Μια ανάμνηση...

21 Απριλίου 1967, 7:00 το πρωί.
Φοιτητής εγώ, δούλευα όλη την προηγούμενη νύχτα, χωρίς να κλείσω μάτι, το θέμα των «σιδηρών κατασκευών» που έπρεπε να παραδώσω την ημέρα αυτή. Η σπιτονοικοκυρά μου έφυγε για το μεροκάματο της ημέρας. Σε 5 λεπτά χτύπησε το κουδούνι του θυροτηλέφωνου της πολυκατοικίας και μου είπε:
- Γιάννη, έγινε δικτατορία.
Την απέπεμψα οργισμένος για την ανοησία της.
Στην αντίδρασή μου αυτή συντέλεσε η κόπωση από το ξενύχτι αλλά και διότι ψιθυριζόταν μεν η επερχόμενη δικτατορία απ’ τους παλατιανούς στρατηγούς, όμως υπερίσχυε στην κοινή γνώμη, όπως και σε μένα, ο ενθουσιασμός για την επικείμενη νίκη του δημοκρατικού λαού στις εκλογές. Δεν την πίστεψα και εκείνη έφυγε για να ξαναγυρίσει λίγα λεπτά μετά και πάλι απ’ το θυροτηλέφωνο μου είπε;
- Γιάννη, έγινε δικτατορία, το γράφουν και οι εφημερίδες!
Για να την ξεφορτωθώ, της είπα να μου φέρει μια εφημερίδα. Σε τρία λεπτά μου έφερε την «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» που σε 8στηλο τίτλο έγραφε, «Έρχεται ο Αρχηγός της Νίκης», δηλαδή ο Γεώργιος Παπανδρέου. Μετά δυο μέρες θα μιλούσε σε προεκλογική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου. Η καημένη η σπιτονοικοκυρά μου δεν γνώριζε γράμματα, δεν μπορούσε να ξέρει τι γράφει η εφημερίδα και για να με πείσει ότι έγινε δικτατορία, σκέφτηκε αυτό το επιχείρημα, ότι τη δικτατορία την ανήγγειλαν οι εφημερίδες!
Φυσικά, όταν είδα τον τίτλο της «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», την απέπεμψα βιαίως, αν μη το άλλο μού έτρωγε το λίγο χρόνο που είχα ακόμα για να παραδώσω την εργασία μου των σιδηρών κατασκευών στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Μετά από λίγο όμως, η Κατίνα (αυτό ήταν το όνομα της σπιτονοικοκυράς μου) μου ξαναχτυπά το θυροτηλέφωνο και μου λέει:
- Γιάννη, τανκς στο δρόμο!
Τότε μούδιασα γιατί σκέφτηκα ότι , καλά, η Κατίνα άκουσε μια ανοησία ότι έγινε δικτατορία και έσπευσε να μου τη μεταφέρει, για να με πείσει μου έφερε τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ που τάχα έγραφε για τη δικτατορία (αλλά όμως έγραφε άλλα). Όλα αυτά στο μυαλό της και στην άγνοιά της. Αλλά όμως τα τανκς δεν μπορεί παρά να τα βλέπει. Τότε κατέβηκα από το σπίτι μου, δωμάτιο σε διαμέρισμα στην οδό Δαγκλή 21 και προχώρησα στην οδό Βασιλίσσης Όλγας. Εκεί, πραγματικά, είδα τα τανκς από την αρχή της οδού μέχρι το Πανεπιστήμιο. Γύρισα σπίτι και άνοιξα το ραδιόφωνο. Εμβατήρια και συνθήματα για την «εθνοσωτήρια επανάσταση». Βγήκα στη βεράντα του σπιτιού μου και θυμάμαι ν’ ανοίγει ένα ένα παράθυρο (ήταν πρωί κι ο κόσμος ξυπνούσε), και τους γείτονες με μια μάσκα ανησυχίας και τρόμου.
Η δικτατορία ήταν γεγονός, η Κατίνα είχε δίκιο…
Ήμουν τότε πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής. Σκέφτηκα ότι θα γίνονταν συλλήψεις και ήταν λογικώς αναμενόμενο στις συλλήψεις αυτές να περιλαμβάνονταν και οι συνδικαλιζόμενοι φοιτητές. Περίμενα σπίτι μου την εξέλιξη των γεγονότων όταν ήλθε ένας φίλος συμφοιτητής που σκέφτηκε το ίδιο και με παρακάλεσε να πάω σπίτι του για να μη με βρουν. Πήγα και θυμάμαι τα μπλόκα στους δρόμους από ομάδες στρατιωτών και το ημιυπόγειο διαμέρισμά του στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας. Θλιβερό φόντο η καταχνιά της Θεσσαλονίκης, ο ακάλυπτος χώρος της πολυκατοικίας με τον ψηλό μεσότοιχο, τα εμβατήρια.
Το βράδυ της επομένης τηλεφώνησα στην Κατίνα αν με ζήτησε κανένας. Μου είπε όχι (δεν ήταν τόσο οργανωμένοι όσο νόμιζα, οι δικτάτορες) και γύρισα σπίτι μου.
Με το συνάδελφό μου εκείνο κλείσαμε ραντεβού πριν από λίγες ημέρες κάπου στην Αθήνα. Διαπιστώσαμε ότι στεκόμαστε δίπλα περιμένοντας ο ένας τον άλλο, χωρίς να αναγνωριστούμε. Όταν συνειδητοποιήσαμε ο ένας την παρουσία του άλλου αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε. Βλέπετε, στις 21 Απριλίου 1967, είμαστε νέοι, έτσι θυμόμασταν ο ένα τον άλλο, και πώς να αναγνωριστούμε ύστερα από 43 χρόνια που πια μπήκαμε στο χειμώνα της ζωής μας…