Σμύρνη 1922

...σαν χθες, το 1922, η Σμύρνη κάηκε. Ο κόσμος αλαφιασμένος έπεφτε στη θάλασσα, πνίγονταν για να μη σφαγούν. Όσοι έζησαν στριμώχτηκαν στις βάρκες και πήραν το δρόμο χωρίς επιστροφή. Το σπίτι μου είναι στην περιοχή του τότε "κρατικού συνοικισμού" των προσφύγων. Μεγάλωσα με τους μικρασιάτες πρόσφυγες. Έμαθα πολλά, έζησα τις αναμνήσεις τους και τους εφιάλτες τους, τους είδα να πεθαίνουν ένας ένας χωρίς ποτέ πια να ξαναδούν τον τόπο που γεννήθηκαν.

Γράφτηκαν πολλά, πάρα πολλά για την Μικρασιατική καταστροφή, την πυρπόληση της Σμύρνης, τους πρόσφυγες, τους φταίχτες, τους θύτες και τα θύματα. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο...μόνο ένα "αντίο" στην κυρία Ελευθερία, στην κυρία Μελανθία, στον κύριο Σπύρο και τον αδελφό του τον Κώστα... σε όλους εκείνους που έζησαν πλάι μας και δεν μας άφησαν να ξεχάσουμε.