Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,
στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ
καὶ μὲ λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα τὸ φιλὶ - ἂχ καρδιά μου!
ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,
κι ὅμως δὲν μπόρεσε κανεὶς
ποτὲ νὰ μοῦ τὸ δώσει...
Ἴσως μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ,
γυρνώντας πάλι στὸ βυθὸ
καὶ μὲ τὴ νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,
αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί,
ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,
- σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλὴ
- νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει...

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Ω ΄Ελληνες αθάνατοι!!!


Ευκαιρίααα!!!! Σε 12 άτοκες δόσεις!


Φάουλ ο τύπος...δεν λέει τίποτα για εξαερισμό!


Όπως λέμε, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, ε! το ίδιο ακριβώς!


Βγαίνει η βαρκούλα, βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά, στον ωκεανό των αμνών!


Ελληνικό Halloween σε κεφαλόσκαλο πολυκατοικίας!


"ΠΡΟΣ ΑΠΑΣΑΣ ΤΑ ΑΡΧΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΝΟΜΑΡΧΑΣ ΚΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠ' ΕΜΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩς ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ"
(η με ημερομηνία 3 Δεκεμβρίου 1853 Διαταγή (ή εγκύκλιος) του σταθμάρχη Χωροφυλακής της Δημητσάνας)

Άρθρον 1ον: παρακαλούνται πάντες και πάσαι, όπως μεθαύριον Πέμπτην 6ην Δεκεμβρίου ε.ε. κατά την πανηγυρικήν εορτήν του Αγ. Νικολάου και επί τη εσχάτη ευκαιρία της συγκεντρώσεως των ξένων, οι κάτοικοι της δικαιοδοσίας μου εκτελέσωσιν γενική καθαριότητα των δρόμων της εγχωρίου ταύτης κωμοπόλεως Δημητσάνης.
Άρθτον 2ον: Να δέσωσι δια στερεών αλύσσεων τους κύνας και τους σκύλους και άπαντα τα κακοποιά στοιχεία, τα τυχόν δυνάμενα να προσβάλωσι την εγχώριον αιδώ της κωμοπόλεως.
Άρθρον 3ον: Να θέσωσι φίμωτρα ανά τα στόματα των φωνασκούντων εμψύχων ζώων, οίον και Γ. Χαριτοδιπλωμένον και κτηνών διαφόρων καταγωγών, γένους τε και φύσεως ή και ανθρωπογύναια ακατάλληλα συμπεριφοράς εις ξένους και κατά την υπερτελουμένην πανήγυριν ενθάδε.
Άρθρον 4ον: Να εμποδισθούν βία το ουγγάρισμα των όνων και μοσχαρίων, το χλιμίντρισμα των ίππων και γαλών (κατσουλίων)
Άρθρον 5ον: και γράψε. Θα τους πεθάνω δι΄άρθρων. Τι νομίζουν πως είναι οι αυγοπώλαι, φαρμακοπώλαι, καπνοπώλαι, σιδηροπώλαι, οινοπώλαι, λαχανοπώλαι και εστιάτορες (γειά σου βλάχο), οπωροπώλαι μη εξαιρουμένων και των γνωστών εν γένει εμπορευομένων. Να τηρήσουν άκραν κάθαρσιν, καλήν ζύγισιν, αρίστυην ποιότητα, να σκευάσουν το δικαιοστάσιον των ζυγαριών των , των σταθμών και μέτρων προς το συμφέρον της υπηρεσίας. Οι παραβάται του διατάγματος τούτου τιμωρηθήσονται κατά το άρθρον 72 της αστυνομικής ταύτης διατάξεως και του άρθρου 272 του Π.Ν. περί βλάβης ηθών και ηθικής.
Άρθρον 6ον: Απαγορεύεται το πλύσιμον εν τη θαλάσση άνευ αδείας, επίσης η είσοδος αμφοτέρων των γενών και ουδετέρων εις θερμούς λουτήρας καθ΄ όλην την διάρκειαν της εορτής του Αγ. Νικολάου, ωσαύτως η διανυκτέρευσις και η μετάβασις προς ρεμβασμόν εις τους πρόποδας της θαλάσσης και παρά τα θαλασσίας φλέβας αμφοτέρων των γενών προς αποφυγήν εκουσίου απαγωγής μεταξύ των.
Άρθρον 7ον: Όσοι παρ' εμού οφθώσι και των οργάνων μου εργολαβούντες άρρενες μετά θηλέων θέλουσι ραβθισθή ανελλιπώς εν τω Κρατητηρίω.
Άρθρον 8ον: Απαγορεύεται το κρυφοκύτταγμα εκ παραθύρων, οίκων, ξενοδοχείων, παρά προσώπων αλλοτρίων γενών και εν οδοίς, περιπάτοις, καφενείοις κλπ. εν γένει δε απαγορεύεται η δευτεροδιάβασις.
Άρθρον 9ον: Απαγορεύεται η διέλευσις ανθρώπων επί κτηνών και τούμπαλιν, έφιπποι ανά τας οδούς και πλατείας, ως και μέγαρα εν τη εγχωρίω κωμοπόλει ταύτη προς αποφυγήν καταπατήσεως παίδων ως εκ της από ρυτήρος ελαύνοντας πόδας των κτηνών και ως λόγου χάριν είδον άρρενα τινα σπεύδοντα πσιτ, πσιτ, πσιτ, όπισθεν θηλέου τινός ούτινος οι πόδες ηστόχησαν και από ρυτήρος ελαύνουσαν και κατεπάτησαν την εσθήτα του ποδός ταύτης και άς είναι άλλη μέρα θα εξετάσω και δια το σπουδαίον τούτο ζήτημα. Και δια να είμεθα εν τάξει οι παραβάται θα διώκωνται βάσει του άρθρου 1072 του Π.Ν.
Άρθρον 10ον: Το κλείσιμον των καταστημάτων κανονίζω πλην Λεσχών την δύσιν του ηλίου, των δε οινοπωλείων την 11ην της νυκτός, τα δε θεάματα η 12 του μεσονυκτίου, πλην του δημοσίου θεάματος της καραγκιοζαρίας, θεατρικής σκηνής, την πρωϊαν περί το λυκαυγές, τουτέστιν άμα τη εμφανίσει του ηλίου εις την γην των αβδηριτών κοινοτήτων. Και αυτό διότι θα παρίσταται ο υποφαινόμενος εν μεγάλη στολή και παρασημοφορία.
Άρθρον 11ον: Απαγορεύεται μεθαύριον Πέμπτην εορτήν του Αγ. Νικολάου να τεθώσιν εις τα εξ ών συνετέθησαν.
Άρθρον 12ον: Απαγορεύεται η διοχέτευσις ακαθάρτων υδάτων και άλλων υλών, επιβλαβών τη δημοσία εγχωρία υγεία και επιτρέπεται το ρίξιμον τούτων εν τη θαλάσση μεθ' απάντων των συλλεχθέντων σκουπιδίων μερίμνη της εγχωρίου δημοτικής αρχής καθισταμένης παρ' ημ'ων υπευθύνου.
Άρθρον 13ον: Απαγορεύονται αι σεισμικαί δονήσεις προς αποφυγήν καταπλήξεως λαού και των συν αυτοίς ευρισκομένων ατόμων χάρις της τηρήσεως αναψυχής.
Άρθρον 14ον: Μεθαύριον Πέμπτην και ώραν 10 π.μ. θέλει τελεσθή εν εκκλησία τελετή πανηγύρεων, εν ή δέον να παρευρεθώσιν άπασαι αι αρχαί του τόπου, πάρεδρος, σύμβουλοι, κλητήρας της Κοινότητος, και ηγουμένου εμού ως αστυπαρασημοφορία, άπαντες δε οι χωρικοί θέλουσι κατανεμηθή και εν μεγάλη στολή και λάβει θέσεις και εις τας καλλιτέρας μάλιστα. Αι δε αρχαί όπισθεν εμού, όστις θα φέρω φουφούλες, το τοπικόν ένδυμά μου.
Άρθρον 15ον: Ελλείψει μουσικής, μερίμνη του Δημοτικού Παρέδρου, θέλουσι παιανίση τα εγχώρια όργανα ενθάδε και ακολούθως επιδοθώσι εις διασκέδασιν ήσυχον και λιτόν φαγοπότιον, μετά επισκεφθήσονται εμέ εν τω Καταστήματί μου οι δε χωρικοί ελλείψει αεριόφωτος θέλουσιν ανάψει μικράς ανευλαβείς και ανεπιζημίους πυρκαϊάς δια ξηρών πουρναρίων ανά τας οδούς, εν οίς περιπατούντες θα φέρωσι κόκκινα φανάρια.
Άρθρον 16ον: Απαγορεύεται ενώπιον ξένων η μαγκουροφορία, ο πυροβολισμός δια διμουτσούνης, το απότομον βήξιμον, η εκκαθάρισις των ρινών δια των χειρών, επιτρεπομένου εν απομεμακρυσμένη συνοικία και περί λύχνων αφάς, όπως λέγανε οι παππούδες μας.
Άρθρον 17ον: Απαγορεύεται το συνομιλείν εντός του λουτήρος με άτομα εις άλλους λουτήρας, ως και το τάραγμα του ύδατος δι' αερίων παρ' αυτών εξερχομένων, οι γέλωτες και το παίξιμον του κρέατός των.
Άρθρον 18ον: Περί την μεσημβρίαν ψαλήσεται μεγάλη παράκλησις προς απομάκρυνσιν πάσης ασθενείας ζώων, ανθρώπων, γυναικών, περονοσπόρων, ποδάγρας, ακρίδων κλπ.
Η εκτέλεσις ανατίθεται εις τα υπ' εμέ όργανα.

Ο Αστυνομεύων
Εμμ. Λαγουδάκης

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Πολύ ζέστη απόψε...μια νότα δροσιάς με κλασσική τζαζ της Νέας Ορλεάνης και με το απίστευτο ταλέντο του Walt Disney και φυσικά του Carl Barks...
Ελάτε να χορέψουμε quickstep με πολύ γέλιο, πολύ κέφι, πολύ ζωντάνια! :)))



Είμαι απόλυτη fan του Mr. Duck!

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Μοναξιά ή Ελευθερία?
Σίγουρα η πιο αγνή φιλία, η πιο βαθιά αγάπη,
η πιο ανιδιοτελής επικοινωνία...







Θάλασσα...
Θάλασσα άγρια, θάλασσα σκοτεινή, θάλασσα ονειρεμένη, θάλασσα γαλήνια, θάλασσα άγνωστη και λατρεμένη...
ας μπορούσα τώρα να κολυμπήσω ακολουθώντας τη ρότα του φεγγαριού...χαμένη στο πουθενά, σαν σε παραμύθι, με μόνη συντροφιά τη μουσική του νερού, του ουρανού, των σειρήνων που με τραβούν κοντά τους...χαμένη στο πουθενά...

Σαν Ορφανή Ωκεανίδα στης θάλασσας τη σκοτεινή αγκαλιά
εκεί σιμά στους βράχους της Ελύρου
ανήμπορη, μονάχη, ξεκομμένη
βλέπω το άρμα να γλιστράει απαλά,
τα φώτα του στα ήρεμα νερά να λαμπυρίζουν
να χάνεται, να χάνεται μακριά
σαν μια μικρή στον άνεμο στιγμή...

Πόσο απέραντα τα όρια του ονείρου
και πόσο άπιαστες οι σκέψεις σαν πετούν
σαν γλάροι ψάχνουν κι απορούν και κυνηγάνε
μοναχικοί κι αυτοί όπως κι εγώ....αλλά γιατί...
μέσα στις σκοτεινές σκιές τι ψάχνω...
μια χίμαιρα ή μια χρυσή βροχή...

Τι ψάχνω ανάμεσα στις θίνες
και στ’ άγρια βράχια.

Μήπως το βλέμμα κάποιου ξένου μακριά...
κι ας μη το βρω, κι ας μη το δω
κι ας μη μας δει ποτέ κανείς με χέρια ενωμένα
στη μαγεμένη αυτή ακτή.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Χρυσοπράσινο φύλλο...


Πήγα πρώτη φορά το 2001. Νύχτα έφτασα στη Λευκωσία, είδα μόνο μια σύγχρονη ολόφωτη καθαρή πόλη. Τόσα είχα ακούσει, τόσα πολλά μας έλεγαν, ξέραμε την ιστορία δήθεν...κανείς όμως δεν μας είχε προετοιμάσει για το πρωϊνο ξύπνημα με θέα την τεράστια τούρκικη σημαία στο πρόσωπο του Πενταδάχτυλου. Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει για τους ακροβολισμένους πάνω στα βενετσιάνικα τείχη της κατεχόμενης πόλης, Τούρκους έποικους. Κανείς δεν μας είχε προτετοιμάσει για ν'αντικρύσουμε τα δέντρα στην πλατεία Ελευθερίας, γεμάτα λευκές κορδέλλες για τους αγνοούμενους, ούτε για τα συρματοπλέγματα, ούτε για τα φυλάκια, ούτε για τα ερειπωμένα και διάτρητα από τις σφαίρες κτίρια της παλιάς πόλης.


Αγάπησα την Κύπρο. Έγινε δεύτερη πατρίδα μου, άλλωστε μοιάζει τόσο πολύ με την Κρήτη μου.






Όμως, πολλές φορές από τότε, ντράπηκα που είμαι ελληνίδα. Ντράπηκα γιατί δεν περιμένουν τίποτα απο μας. Και σε κάθε περίπτωση, δεν περιμένουν δεύτερη προδοσία! Κάποτε κάποιος μου ειπε..."θα πεθάνουμε πολεμώντας, τι έχουμε να χάσουμε που δεν έχουμε χάσει? μπροστά μας οι Τούρκοι και πίσω μας η θάλασσα κι εμείς μόνοι".
Πέρασαν 35 χρόνια, άλλη γενιά μεγαλώνει τώρα εκεί, μια νέα γενιά που γνωρίζει, γιατί οι παλιές θυμούνται, νοσταλγούν κι ακόμα αγωνιούν για τους χαμένους αγαπημένους τους.
Περπατώντας στη νέα πόλη, κάποιες στιγμές ξεχνάς ότι ειναι ετοιμοπόλεμη.
Μέχρι να στρέψεις το βλέμμα στην τούρκικη σημαία ή μέχρι να περπατήσεις μέχρι την πράσινη γραμμή.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Και κάτι διαφορετικό...απ' όλα έχει ο μπαξές!!!




Φιλιά "Ντοναλντικά"!
μικρό μάθημα ιστορίας...



πάλι σήμερα άκουσα για εκατομμυριοστή φορά για την ασχήμια του Ηρακλείου! για το πόσο άναρχη, άσχημη, βρώμικη, απαίσια πόλη είναι...αμάν πια! και κάθε φορά νοιώθω την ίδια αγανάκτηση αλλά και την ίδια θλίψη, γιατί ελάχιστοι επισκέπτες γνωρίζουν ή επιθυμούν να μάθουν την ιστορία της...θα μου πείτε (και δικαίως)...τι σχέση έχει η ιστορία μιας πόλης με το σημερινό της χάος...ίσα ίσα, την κατέστρεψε και την ποδοπάτησε την ιστορία της. Εντάξει, ναι...κανείς όμως δεν κατάφερε να σβήσει την ψυχή της ούτε να κοιμήσει το πνεύμα της. Κι αν όσοι επισκέπτονται το Ηράκλειο θελήσουν να το "διαβάσουν" και να το νοιώσουν, θα το δουν αλλοιώς, όχι σαν μια άναρχη άσχημη πόλη, αλλά σαν ένα βαριά πληγωμένο και βάναυσα κακοποιημένο, ζωντανό όμως, ολοζώντανο πλάσμα με μεγαλειώδη ιστορία αιώνων.



Στον "Καπετάν Μιχάλη", ο Καζαντζάκης που λάτρευε το Ηράκλειο, θρηνεί για την κατάντια του, επικαλείται την ιστορία του και παρακαλεί για τη σωτηρία του. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, γράφει: "...το Μεγάλο Κάστρο δεν ήταν την εποχή εκείνη μόνο ένα μπουλούκι σπίτια, μαγαζιά και στενοσόκακα, στριμωγμένο σ' ένα ακρογιάλι της Κρήτης, κυματοδαρμένο από ένα ακατάπαυστα άγριο πέλαγος. Αλάκερη η πολιτεία ήταν ένα φρούριο, η κάθε ψυχή ήταν κι αυτή ένα φρούριο αιώνια πολιορκούμενο...".



"Ο ήλιος έγερνε να βασιλέψει, έφευγε και η στερνή τούτη μέρα.
Τσουχτερό βοριαδάκι φυσούσε, το Μεγάλο Κάστρο κρύωνε…
Πέρα, η κορφή του Στρούμπουλα ήταν πασπαλισμένη χιόνια, πιο πέρα,
πυργώνουνταν ο Ψηλορείτης, σκούρος γαλάζιος, και γυάλιζαν άσπρες
καταχυτές λουρίδες τα πετρωμένα χιόνια μέσα στις βαθιές, απάνεμες λακκούβες.
Μα ο ουρανός από πάνω στραφτάλιζε καθαρός, γυαλιστερός σαν ατσάλι".





Όμορφες εικόνες, ατσαλωμένες ψυχές, που και σήμερα διαβαίνουν την ίδια εκείνη πόλη του 19ου αιώνα που περιέγραφε ο μεγάλος συγγραφέας...
το Ηράκλειο λοιπόν δεν λεγόταν πάντα έτσι...μαζί με την ιστορία του κουβαλάει και τα ονόματα που του έδιναν είτε οι κατακτητές του είτε οι ψυχές του...




ίσως "Ηράκλεια" στους αρχαίους χρόνους μέχρι την Ρωμαϊκή περίοδο, Κάστρο στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, Rabdh el Chandak (φρούριο της τάφρου), την εποχή που έγινε η πρωτεύουσα του Αραβικού Εμιράτου της Κρήτης (828-961 μ. Χ.), Χάνδακας κατά την Β' Βυζαντινή περίοδο μετά την επιδρομή του Νικηφόρου Φωκά και τη σφαγή των Αράβων (961-1204), Candia από το 1204 και μετά το 1210 που εγκαταστάθηκαν οι Βενετοί και πρόσθεσαν την Κρήτη στις αποικίες τους μέχρι το 1669 που μπήκαν στην πόλη, μετά από 25 χρόνια πολιορκίας, οι Οθωμανοί Τούρκοι. Candiye την έλεγαν οι Τούρκοι, Μεγάλο Κάστρο οι Έλληνες, μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα που ξένοι έμποροι την ονόμασαν Ηράκλειο.



Για μας που την γνωρίζουμε και την αγαπάμε, είναι πάντα το Μεγάλο μας Κάστρο και πάντα έτσι θα μείνει.
Για μας που ψάχνουμε τα μυστικά της, που ανακαλύπτουμε τις κλεμμένες ζωές της, που θελήσαμε να ακούσουμε τους ψιθύρους της, είναι μια πόλη με μεγαλείο και ψυχή..είναι το δικό μας Μεγάλο Κάστρο.






«Το Μεγαλόκαστρο είχε γεμίσει ήλιο», αφηγείται ο Καζαντζάκης, « πρώτοι τον δέχτηκαν οι μιναρέδες, ύστερα ο γαλάζιος τρούλλος του Αϊ-Μηνά κι οι στέγες των σπιτιών, και σε λίγο κατέβηκε και κάθησε στα μουσκεμένα στενοσόκακα. Οι κοπέλες του άνοιγαν τα παράθυρα κι έμπαινε, κι οι γριές έβγαιναν στις αυλές να ζεσταθούν. Εκαναν το σταυρό τους, δόξαζαν το Θεό που πέρασε ο Μάρτης, ο παλουκοκάφτης, που οχτρέυεται ο θεοκατάρατος, τις γριές, και τώρα θα λιαστεί το κόκαλό τους. Ας είναι καλά ο Απρίλης, ο Αϊ-Γιώργης.
Απ΄όλες τις καστρόπορτες χίμηξαν πρωί πρωί τα κρητικά γαιδουράκια, σβέλτα ,όλο κέφι,με όρθια ουρά και γκάριζαν διαλαλώντας στους Καστρινούς πως έφτασε η Άνοιξη».
/div>


(...η συνέχεια προσεχώς!!!!!):))))

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009








Αγαπημένο tango...έκφραση, ποίηση, πάθος...ή, σύμφωνα με τον κορυφαίο δημιουργό του Enrique Santos Discepolo, "μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται". Είναι το tango απλά χορός λαγνείας, είναι πράξη απόδρασης ή ανταρσίας, είναι απογοήτευση, οργή, απειλή, σαρκασμός?
Πιστεύω πως είναι ένας χορός εσωστρεφής και ενδοσκοπικός. Ένας χορός που αποτέλεσε έκφραση ενός λαού γεμάτου πάθος και δίψα για ζωή.





"σε ποιά όνειρα πέταξαν?
σε ποιά αστέρια τώρα πάνε?
Οι φωνές που χθες εφτάσαν
και περάσαν και σωπάσαν,
πού να είναι,
από ποιούς δρόμους να περνάνε?"


Κι αλλού...
" Μια για πάντα απόψε
τελειώσανε οι άθλοι.
Μια μυστήρια κουβέντα
μου στριμώχνει την καρδιά"





"Μόνος!
Τρομαχτικά μόνος!...
όπως τούτοι που πεθαίνουν,
που υποφέρουν, που αγαπούν...
Δίχως να καταλαβαίνω
το γιατί σε αγαπώ...
ούτε και ποιά θεία τιμωρία
με καταδίκασε στη φρίκη
να' σαι εσυ, εσυ,
μόνο και ξανά εσυ...
Εσύ και τίποτα άλλο
ό,τι στη ζωή επιθυμώ
(καταδίκη)"

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟ
"Γιατί με μάθανε να αγαπώ
αφού είναι σαν να πετά κανείς
στη θάλασσα τα όνειρά του?
Αφού η αγάπη είναι
σαν παλιός εχθρός που τον πόνο ανάβει
και το κλαμα διδάσκει...
Εγώ ρωτώ γιατι?
ναι, γιατί με μάθανε να αγαπώ
αφου αγαπώντας σε την αγάπη μου σκότωνα?
Φριχτή φάρσα για ένα τίποτα τα πάντα να δίνεις
και στο τέλος του αντίο, να ξυπνάς με λυγμούς."





Bandoneon de mis recuerdos...
Viejo amigo envuelto en pena.

Μπαντονεόν των αναμνήσεών μου...
Παλιέ φίλε στον πόνο τυλιγμένε.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Φοίβος Δεληβοριάς...Ο εφιάλτης του Οδυσσέα [Ρόδο του Ανέμου]



Αγαπημένο τραγούδι...αναρτήθηκε στο youtube απο afasias τον Απρίλιο του 2008
Αγαπημένο τραγούδι...αναρτήθηκε απο afasias τον Απρίλιο του 2008

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009











Το βρήκα!!!!!! αρθράκι από το περιοδικό "ΗΛΙΟΣ" του 1949! Άλλα μας έλεγαν κάποτε...εξίσου πειστικά! Λέτε να με κάψουν ως μάγισσα οι ιεροεξεταστές της αντικαπνιστικής υστερίας? το σκέφτομαι πολύ σοβαρα, καπνίζοντας....άλλη μια παρίας στον σύγχρονο κόσμο των πολιτισμένων ανθρώπων...




Με αγαλλίαση σας παρουσιάζω το αρθράκι και κάποιες ολόγλυκες αφισσούλες παλιές και ξεχασμένες :))))))

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009


μια νότα δροσιάς...χωρίς ονειροπολήσεις, χωρίς προεκτάσεις, χωρίς πόθους και πάθη, χωρίς αναμνήσεις, χωρίς αδιέξοδα ή προσπάθειες φυγής, χωρίς τίποτα...μόνο μια νότα δροσιάς μέσα στο κατακαλόκαιρο...

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009


12.00...5 Ιουλίου δηλαδή! Τώρα έχω γενέθλια! Αν βιαζόταν λίγο η μαμά μου θα είχα γεννηθεί την Ημέρα της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας...αλλά η καημενούλα δεν έφταιγε, εγώ έφταιγα που δεν ήθελα να βγω με τίποτα! Τελικά φυσικά δεν με χώνεψε...κι έτσι μια Κυριακή μεσημεράκι τσουπ έσκασα μύτη! Κι από τότε πέρασαν χρόνια και καιροί, ήλθαν χειμώνες και καλοκαίρια, Χριστούγεννα και Αναστάσεις, χαρές και λύπες....και άντε τώρα μη με πιάσει κρίση ηλικίας γιατί μετά δεν θα παλεύομαι με τίποτα!
Ανάβω τσιγάρο λοιπόν! εντάξει δεν λέω, καλές οι απαγορεύσεις αυτές, αλλά σιγά ρε παιδιά...τι υστερία είναι αυτή πιά??????. Α! και να θυμηθώ να βρώ ένα αρθράκι από το περιοδικό ΗΛΙΟΣ της δεκαετίας του 1950 (του μπαμπα μου για να εξηγούμαστε :Ρ) για τα ευεργετικά αποτελέσματα του καπνίσματος!
α α α α α και φυσικά πίνω κόκκινο κρασάκι (γι αυτό πάντως ακούω καλά λόγια) και ακούω και μουσικούλα...λίγο "κόβω φλέβες" μουσικούλα αλλά δε βαριέσαι...νύχτα είναι θα περάσει...
...και "ξημερώνει κυριακή", όχι "συννεφιασμένη κυριακή"...και το βράδυ θα σιγοτραγουδώ, "πάει κι αυτή η κυριακή"...γκρινιάζοντας για την δευτέρα όπως πάντα...
και όλα θα καθήσουν πάλι ήρεμα στη θέση τους.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009











Μερικές κάρτες εποχής...
βλέποντάς τις αναθυμούμαι την Μυρτιώτισσα...
Σ' αγαπώ, δεν μπορώ τίποτ' άλλο να πω, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!...