Για κάποιο περίεργο και ανεξήγητο λόγο πάντα με είλκε το λεγόμενο "περιθώριο"...και τα καλά του και τα κακά του και οι ιδιόρρυθμοι κώδικές του και τα περίεργα έθιμά του. Αποφεύγω τα in στέκια και καταφεύγω σε ό,τι νομίζω πως θα με κάνει να νοιώσω ζωντανή και ελεύθερη, χωρίς κανόνες καλής συμπεριφοράς ή ματιές τριγύρω μπας και με κοιτούν αποδοκιμαστικά, πίνω και καπνίζω και τραγουδώ και χορεύω όσο και όποτε μου κάνει κέφι...μιλώ με ανθρώπους που έζησαν ζωή, ίσως δύσκολη, πικρή, όμως ζωή. Χωρίς βόλεμα σε άνετο καναπέ μπροστά σε θανάσιμα βαρετά θεάματα της τηλεόρασης, χωρίς την ανάγκη να αποδείξεις ότι είσαι Ο εκλεκτός, χωρίς να αναγκάζεσαι να απολογείσαι διαρκώς για τα πάντα.
Ξεκαθάριζα λοιπόν σήμερα τα χαρτιά μου. Πότε πότε με πιάνει αυτή η διαστροφή, αν σκεφτούμε ότι τα χαρτιά μου είναι ένα απύθμενο χάος! Κάπου κρυμένο βρήκα ένα χειρόγραφο παλιό, ταλαιπωρημένο, μισοσκισμένο, ξεχασμένο. Το είχα πάρει στα κλεφτά από την Αλκμήνη, μια ιδιοκτήτρια κάποιου περιθωριακού μπαρ στην Αθήνα. Κάποτε σύχναζα εκεί, τότε που δεν σκεφτόμουν κινδύνους ούτε ακολουθούσα κανόνες ούτε λογάριαζα συνέπειες..μόνο έψαχνα εμπειρίες και να μάθω πώς ζει ο πραγματικός κόσμος, όχι η μικροαστική βαρετή συνεχής φθορά ή οι ελεγχόμενοι κώδικες ηθικής από τη μαμά και το μπαμπά...
Η Αλκμήνη ήταν αυτό που λέμε "πουτάνα", ήταν ωστόσο μια βαθιά πληγωμένη καρδιά, ένας γνήσιος άνθρπωπος, μια μεγάλη ψυχή.
Απλά αντιγράφω το δικό της χειρόγραφο και το συνοδεύω με ένα αγαπημένο μου τραγούδι..τα συμπεράσματα, τα σχόλια και τις όποιες απόψεις, τις αφήνω σε σας...



"Αλκμήνη! Χαχαχαχαχαχα!
Μαρία με λένε κανονικά, το Αλκμήνη ακούγεται πιο ωραία, πιο χαριτωμένο ίσως νάναι...
Μαρία λοιπόν που? ούτε στη γη ούτε κάτω από τη γη
Χμ το βρήκα. Στη θάλασσα! στη νωχελική κίνηση του βυθού. Και κάπου αλλού. Στη επιφάνεια της θάλασσας όταν έχει κύματα και ακούς τους ήχους τους και χάνεσαι.
Μέσα μας, μέσα μου? Ας γελάσω ξανά, τι κακό να μου κάνει? Τόσες χιλιάδες φορές έχω γελάσει, μια ακόμα δεν αλλάζει τίποτα.
Είμαι χαζή ε? Ναι, ναι, εντελώς μα εντελώς χαζή. Τόσο πολύ χαζή που καταντώ υπέροχη. Σιγά το δύσκολο πράγμα να είσαι υπέροχη! βάφεσαι σαν πουτάνα, ντύνεσαι σαν ξέκωλο και γελάς σαν ηλίθια σε όποιον σου λέει μαλακίες, άρα υπέροχη. Το δύσκολο είναι να είσαι σκύλα και να γουστάρεις και να σε γουστάρουν έτσι. Τι να τις κάνουν οι άντρες τις χαριτωμενούλες? ¨αντε κανα δυο ξεπέτες και μετά "μμμ! θα τα πούμε".
Εντάξει λοιπόν μαρία μου, πάρτο χαμπάρι. Δεν θα γίνεις ποτέ η μοιραία γυναίκα κανενός, ηλίθια. Έτσι είναι η ζωή και εσύ άει γαμήσου, Αμήν.
Ένα σακκί γεμάτο "σ αγαπώ" που μαραίνονται. Ένα σακκί πατάτες θάταν πιο χρήσιμο, θα έβγαζαν καμια ρίζα, θα πρασίνιζαν και στο φινάλε θα τις τρώγαμε τηγανητές.
Τόσα μαραμένα " σ αγαπώ" που κρατώ μέσα μου. χαράς το θησαυρό!
Τι να τα κάνω τώρα?
Να τα πετάξω? κρίμα στο χρόνο που έχασα να τα μαζεύω
Να κρατήσω τα πιο φρέσκα? χμ! κι αυτά θα μαραθούν
Να τα χαρίσω? κανείς δεν τα θέλει από δεύτερο χέρι
Να τα αγνοήσω? Σιγά μην το κάνεις ρε μαλάκω!
Να μαραθώ μαζί τους? Αμ δε!
Συμπέρασμα! Άντε βρες άκρη!
Βαρέθηκα να σκέφτομαι.
Κουράστηκα να κλαίω.
Δε γαμιέται!"