Λήθη...

CHARLES BAUDELAIRE
Η λήθη

Ψυχή ανελέητη, ω έλα στην καρδιά μου,
τίγρη σκληρή και ράθυμη που σ' αγαπάω˙
μες στη βαριά, πλούσια χαίτη σου ζητάω
να βάλω τα τρεμάμενα τα δάχτυλά μου˙
μες στο φουστάνι σου, με σάρκα μυρωμένο,
το λυπημένο μου κεφάλι εκεί να θάψω.
Τ' άρωμα της παλιάς λατρείας δε θα πάψω,
οσμή από τεφρό λουλούδι, να ανασαίνω.
Οχι να ζήσω πια, να κοιμηθώ ζητάω!
Μες σ' έναν ύπνο σαν το θάνατο γαλήνιο
τον έρωτά μου δίχως τύψεις θα σου δίνω,
το μπρούτζινο, στιλπνό κορμί σου θα φιλάω.

(Ποίημα από τον τόμο «Τα άνθη του κακού - Τα απαγορευμένα ποιήματα»,
μτφρ.: Ερρίκος Σοφράς, εικ.: Πατ Αντρέα, Μεταίχμιο 2009)