Γεννήθηκε στη Σίφνο το 1871. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και στη συνέχεια στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, χωρίς ωστόσο να έχει πάρει ακόμα πτυχίο. Επέστρεψε στην Πόλη, εργάστηκε ως δάσκαλος και στα 1895 μετά τη σφαγή των Αρμενίων, εγκατέλειψε οριστικά την Πόλη, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, έγινε διδάκτορας φιλολογίας και μπήκε στους φιλολογικούς κύκλους με τη βοήθεια του Γρηγόρη Ξενόπουλου.
Το 1942 βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του, από την πείνα και τις στερήσεις της κατοχής. Υπήρξε εξαιρετικά επιτήδειος στη ρίμα κια το μέτρο, και ένας από τους πιο ευαίσθητους σονετογράφους. Η ποίησή του διακρίνεται για την ηδυπάθεια και τον ερωτισμό της. Επιπλέον, οι μεταφράσεις του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, στήριξαν αφάνταστα τη θεατρική αναβίωση του αρχαίου δράματος στις μέρες μας.
Ὕπνου δάκρυα
Μπρόβαλε μέρα λιβανὴ κι ὀνειροξεδιαλύτρα
νὰ διώξῃς τὰ ἠσκιώματα τοῦ ὕπνου ἀπὸ κοντά μου·
μπρόβαλε μέρα, κοίμισε τὴν ὑπνοφαντασιά μου,
ποὺ ἐνῷ κοιμοῦμαι ξαγρυπνᾷ ἡ νυχτοπαρωρίτρα.
Γιατὶ νεκρούς, γιατὶ χλωμοὺς σὰν μαραμένα κίτρα,
μὲς στὰ παράξενα πολὺ καὶ ἄγρια πολὺ ὄνειρά μου,
εἶδα καὶ τοὺς πενήντα γυιοὺς τοῦ παλαιοῦ Πριάμου
καὶ τὴν Ἑκάβη ἐπάνω τοὺς βουβὴ μοιρολογήτρα.
Δάκρι δὲν εἶχε στὸ στεγνὸ γεροντικό της μάτι
καὶ -μόσχον ἀξεθύμαστο- τὸν πόνο της ἐκράτει
μέσα στὰ στήθια της κλειστὸν ἀπ᾿ τοὺς παλιούς τους χρόνους.
Μὰ ἐσύ, καρδιά μου, πέτρινη γιὰ τὰ δικά σου πάθη,
δάκρυα ἀρχινᾷς στὸν ὕπνο σου νὰ χύνῃς γι᾿ ἄλλου πόνους
σὰν σταλαχτίτες τοῦ γκρεμνοῦ ἀπ᾿ τῆς σπηλιᾶς τὰ βάθη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου