Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Σαν σήμερα...1960

The Flintstones




Οι Flintstones ήταν η πρώτη, και η μεγαλύτερης διάρκειας, κωμωδία κινουμένων σχεδίων. Η πρεμιέρα της στο ABC έγινε στις 30 Σεπτεμβρίου 1960 και απέκτησε αμέσως μεγάλη ακροαματικότητα. Παραγωγή της Hanna-Barbera (Bill Hanna και Joe Barbera), σχεδιάστηκαν ως ένα πρόγραμμα για όλη την οικογένεια.



Ο Φρεντ και η Βίλμα Flintstone και οι καλύτεροι φίλοι τους, Barney και Betty Rubble (χαλάσματα), έζησαν στην προϊστορική πόλη Bedrock, αντιμετωπίζοντας όμως τα προβλήματα της σύγχρονης εργασίας και ζωής. Οι Fred και Barney κυκλοφορούν με ένα όχημα με τροχούς από πέτρα. Οι ζωές τους περιστρέφονται γύρω από το σπίτι, τους φίλους τους, και δραστηριότητες αναψυχής: έναν κόσμο με drive-ins, μπόουλινγκ, και το "Water Buffalo" τους. Ένας δεινόσαυρος μωρό και μία τίγρης αντικαθιστούν το σκύλο και τη γάτα της οικογένειας.



Το 1962 και 1963, η Pebble (βότσαλο) και ο Bamm Bamm εμφανίζονται ως η κόρη και ο υιοθετημένος γιος των Flintstones και των Rubbles.
Εκτός του ότι ήταν η πρώτη σειρά κινουμένων σχεδίων στην τηλεόραση, οι Flintstones σε κάθε επεισόδιο είχαν μόνο μία ιστορία που κρατούσε μισή ώρα. Μέχρι τότε, τη δεκαετία του 1960, τα κινούμενα σχέδια ήταν γενικά μόνο λίγα λεπτά. Σε μια άλλη καινοτομία, η Hanna-Barbera έκαναν την παραγωγή των Flintstones με περιορισμένες τεχνικές animation. Αυτή η μέθοδος της δημιουργίας σχεδίων, σε συνδυασμό με μειωμένη και απλουστευμένη κίνηση του σώματος, κατέστησε δυνατή την παραγωγή των καρέ, πολύ φθηνότερα. Λόγω της μείωσης του κόστους και της μεγάλης αποδοχής των κινούμενων αυτών σχεδίων για παιδιά, η τεχνική αυτή γενικεύτηκε στην τηλεόραση κατά τη δεκαετία του 1960.
Οι Flintstones συνέβαλαν στο να θεωρηθεί η Hanna-Barbera Productions ως σημαντικό στούντιο κινουμένων σχεδίων στο Hollywood από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και οι μεγαλύτεροι παραγωγοί στον κόσμο ταινιών κινουμένων σχεδίων.
Οι Flintstones εξακολουθούν να εμφανίζονται μέχρι σήμερα σε διαφημίσεις για τα Pebbles’ cereals και άλλα gadgets και προϊόντα για παιδιά και φυσικά στην παιδική ζώνη της τηλεόρασης.

CAST (Φωνές)

Fred Flintstone ......................................... Alan Reed
Wilma Flintstone ............................. Jean Vander Pyl
Barney Rubbles .......................................... Mel Blanc
Betty Rubbles (1960-1964 )................... Bea Benaderet
Betty Rubbles (1964-1966 ).................... Gerry Johnson
Dino ο δεινόσαυρος ..................................... Mel Blanc
Pebbles (1963-1966) ........................ Jean Vander Pyl
Bamm Bamm (1963-1966 )..................... Don Messick

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

μικρό παιχνίδι με μουσική λέξεις και εικόνες



Θέλω να γίνω ένας πλανήτης
από ένα άλλο πλανητικό σύστημα, μέσα σε ένα άλλο Σύμπαν, το Σύμπαν ενός κόκκου σκόνης που εισπνέουμε όταν σηκώνεται αέρας μέσα σ’ αυτό το άδειο σπίτι...


...είμαι ένα άδειο σπίτι μέσα σ’ αυτή την πόλη που ούτε στο χάρτη μπορείς να τη βρεις...

...θέλω να γίνω ο χάρτης των επιθυμιών σου και των πόθων σου όταν κοιτάς το γεμάτο με λαγκάδια και οροσειρές μακρινό φεγγάρι...

...είμαι το μακρινό φεγγάρι όταν εσύ κοιτάς - για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου- τον εκτυφλωτικό ήλιο...

...θέλω να γίνω ο ήλιος της νύχτας σου...

...είμαι η νύχτα σου που μπήκε κρυφά μέσ’ στην καρδιά σου όταν σπάει από την αγωνία της ανασφάλειας, την ώρα που ίσως κάποιο φίδι χώνεται μέσα στο όνειρό σου...

...θέλω να γίνω το όνειρό σου που θα συμφιλιώσει το θεό με το διάβολο...

...είμαι ο θεός και ο διάβολος μαζί σε μορφή μπανιέρας γεμάτης με αίμα και με το απαραίτητο πτώμα που «βαρέθηκε να ζει» και χαμογελά νεκρό...

...θέλω να μην είμαι πια η «βαρέθηκε να ζει» που τρέχει σαν μικρό παιδί στις πεδιάδες της κεντρικής πλατείας...

...είμαι η κεντρική πλατεία που τρέφει όλα τα επαγγέλματα, τα παρατημένα ζώα και τους άστεγους...

...θέλω να γίνω όλοι οι άστεγοι μαζί που σέρνουν καρότσια γεμάτα κουρέλια και τρώνε σκουπίδια που άλλους χορτάσανε...

...είμαι όσοι δεν χόρτασαν από Φως και μπήκαν στο Σκοτάδι, σαν να λέμε, «η απελπισμένη τυχούσα ερωμένη»...

...θέλω να μην είμαι «η απελπισμένη τυχούσα ερωμένη» που υπόσχεται αδιάντροπα, ξενοιασιά και μυστήριο...

...είμαι η αληθινή ξενοιασιά και το μυστήριο στον κόσμο ενός ανθρώπου...

...θέλω να γίνω ο ένας άνθρωπος, ο μόνος άνθρωπος για σένα, τον ένα και μοναδικό, που θ’ αγκαλιάζω σαν αδύναμη μα και πανίσχυρη γυναίκα...

...είμαι η γυναίκα που κουράστηκε να είναι δυνατή, μα δεν θα κουραστεί ποτέ να δίνει δύναμη σε σένα...

...θέλω να μην είμαι πια ένα κουρασμένο από μόχθο και πόνο κορμί που αναζητά μια γλυκιά αγκαλιά και ένα στρωμένο κρεβάτι, προφυλαγμένο από βροχές και καταιγίδες...

...είμαι τώρα η βροχή και η καταιγίδα την ώρα που η θάλασσα καλεί τους ανέμελους στην παραλία της...

...θέλω να είμαι η δική σου παραλία, δίπλα σε ένα πεζούλι στην άκρη του δρόμου...

...είμαι ο δρόμος που οδηγεί κάπου μακριά, σε άγνωστα μέρη, σε άγνωστες θάλασσες, σε άγνωστα μονοπάτια...

...θέλω να γίνω το δικό σου μονοπάτι, όχι πια άγνωστο, μόνο πανέμορφο, γεμάτο ευωδιές και ζωή και χαρά...

...είμαι η ζωή και η χαρά που εσύ μου δίνεις, εσύ και η αγάπη σου...

...θέλω να είμαι η αγάπη σου και να μην πρέπει να διαβάζω απαγορευτικές πινακίδες...

...είμαι μια απαγορευτική πινακίδα και ένα θηρίο ανήμερο για όποιον τολμήσει να πειράξει εσένα, τον πιο πολύτιμο θησαυρό μου...

...θέλω να είμαι και ο δικός σου πολύτιμος θησαυρός...

...είμαι ένα δέντρο που γέρνει στην αγκαλιά σου...

...θέλω να γίνω η αγκαλιά σου, ακριβέ μου σύντροφε...

...είμαι η σύντροφός σου...

...είσαι το Σύμπαν μου.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Επειδή έφυγε κι αυτή η κυριακή...επειδή ξημερώνει δευτέρα (οχι παρουσια...τι κριμα, θα γλυτώναμε απ' τους ηλίθιους!Ίσως δηλαδή!)...επειδή ο καιρός είναι μουντός, συννεφιασμένος, υγρός..σκέτη μούχλα...επειδή έπηξα με τα διαφημιστικά των υποψηφίων βουλευτών - σωτήρων στην πόρτα μου, κι όχι τίποτ' άλλο αλλά μόλις σκουπίζω άντε ξανά στοίβα, έλεος!...επειδή έπηξα με τα προεκλογικά ποικίλα σκ..α, ...επειδή δεν έχω μια...επειδή μου κάνει μούτρα η μαξούλα μου που δεν την πήγα βόλτα (αντε να την πείσω ότι δεν έχω κέφι ρε κορίτσι μου...συγχώρα με...όλο τσαντισμένα γαβ είναι)...επειδή δεν αντέχω να δω για δισεκατομυριοστή φορά το "δικηγόρο του διαβόλου" στο STAR ούτε και τα "κουλτουριάρικα" αφιερώματα άλλων καναλιών μέσα στα άγρια μεσάνυχτα...επειδή σκέφτομαι ότι πρέπει να ψηφίσω σε λίγες μέρες για τα επόμενα χάλια μας...επειδή "μαμαααααααααααααααααα γερνάωωωωωωωωωωωωω"...βλέπω αυτή τη φωτογραφία και χαμογελάω...υπάρχουν ταξίδια, υπάρχει χρώμα, υπάρχει ζωή...υπάρχει μουσική, υπάρχει υγεία, υπάρχει φυγή, υπάρχει ελπίδα...:)))))))))





1:36...Καλό ξημέρωμα Δευτέρας!

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Κανένα κέφι σήμερα. Τρελλή, εξοργιστική, εκνευριστική, κουραστική και άγονη μέρα. Από τα χαράματα, καυγάδες, φωνές, καταγγελίες, αυθαιρεσίες, επίδειξη εξουσίας από ανίκανους καρεκλομανείς, παραλογισμός...ουφφφφφφφφφ!
Προσπαθώ να ξεφύγω. Αδύνατον! Ίσως ένα όμορφο τραγούδι βοηθήσει. Κι αυτα είναι υπέροχα τραγούδια. 1.17 ξημέρωμα σαββάτου...Μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου...ξέρεις άραγε πόσο πολύ σ' αγάπησα?



Πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις
απ' τη ζωη μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις

κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι εγώ πως θα ξανάρθεις
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δεν θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου 'δοσες
αξίζουν μια ζωή

πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις...

Μέρες αδέσποτες...



Σαν και σένα μ' ένα κόμπο στο λαιμό
σε ώρες άσχετες ξεσπάω το θυμό
σαν κι εσένα στις πλατείες της σιωπής
τον ίσκιο μου τραβάω

Σαν κι εσένα διαμελίζομαι στο φως
μες σ' αυτό το πλαστικό το καθεστώς
και τη νύχτα στα κομμάτια μου γυρνώ
και τα ξανακολλάω

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό

Σαν κι εσένα το πρωί στην αγορά
ψάχνω ένα φτηνό ζευγάρι φτερά
μου πουλούν κάτι κλεμμένα τελικά
κι όμως επιμένω

Παίρνω φόρα και ζυγίζω τον καιρό
το κορμί μου στο κενό να εμπιστευτώ
και ξεχνάω πως κι αυτό τον ουρανό
τον έχουν πουλημένο

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009


Σαν χθές...παγκόσμια ημέρα Αλτσχάιμερ.
Με πονάει η λέξη αλλά το πόσο πονάει η εμπειρία δεν περιγράφεται με κανένα τρόπο.
Ενάμιση χρόνο πριν έφυγε η μητέρα μου. Το πιστοποιητικό θανάτου ψυχρό...νόσος Αλτσχάιμερ, λοίμωξη άνω ουροποιητικού, σηψαιμία. Κράτησε 4 χρόνια. Μια γυναίκα με ευφυία απίστευτη, με οξυδέρκεια και πείσμα, ετοιμόλογη και ευαίσθητη, δημιουργική και ακούραστη...πώς έγινε ένα απόλυτο κενό χαμένο στο πουθενά το μυαλό της?
Ναι βέβαια, είχα διαβάσει με τα πρώτα συμπτώματα που εμφάνισε, όλα τα αυστηρώς ιατρικά θέματα, την αντιμετώπιση, τις παρενέργειες των φαρμάκων, την εξέλιξη της νόσου, αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για όσα ζήσαμε.
Στατιστικά, 100 χρόνια μετά την περιγραφή της νόσου από τον Δρ Alois Alzheimer, 24 εκατομύρια άνθρωποι παγκοσμίως πάσχουν από τη νόσο. Στην Ελλάδα, υπάρχουν 140 000 άνθρωποι με άνοια. Παρόλα αυτά, η νόσος δεν έχει αναγνωριστεί σαν προτεραιότητα στην Δημόσια υγεία.
Γιατί? Οι αξιότιμοι κύριοι που βάζουν τις προτεραιότητες αυτού του είδους έζησαν κοντά σε ασθενείς με αλτσχάιμερ? Είδαν τον πατέρα, τη μάνα, τον ή την σύντροφό τους να μετατρέπονται σε άβουλα, ανυπεράσπιστα, τρομαγμένα και έρημα μωρά? Είδαν άραγε το κενό στο βλέμμα τους, καμιά αναγνώριση, τίποτα, το απόλυτο μηδέν...μόνο φόβο, πανικό, αποπροσανατολισμό, φυγή, απάθεια, απελπισία, τρέλα και παραλήρημα?
Ποσες φορές ένοιωσα θυμό, απογοήτευση, ανικανότητα, πόσες φορές προσπάθησα να βρω απαντήσεις στο κενό βλέμμα της μητέρας μου που με κοιτούσε και με ρωτούσε,"ποιά είσαι"? πόσες φορές πέρασα τη νύχτα προσπαθώντας να την ηρεμήσω,να την πείσω ότι δεν την απειλούν δαίμονες, ξένοι, απαγωγείς, ότι δεν είναι σε κάποιο υπόγειο, η σε κάποιο σιδηροδρομικό σταθμό ή κλειδωμένη σε μια τουαλέτα...ούρλιαζε και ζητούσε το πιο απλό και αυταπόδεικτο πράγμα στον κόσμο..να πάει σπίτι της...μα στο σπίτι της ήταν, όμως καμια αναγνώριση, τίποτα, κενό, tabula rasa αυτό το άπιαστο μυαλό.
Της έλεγα, "μαμα, σπίτι είμαστε" και απαντούσε πανικόβλητη, "ποιά είσαι, ποιά είμαι, που είμαι, γιατί με κρατάτε εδώ" κι έκλαιγε ανήμπορη και κάποτε οργιζόταν και ζητούσε εξηγήσεις και κάποτε έκλαιγε και παρακαλούσε και κάποτε βυθιζόταν με βλέμμα απλανές...που? που πήγε η ηρεμία της και η γαλήνη και το χαμόγελο? που χάθηκαν οι σκέψεις και οι αναμνήσεις και έμεινε μόνο ένα ασυνάρτητο παραλήρημα φράσεων και ουρλιαχτών, τρόμου και φυγής?
seroquel, xanax, seroxat, ibuprofen, haloperidin, lexotanil, zyprexa, clonazepam...ακόμα τα θυμάμαι όλα αυτά τα φάρμακα που δοκιμάσαμε...απο τη μια συγχυση στην άλλη, από την μια παρενέργεια στην επόμενη...
μέχρι το τέλος.
Γιατί?
Το ερώτημα, ξέρω, θα μείνει αναπάντητο...όπως ξέρω ή μάλλον έμαθα ότι μέχρι να αποδεκατίσουν εκατομύρια πειραματόζωα για να βρεθεί κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο, μια αντιμετώπιση μόνο υπάρχει...απέραντη αγάπη, αγκαλιά και φροντίδα.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Κάθησα τώρα στο γραφείο μου και πέρασα στον υπολογιστή τις σημερινές φωτογραφίες από τις ανασκαφικές έρευνες που κάνουμε στην πόλη. Αμέτρητες. Περιορίζομαι σε μια:
Ένα εκπληκτικό επίκρανο παραστάδας του 10ου αιώνα μ. Χ. από ανασκαφή στο κέντρο του Ηρακλείου.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

...δεν με λενε μαριανθη...αλλααααααααα είμαι απο τρελλη γενια!
...ερημη πολη...



Σαν σήμερα, το 1970, σε ηλικία μόλις 27 χρόνων πέθανε ο Jimi Hendrix. Το πραγματικό του όνομα ήταν James Marshall Hendrix. Αυτοδίδακτος αφροαμερικάνος κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης. Γεννήθηκε στο Seattle, στην Ουάσιγκτον, από πατέρα μαύρο και μητέρα ινδιάνα.
Κορυφαίος κιθαρίστας, ξεκίνησε το 1961 να παίζει διάφορους ρυθμούς μπλουζ της εποχής. Το 1966 πήγε στο Λονδίνο και ως Τζίμι Χέντριξ πια, δημιούργησε μαζί με Μιτς Μίτσελ (στα κρουστά) και τον Νόελ Ρέντιγκ (στο μπάσο), το φημισμένο συγκρότημά του The Jimi Hendrix Experience. Τα τραγούδια τους "Hey, Joe'", "Purple Haze", "The Wind Cries Mary'" γνώρισαν τεράστια επιτυχία φθάνοντας στην κορυφή των charts. Tο 1968 το συγκρότημα διαλύθηκε και τον αμέσως επόμενο χρόνο, το 1969, συνέχισε με το συγκρότημα Band of Gypsys με το οποίο και θριάμβευσε. Συγκλονιστική ήταν η εμφάνισή του στο Woodstock στις 18 Αυγούστου του 1969, όπου, μεταξύ άλλων, παρουσίασε μια αυτοσχεδιαστική διασκευή του Αμερικανικού Εθνικού Ύμνου.
Ο Τζίμυ Χέντριξ χρησιμοποίησε τους ηλεκτρικούς ενισχυτές και τις δυνατότητες της μουσικής μίξης για να ανοίξει νέους ορίζοντες στη ροκ μουσική.
Βρέθηκε νεκρός στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970 στο ξενοδοχείο Samarkand στο Λονδίνο. Η επίσημη αιτία θανάτου ήταν η αναρρόφηση τροφών, όμως οι πραγματικές συνθήκες που οδήγησαν στο θάνατό του οφείλονταν σε υπερβολική λήψη βαρβιτουρικών. Ο τελευταίος άνθρωπος που ήταν μαζί του ήταν η γερμανίδα σύντροφός του Μόνικα Ντάνεμαν.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Αφιερωμένο με βδελυγμία στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009


Reiser “ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΕΜΑΛΙ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ARS LONGA, 1985



(ΑΘΑΝΑΤΟ) περιοδικό ΒΑΒΕΛ, Μάρτιος 2004.

Σμύρνη 1922


...σαν χθες, το 1922, η Σμύρνη κάηκε. Ο κόσμος αλαφιασμένος έπεφτε στη θάλασσα, πνίγονταν για να μη σφαγούν. Όσοι έζησαν στριμώχτηκαν στις βάρκες και πήραν το δρόμο χωρίς επιστροφή. Το σπίτι μου είναι στην περιοχή του τότε "κρατικού συνοικισμού" των προσφύγων. Μεγάλωσα με τους μικρασιάτες πρόσφυγες. Έμαθα πολλά, έζησα τις αναμνήσεις τους και τους εφιάλτες τους, τους είδα να πεθαίνουν ένας ένας χωρίς ποτέ πια να ξαναδούν τον τόπο που γεννήθηκαν.








Γράφτηκαν πολλά, πάρα πολλά για την Μικρασιατική καταστροφή, την πυρπόληση της Σμύρνης, τους πρόσφυγες, τους φταίχτες, τους θύτες και τα θύματα. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο...μόνο ένα "αντίο" στην κυρία Ελευθερία, στην κυρία Μελανθία, στον κύριο Σπύρο και τον αδελφό του τον Κώστα... σε όλους εκείνους που έζησαν πλάι μας και δεν μας άφησαν να ξεχάσουμε.
Καθόλου κέφια απόψε, τρελλός εκνευρισμός στο γραφείο, καυγάδες στις ανασκαφές..."ανάδρομος Ερμής" μου είπε κάποιος συνάδελφος...γιατί ρε Ερμάκο?? Εγώ πάντα σ 'αγαπούσα! :(
Να, άκου ένα τραγουδάκι...το άκουγα πριν μήνες, το ψιθυρίζω και μου κόλησε σήμερα...αραγε γιατί?

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

μια κυριακατικη βολτα με λιακαδα στα τειχη του Ηρακλειου

Χθες Κυριακή, υπέροχη λιακάδα μετά από 3 μέρες βροχής που ξέπλυνε σκόνη μηνών, αποφάσισα να πάρω τη μαξούλα μου που άρχισε επιτέλους να θυμίζει σκύλο (μετά το κούρεμα θύμιζε ποντίκι σε πειραματικό εργαστήρι) και να περπατήσουμε πάνω στα τείχη της πόλης μου. Ξεκινήσαμε από την πύλη Ιησού και καταλήξαμε στον προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα, της έδοσα λίγο νεράκι γιατί η γλώσσα της κυλιόταν στο χώμα και καταλήξαμε να περπατάμε παράλληλα με το θαλάσσιο τείχος στην περίφημη "αναβαθμισμένη" μας παραλιακή λεωφόρο!!!
Ξεκίνησα με τις καλύτερες προθέσεις και με υπέροχη διάθεση...μετά από λίγο με έπιασε το αντιδραστικό μου σύνδρομο και μια γκρίνια και άρχισα να τραβώ φωτογραφίες πέρα δώθε...μέσα κι έξω από τα τείχη (εντός τειχών - εκτός τειχών όπως λέμε!)καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι κάποιοι αρχιτέκτονες πρέπει να απελαθούν επειγόντως, ότι η υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Ηρακλείου πάσχει από ανίατη αναισθησία, ότι η τάφρος έχει γίνει παλέτα χρωμάτων, ότι οι επεμβάσεις σε σημεία των τειχών είναι τουλάχιστον εξοργιστικές, ότι η περίφημη "παραλιακή λεωφόρος" μας είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας (ωχριά η εθνική οδός..λείπουν τα διόδια...πως τους ξέφυγαν?) και στο τέλος κατέληξα στη θάλασσα να πετώ πέτρες με μανία!
Πριν όμως αρχίσω να αραδιάζω φωτογραφίες το περιεχόμενο των οποίων κατέταξα σε όμορφο, άσχημο, ελεεινό, αισχρό, μάλλον πρέπει να γράψω μερικά λόγια για τα τείχη μας.



(ο χάρτης προέρχεται από το www.explorecrete.com/)

Πριν την κατασκευή του κολοσσιαίου αυτού έργου της ενετικής οχύρωσης του Χάνδακα, που κράτησε περίπου 2 αιώνες, υπήρχε το παλαιοενετικό τείχος, προσθήκη πάνω στο αρχαιότερο βυζαντινό και στο ακόμα αρχαιότερο αραβικό, αλλά για τα τείχη αυτά θα σας πω άλλη ώρα.
Λοιπόννννν, ο οχυρωματικός περίβολος του ενετικού Χάνδακα του 16ου-17ου αι. που αποτελεί έργο θαυμαστό όσον αφορά στην έμπνευση και το σχεδιασμό του για ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου, είναι εξαιρετικά ισχυρός, σε σχήμα τριγώνου με βάση στη θάλασσα και περίμετρο περίπου 5,5 χιλιόμετρα. Χαρακτηριστικό στοιχείο του οχυρωματικού σχεδιασμού αποτελούν οι προμαχώνες που ενώνονται μεταξύ τους με ευθύγραμμα τμήματα, διακοσμημένα σε πολλά σημεία με οικόσημα και με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, σύμβολο της παντοδυναμίας των Eνετών.

Ο προμαχώνας είναι το κύριο χαρακτηριστικό του οχυρωματικού σχεδιασμού και άρχισε να εφαρμόζεται τον 16ο αιώνα για την καλύτερη προστασία από τα νέα πυροβόλα όπλα που δημιουργήθηκαν με την εφεύρεση της πυρίτιδας.
Πρόκειται για μια συμπαγή κατασκευή, αρκετά ισχυρή και μεγάλη σε έκταση που προωθείται έξω από την κύρια γραμμή άμυνας του οχυρωματικού περιβόλου, με σκοπό να εξασφαλίζει προστασία στα παρακείμενα ευθύγραμμα τμήματά του, στους γειτονικούς προμαχώνες και στην αντίστοιχη τάφρο.
Τα τείχη του Χάνδακα είχαν 7 προμαχώνες. Τα ονόματά τους προήλθαν είτε από μικρές παρακείμενες εκκλησίες: Άγιος Ανδρέας, Παντοκράτορας, Βηθλεέμ, Ιησούς, είτε από ονόματα αξιωματούχων που έδρασαν την περίοδο εκείνη στην ενετική Κάντια: Μαρτινέγκο, Βιττούρι είτε από χαρακτηριστικά της περιοχής όπου βρίσκονται, Σαμπιονάρα ή προμαχώνας της Άμμου. Έχουν σχήμα καρδιόσχημο ή τριγωνικό, εκτός από τους δυο παραθαλάσσιους, του Αγίου Ανδρέα στα δυτικά και της Σαμπιονάρα στα ανατολικά, που είναι ατελές και εποµένως λιγότερο ισχυρό. Ο ισχυρός στόλος των Bενετών και η πεποίθηση ότι από την πλευρά της θάλασσας είχαν πλήρη κυριαρχία, οδήγησαν τους στρατιωτικούς μηχανικούς και αξιωματικούς της Κάντια να μη δώσουν την ίδια βαρύτητα και σημασία στο τμήμα αυτό της οχύρωσης. Στη διάρκεια της πολιορκίας, οι δύο παραθαλάσσιοι προμαχώνες, ισοπεδώθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά και ανακατασκευάστηκαν από τους Τούρκους με νέο σχεδιασμό.
Η παράκτια οχύρωση αποτελείται από ευθύγραμμα τμήματα, που αποτελούνται επίσης από ισχυρή εξωτερική τοιχοποιία και εσωτερική επιχωμάτωση. Στην απόληξη των τειχών, στο παραπέτο, ανοίχθηκαν αρχικά στο ανατολικό τμήμα από τους Βενετούς και αργότερα από τους Τούρκους στο δυτικό, κανονιοθυρίδες για την αντιμετώπιση των επιθέσεων από τη θάλασσα.
Η απόσταση μεταξύ των προμαχώνων είχε υπολογιστεί με απίστευτη ακρίβεια ώστε τα πυρά από τα κανόνια που ήταν τοποθετημένα στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους να διασταυρώνονται μεταξύ τους, για να εξασφαλίζουν μεγαλύτερη προστασία και να μην προκαλούν ζημιές στον απέναντι προμαχώνα.
Οι προμαχώνες ενώνονται μεταξύ τους με ευθύγραμμα τμήματα (cortine), που αποτελούνται εσωτερικά, από ισχυρή επιχωμάτωση και εξωτερικά από λίθινη τοιχοποιία με έντονη κλίση (scarpa). Ισχυρή θεμελίωση, στη βάση του τείχους, επιτρέπει τη στήριξη όλης της υπερκείμενης, τεράστιας κατασκευής.
Η κλίση της εξωτερικής τοιχοποιίας δεν ακολουθούσε όλο το ύψος του τείχους, αντίθετα το τελευταίο τμήμα της, που ξεχώριζε από ένα λίθινο διάζωμα ημικυκλικής διατομής, το cordone, ήταν κάθετο και ονομαζόταν parapetto.
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του προμαχώνα αποτελεί η χαμηλή πλατεία (piazza bassa), μια κατασκευή διαμορφωμένη στο σημείο ένωσης του προμαχώνα με το ευθύγραμμο τμήμα και σε επίπεδο χαμηλότερα από αυτό του προμαχώνα και ψηλότερα από αυτό της τάφρου. Κάθε «πραγματικός προμαχώνας» διέθετε δυο χαμηλές πλατείες. Οι χώροι αυτοί προστατεύονταν από τα αντίστοιχα κυκλικά τμήματα - προεξοχές σε σχήμα λοβού αφτιού, τα orecchioni του προμαχώνα.
Σε κάθε χαμηλή πλατεία κατασκευάστηκαν από χώμα και επενδύθηκαν με ισχυρή τοιχοποιία τα merloni στα οποία ανοίχτηκαν δύο κτιστές κανονιοθυρίδες για την τοποθέτηση των κανονιών που προστάτευαν το ευθύγραμμο τμήμα με την τάφρο και τον απέναντι προμαχώνα. Η μια απ’ τις κανονιοθυρίδες ήταν ανοιχτή και η άλλη καλυμμένη, με διαφορετικό εύρος σκόπευσης και επομένως κατόπτευσης της περιοχής.
Η επικοινωνία των στρατιωτών με την πόλη και την τάφρο, γινόταν μέσα από λιθόστρωτους θολοσκεπείς διαδρόμους που είχαν ανοιχθεί κάτω από τις επιχωματώσεις.
Για ακόμα καλύτερη επόπτευση της περιοχής, κυρίως πέρα από την τάφρο, οι Βενετοί κατασκεύασαν πρόσθετα οχυρωματικά έργα πάνω στα ευθύγραμμα τμήματα αρχικά και αργότερα πάνω ή κοντά στους προμαχώνες, γνωστά ως επιπρομαχώνες (cavalieri).
Κατασκευάστηκαν τέσσερις επιπρομαχώνες: ο επιπρομαχώνας Ζάνε, που θεμελιώθηκε σε υψηλότερο επίπεδο στη δυτική πλευρά του προμαχώνα Σαμπιονάρα και επενδύθηκε με τοιχοποιία (σήμερα έχει καταστραφεί), ο επιπρομαχώνας Βιττούρι πάνω στον ομώνυμο προμαχώνα (σημερινή Βίγλα), ο επιπρομαχώνας Μαρτινέγκο, το ψηλότερο σημείο της οχύρωσης στον ομώνυμο προμαχώνα, όπου βρίσκεται ο τάφος του Νίκου Καζαντζάκη και τέλος ο επιπρομαχώνας Αγ. Ανδρέα που προστέθηκε από τους Τούρκους κατά τις εργασίες ανακατασκευής του ομώνυμου προμαχώνα.
Αναπόσπαστο και απαραίτητο στοιχείο αποτελούσε η τάφρος που διαμορφωνόταν γύρω και έξω από τα τείχη. Σκοπός της ήταν να κρατάει τον εχθρό, όσο γίνεται σε μεγαλύτερη απόσταση από το φρούριο, εμποδίζοντάς τον να το προσεγγίσει. Πριν την εφαρμογή του «προμαχωνικού συστήματος» η τάφρος γέμιζε με νερό, στοιχείο που έκανε ακόμη δυσκολότερη την προσέγγιση του κυρίως φρουρίου.
Με την αλλαγή της τεχνικής του πολέμου, δημιουργήθηκε μια πλατύτερη, βαθύτερη και ξηρή τάφρος που μεγάλωνε την απόσταση ανάμεσα στους δύο αντιπάλους και κρατούσε τους επιτιθέμενους μακριά από το οχυρό. Επιπλέον, η ξηρή τάφρος, σε καιρό ειρήνης, προσφερόταν για αγροτικές καλλιέργειες, ακόμη και για βοσκή ζώων.

Η διακίνηση του πληθυσμού, των προϊόντων και των στρατιωτών διεξαγόταν από τις κύριες και βοηθητικές πύλες ή τις πύλες αποκλειστικά στρατιωτικού χαρακτήρα. Ένας μακρύς θολοσκεπής διάδρομος οδηγούσε από την πόλη προς την ύπαιθρο ή προς το χώρο των χαμηλών πλατειών και από εκεί στην τάφρο. Σε πολλές περιπτώσεις οι προσόψεις των πυλών αποτελούν μοναδικά μνημεία αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής του 16ου – 17ου αιώνα. Οι έξοδοι των πυλών προστατεύονταν από τα στρογγυλά τμήματα των προμαχώνων και τις χαμηλές πλατείες. Ειδική φρουρά, έλεγχε τη διακίνηση του πληθυσμού και των προϊόντων, ενώ για την καλύτερη προστασία τους, οι πύλες άνοιγαν με την ανατολή του ήλιου και έκλειναν με τις μεγάλες, βαριές πόρτες τους με τη δύση.
Η πύλη του Αγίου Γεωργίου, επίσης γνωστή ως Πύλη του Μαρουλά ή του Λαζαρέτο, οδηγούσε προς τις ανατολικές επαρχίες της πόλης, το προάστιο του Μαρουλά και το Λοιμοκαθαρτήριο.
Η πύλη Ιησού, γνωστή και σαν Καινούργια Πόρτα, οδηγούσε προς τις νότιες επαρχίες και σε αυτήν κατέληγε ο νότιος οδικός άξονας της πόλης, η σημερινή οδός Έβανς. Η πύλη, έργο του Μικέλε Σανμικέλι, αποτελεί ένα από τα ωραιότερα δείγματα μνημειακής αρχιτεκτονικής της πόλης.
Η Πύλη Παντοκράτορα έχει ένα ενιαίο χώρο εσωτερικά απ'όπου ξεκινούν δυο θολοσκεπείς διαβάσεις, με διαφορετικές εισόδους. Η μια ενώνει την πόλη με τις δυτικές επαρχίες της και η άλλη, με καθαρά στρατιωτικό χαρακτήρα, οδηγεί στο χώρο της νότιας χαμηλής πλατείας του ομώνυμου προμαχώνα. Η πύλη αυτή είναι γνωστή και ως Πύλη των Χανίων ή Χανιόπορτα.
Εκτός από τις κύριες πύλες υπήρχαν και οι βοηθητικές ή πύλες με στρατιωτικό χαρακτήρα που χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους στρατιώτες προκειμένου να κυκλοφορούν στο χώρο της χαμηλής πλατείας και από εκεί στην τάφρο. Σε κάθε προμαχώνα με δυο χαμηλές πλατείες αντιστοιχούσαν δυο τέτοιες πύλες.
Η πύλη του Μόλου χρησιμοποιούνταν για την επικοινωνία με το λιμάνι και καταστράφηκε με τα γεγονότα του Αυγούστου του 1898.
Η πύλη των Νεωρίων οδηγούσε στο χώρο των νεωρίων και κατεδαφίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα.
Η πύλη του Δερματά βρισκόταν στη μέση περίπου του παράκτιου τείχους, στον ομώνυμο κόλπο και ένωνε το εσωτερικό της πόλης με τo τμήμα αυτό της θάλασσας. Σήμερα σώζεται μόνο η εσωτερική της όψη.
Η πύλη του Αγ. Ανδρέα κατασκευάστηκε στη βορειοδυτική πλευρά του ομώνυμου προμαχώνα, σήμερα σώζονται μόνο κάποια ίχνη της επί της παραλιακής λεωφόρου.
Η πύλη της Σαμπιονάρα βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του ομώνυμου προμαχώνα και οδηγούσε με έντονη ανωφερική κλίση στο εσωτερικό της πόλης.
Εντάξει, ίσως να σας κούρασα λίγο, απολογούμαι, αλλά τουλάχιστον, όταν στο μέλλον αρχίσω να γράφω για κάθε πύλη, προμαχώνα κλπκλπ χωριστά, θα ξέρετε σε τι αναφέρομαι. και πιστέψτε με...έχει ενδιαφέρον, ειδικά επειδή ελάχιστοι έχουν επισκεφτεί τα άδυτα των τειχών :)


ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ:

1. η δυτική χαμηλή πλατεία του προμαχώνα Βηθλεέμ
2. ο προμαχώνας τοιυ Αγίου Ανδρέα όπως φαίνεται από το ισόπεδο του τείχους στο ευθύγραμμο τμήμα Παντοκράτορα -Αγίου Ανδρέα
3. τμήμα του παράκτιου τείχους προς τα ανατολικά
4. η δυτική πλευρά του προμαχώνα Βηθλεέμ
5. η τάφρος του τείχους μεταξύ των προμαχώνων Βηθλεέμ -Μαρτινέγκο
6. η δυτική χαμηλή πλατεία, ο προμαχώνας και οι στρατιωτικές πυλίδες της Βηθλεέμ
7. το ισόπεδο, η τάφρος και ο προμαχώνας Βηθλεέμ προς τα δυτικά
8. η νοτιοδυτική πλευρά του προμαχώνα Ιησού
9. το ισόπεδο του τείχους πάνω στον προμαχώνα Ιησού
10. η τάφρος του τείχους στο ευθύγραμμο τμήμα Ιησού -Βηθλεέμ
11. τμήμα του ισόπεδου πάνω στον προμαχώνα Ιησού


ΤΟ ΑΣΧΗΜΟ:

1. ισόπεδο προμαχώνα Παντοκράτορα...γιατί δεν φύτεψαν ένα ακόμα να μην βλέπουμε απέναντι?
2. άποψη της πόλης από το ισόπεδο Βηθλεέμ -Μαρτινέγκο
3. επιπρομαχώνας μαρτινέγκο και λεωφόρος Νικ. Πλαστήρα...οικοδομικός αχταρμάς! :(

4. εσωτερικό της πόλης από το ισόπεδο Ιησού -Βηθλεέμ :(

ΤΟ ΕΛΕΕΙΝΟ:
1. χρωματική θολούρα στην παραλιακή μας!
2. η απόληξη του τείχους στη θάλασσα, η παραλιακή και οι εισαγόμενοι φοίνικες όπως τα αντικρύζουμε από τον προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα
3. η νότια πλευρά του Αγίου Ανδρέα με το κομψό γηπεδάκι σε υπόστρωμα μπετόν και σε επαφή με το τείχος
4. η δυτική πλευρά του προμαχώνα Βηθλεέμ...πάλι με το μπετουδάκι σε ροζάκι αυτή τη φορά κολητά κολητα!
5. η τάφρος στο ευθύγραμμο τμήμα Βηθλεέμ -Παντοκράτορα...το σταδιο ελευθερίας μας...τι να πω τωρα δλδ?
6. το υπό ανέγερση πολιτιστικό κέντρο απέναντι από τον προμαχώνα και επιπρομαχώνα Μαρτινέγκο...γεια σου Σάκη!!!
7. διαμόρφωση εσωτερικών πρανών του προμαχώνα Μαρτινέγκο με απόλυτα συμβατά υλικά όπως διαπιστώνετε! (ασήμαντη λεπτομέρεια: τα εσωτερικά προς την πόλη πρανή ήταν απλά χωματάκια και βέβαια δεν θύμιζαν το νυχτικό της γιαγιάς μου)
8. η μεταλλική πεζογέφυρα που θα ενώσει τους δυο πολιτισμούς, αυτό των ενετών και αυτό των δημοτικών μας αρχόντων! ΕΛΕΟΣ!
9. το ένδοξο σωματείο ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ κάτω από τον επιπρομαχώνα Μαρτινέγκο (για να μην πλήττει ο Νίκος Καζαντζάκης)

ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ:





Προμαχώνας Αγίου Ανδρέα...προφανέστατα η υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου δεν ρεμβάζει ποτέ! (εκτός κι αν ρεμβάζει πετώντας κι αυτή μαζί με τους άλλους)



Το περιστεράκι μας γύρισε την πλάτη..μπράβο του!

Κι αυτό το δεντράκι ξεράθηκε αντικρύζοντας το εσωτερικό της πόλης με τον γερανό της πεζογέφυρας σε πρώτο πλάνο.

Κυριακή στο ισόπεδο του Μαρτινέγκο.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ...ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ,

ΓΛΥΤΩΣΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ!