Κανένα κέφι σήμερα. Τρελλή, εξοργιστική, εκνευριστική, κουραστική και άγονη μέρα. Από τα χαράματα, καυγάδες, φωνές, καταγγελίες, αυθαιρεσίες, επίδειξη εξουσίας από ανίκανους καρεκλομανείς, παραλογισμός...ουφφφφφφφφφ!
Προσπαθώ να ξεφύγω. Αδύνατον! Ίσως ένα όμορφο τραγούδι βοηθήσει. Κι αυτα είναι υπέροχα τραγούδια. 1.17 ξημέρωμα σαββάτου...Μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου...ξέρεις άραγε πόσο πολύ σ' αγάπησα?



Πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις
απ' τη ζωη μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις

κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι εγώ πως θα ξανάρθεις
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δεν θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου 'δοσες
αξίζουν μια ζωή

πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις...

Μέρες αδέσποτες...



Σαν και σένα μ' ένα κόμπο στο λαιμό
σε ώρες άσχετες ξεσπάω το θυμό
σαν κι εσένα στις πλατείες της σιωπής
τον ίσκιο μου τραβάω

Σαν κι εσένα διαμελίζομαι στο φως
μες σ' αυτό το πλαστικό το καθεστώς
και τη νύχτα στα κομμάτια μου γυρνώ
και τα ξανακολλάω

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό

Σαν κι εσένα το πρωί στην αγορά
ψάχνω ένα φτηνό ζευγάρι φτερά
μου πουλούν κάτι κλεμμένα τελικά
κι όμως επιμένω

Παίρνω φόρα και ζυγίζω τον καιρό
το κορμί μου στο κενό να εμπιστευτώ
και ξεχνάω πως κι αυτό τον ουρανό
τον έχουν πουλημένο

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό