Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι το Φεβρουάριο του 1877 και πέθανε στην Αθήνα την 1η Φεβρουαρίου 1940 από συγκοπή καρδιάς μέσα σε τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Παπαντωνίου υπήρξε πολύμορφος: ποιητής, διηγηματογράφος, ιστοριογράφος, παιδαγωγός, θεατρικός συγγραφέας, κριτικός θεάτρου, δημοσιογράφος, χρονογράφος, αισθητικός και τεχνοκρίτης. Δίκαια, τον χαρακτήρισαν "πρίγκιπα του νεοελληνικού λόγου".
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ
Να γύριζες πίσω!
Μια μέρα απ' των άστρων, των ήλιων τα μάκρη
αν σ' έφερνε ξάφνου μπροστά μου ένα δάκρυ
μπορούσα την άθλια ζωή ν' αγαπήσω.
'Αν έρθεις εμπρός μου,
μαζί σου θα μάθω το νόημα του κόσμου!
Θα νοιώσω τη σκέψη μορφών και χρωμάτων
και τη βυθισμένη ψυχή των πραγμάτων...
'Αν γύριζες πίσω,
τι δόλωμα θάβρισκα να σε κρατήσω?
μ' ανθρώπινα λόγια και πλάνες, στοχάσου,
να δέσω θα πάσχιζα τ' άσπρα φτερά σου.
Μην έχοντας άλλο για νάσαι δικός μου,
σαν πρωτοφανέρωτα θα σου ξηγήσω
τα χίλια μικρά του μικρού μας του κόσμου...
Μυρμήγκια, λουλούδια, θα μάθαινες πίσω.
Χωριά, πολιτείες της φτωχής μας της σφαίρας
θα σου τα δασκάλευα - και θα μεθούσες
και νέα θα μου γύρευες και θα ξεχνούσες
αγνάντια στην ύλη πως ήσουν αιθέρας!
Θα σου ήτανε ξάφνιασμα καθε μας τόπος,
θα πρόδινες το άπειρο για τα βουνά μας,
η ζωή θα σε μάγευε, η αμάχη κι ο κόπος
και θα σε ξανάπαιρναν τα βάσανά μας...
Σα στάλα βροχής του Απριλιού θα γλυστρήσεις?
Θ' αράξεις σε σύννεφο ροδοβαμμένο?
Θαρθείς απ' την πύρινη πόρτα της δύσης?
Ακόμα προσμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου