Τα όνειρά μου περιμένω

Σαν τραγική φιγούρα στην άκρη της θάλασσας
ψάχνω τη ζωή μου...
και περιμένω.
Πασχίζω να διακρίνω πίσω από τη γραμμή του ορίζοντα...
προσπαθώ να μιλήσω στη θάλασσα...
ελπίζω στη θέα κάποιου πανιού...
απελπίζομαι στη μοναξιά μου...
λαχταρώ ένα σημάδι των θεών...
και περιμένω.
Μα στη θάλασσα πέφτουν τα όνειρά μου
τα βλέπω...
κάποια παραδέρνουν στα μικρά βραχάκια της ακτής
κάποια τα παίρνει το κύμα και τα χτυπά στα πιο μεγάλα βράχια, απέναντι
κάποια τα παίρνει το ρεύμα και τα φέρνει ξανά μπροστά μου
και τα πιο τυχερά....
τα λίγα...
τα πήρε το ρεύμα και τα σπρώχνει μπροστά, βαθιά,
να ταξιδέψουν, να φύγουν, να βρουν εκείνο το λιμάνι...
Θεέ μου μόνο ας μη γυρίσουν πίσω....
δεν μπορώ πια να μαζεύω πνιγμένα όνειρα.

...για να εξηγούμαστε...δεν είμαι συγγραφέας (εξαιρουμένων των επιστημονικών με ειδική ορολογία δημοσιεύσεών μου) πολύ δε περισσότερον, δεν είμαι ποιήτρια! Τυχαίοι λοιπόν στίχοι σε φορτισμένη στιγμή, κι αυτό είναι όλο!