Έβραζε η Ελλάδα. Οι εκλογές που θα γίνονταν σύντομα, θα έβγαζαν θριαμβευτή το Γεώργιο Παπανδρέου και την Ένωση Κέντρου, κόντρα στη θέληση του παλατιού και τη βία που είχε προηγηθεί επί κυβέρνησης ΕΡΕ. Η δολοφονία του Λαμπράκη, ο Ανένδοτος, τα Ιουλιανά,
η Αποστασία είχαν διεγείρει το δημοκρατικό φρόνημα του λαού και η ήττα της συντηρητικής παράταξης στις επερχόμενες εκλογές ήταν βέβαιη.
Η δικτατορία δεν αιφνιδίασε, χρόνια έτρωγε ο ΙΔΕΑ τον στρατό. Οι απριλιανοί συνταγματάρχες κατέλαβαν τη χώρα και την έπνιξαν. Στόματα έκλεισαν, κορμιά κομματιάστηκαν, χαφιέδες και προδότες μεσουράνησαν, βασανιστές καταδιασκέδασαν τις διαστροφές τους...επτά χρόνια φίμωσης, επτά χρόνια αγώνων, επτά χρόνια αδιαφορίας...για τον καθένα μας που ζούσε τότε, ό,τι από τα παραπάνω αναλογεί. Ας αναλογιστούμε και οι ζώντες τότε και οι μετέπειτα γεννηθέντες, τόσοι αγώνες, τόσο αίμα, τόσος φόβος, τόσο σκοτάδι παντού...τι μας έμαθαν όλα αυτά; πού φτάσαμε και γιατί ευνουχιστήκαμε τόσο πολύ; Χάσαμε την τόλμη μας και την αρετή μας μάλλον...(για να μη μιλήσω για εθνική αξιοπρέπεια) κι έτσι πιό πολύ τώρα, είναι επίκαιρος ο στίχος του Κάλβου, "ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"...
(Ντροπή...ντροπή που ανεχόμαστε ακόμα τέτοια ελεεινά γλοιώδη υποκείμενα)
Δεν ξεχνάμε...δεν πρέπει να ξεχνάμε...κανείς λαός δεν επιβιώνει μέσα στη λήθη της ιστορίας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου