...κατέβηκα με χίλιους κόπους, κρεμασμένη με σχοινιά με τη βοήθεια της σπηλαιολογικής εταιρείας του Πανεπιστημίου Κρήτης, μια από τις πολλές περιπλανήσεις μου στα έγκατα της πόλης μου. Γνώριζα ήδη ότι κατέβαινα σε μια δεξαμενή που είχε κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο με το ΠΔ του 1947, γνώριζα επίσης ότι κανείς δεν την είχε επισκεφθεί από τη δεκαετία του 1950, γνώριζα περίπου, από τις περιγραφές εκείνων που την είχαν δει τότε, ότι είναι μια μνημειώδης κατασκευή. Δεν γνώριζα όμως ότι την είχαν πληγώσει βάρβαρα και ανεπανόρθωτα. Και κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει για το απαράδεκτο θέαμα που αντικρύσαμε όταν κατεβήκαμε, 7 μέτρα κάτω από τη στάθμη του σημερινού δρόμου. Η δεξαμενή, πίσω από το ιερό του Αγίου Τίτου, στην ομώνυμη οδό, είναι δίχωρη με υπερυψωμένα γοτθικά τόξα. Όλα τα αρχιτεκτονικά μέλη που χρησιμοποιήθηκαν για τη στήριξή της είναι ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά, πιθανότατα από αρχαία κτίρια της περιοχής που καταστράφηκαν: κίονες ραβδωτοί και αρράβδωτοι, κιονόκρανα, επίκρανα κιονοκράνων, ένα εξαιρετικά σπάνιο ενεπίγραφο βάθρο κίονος, ένας κορμός ρωμαϊκού αγάλματος εντοιχισμένου στον τοίχο. Τα υδραυλικά κονιάματα της δεξαμενής διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση. Η είσοδος σε αυτήν γίνεται από ένα στόμιο διαμέτρου 80 εκατοστών περίπου και ύψους 2,50 μέτρων.
Στη δεκαετία του 1950 λοιπόν έκτισαν πάνω της ένα κτίριο. Από οπλισμένο σκυρόδεμα φυσικά. Και αναρωτιέμαι πώς μπόρεσαν οι αρχιτέκτονες, οι κατασκευαστές, οι ιδιοκτήτες να θεμελιώσουν μέσα στο χώρο του μνημείου, τοποθετώντας τεράστιες κολώνες από μπετόν και δοκάρια, σκάβοντας το πλακόστρωτο δάπεδο της δεξαμενής.
Σας την δείχνω...χωρίς άλλα λόγια...μόνο που να γιατί το Ηράκλειο πληγώνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου