VII. Μαρία Πολυδούρη
Γεννήθηκε το 1902 στη Καλαμάτα όπου τέλειωσε το γυμνάσιο. Έχασε τους γονείς της νωρίς και βρέθηκε ολομόναχη με υγεία λεπτή κ’ ευαίσθητη. Ζητώντας εργασία κατόρθωσε να διοριστεί γραφέας στη Νομαρχία Μεσσηνίας, στην Καλαμάτα. Στα 1921, με την ελπίδα να πάρει δίπλωμα Νομικής, ήλθε στην Αθήνα με μετάθεση στη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας όπου και γνωρίστηκε με το συνάδελφό της ποιητή Κ. Καρυωτάκη, με τον οποίο συνδέθηκε με φιλία. Φύση ευαίσθητη κ’ ερωτική, αλλά με κλονισμένο νευρικό σύστημα, από ορμή να δαμάσει τη ζωή, δόθηκε σε γλέντια και ξενύχτια, ερωτικές περιπέτειες και συγκινήσεις, και επιτάχυνε έτσι την εκδήλωση της φυματίωσης, που υπήρχε μέσα της από τα εφηβικά της χρόνια. Είχε δεσμούς φιλίας κι ερωτικούς, αλλά ο δεσμός της με τον Κ. Καρυωτάκη δεν φαίνεται να ήταν περισσότερο από μια συμπάθεια εκ μέρους του. Ούτε ήταν δυνατόν για τον Καρυωτάκη να δοθεί σε ερωτική περιπέτεια, απομονωμένος στον εαυτό του, χωρίς δυνατότητα διεξόδου. Στο τέλος του 1926 με λίγες οικονομίες έφυγε για το Παρίσι, όπου οι στερήσεις και η σπατάλη των δυνάμεών της της προκάλεσαν αιμοπτύσεις και μπήκε στο νοσοκομείο «Σαριτέ». Εκεί χειροτέρεψε η κατάστασή της μέσα σε λίγο διάστημα. Γύρισε στην Αθήνα το 1928 και κλείστηκε στο νοσοκομείο Σωτηρία.
Τον ίδιο χρόνο (1928) τύπωσε την πρώτη της συλλογή «Τρίλλιες που σβήνουν». Από το νοσοκομείο αλληλογραφούσε με τον Καρυωτάκη που βρισκόταν στην Πρέβεζα. Ήταν και οι δυο μελλοθάνατοι και το ήξεραν. Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη τον Ιούλιο του 1928 την συγκλόνισε. Στα 1929 τύπωσε τη δεύτερη συλλογή της «Ηχώ στο χάος». Η κατάστασή της στο μεταξύ, είχε χειροτερέψει.
Πέθανε 28 χρονών τον Απρίλιο του 1930 στην κλινική Καρυοφύλη όπου είχε μεταφερθεί την τελευταία στιγμή.
Η ζωή κι η ποίησή της ήταν επηρεασμένη από την άτυχη σχέση της με τον Καρυωτάκη. Δεν έζησε αρκετά ώστε να ολοκληρώσει τη ποιητική της προσπάθεια. Οι στίχοι της είν' ατημέλητοι και τους διακρίνει μελαγχολία, ρέμβη και διάθεση για φυγή.
Ο Κώστας Παπαδάκης, ο Γιάννης Χονδρογιάννης, η Λιλή Ζωγράφου, που της έγραψε τη πιο εμπεριστατωμένη κι ολοκληρωμένη μονογραφία, αποδέχονται την εκδοχή πως αυτοκτόνησε μ' ενέσεις μορφίνης.»

Βασική Βιβλιοθήκη αρ. 29, Αθήνα 1959
Εισαγωγικό Σημείωμα Έλλης Αλεξίου στο βιβλίο "ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ: Ποιήματα", Εκδόσεις "Γ. Οικονόμου" Αθήνα 23-3-1981



Γιατί Μ' Αγάπησες...
Δε τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δε τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σα κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με τη ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστικα το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο για σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου 'κεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισ' η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτή αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.