ένα ονειρικό τραγούδι από μια ονειρική ταινία για όνειρα γλυκά και φθινοπωρινές μέρες...00.12, 1 Σεπτεμβρίου...Καλό Mήνα :)

όταν ο σεβασμός μετατρέπεται σε μπετόν-αρμέ

...κατέβηκα με χίλιους κόπους, κρεμασμένη με σχοινιά με τη βοήθεια της σπηλαιολογικής εταιρείας του Πανεπιστημίου Κρήτης, μια από τις πολλές περιπλανήσεις μου στα έγκατα της πόλης μου. Γνώριζα ήδη ότι κατέβαινα σε μια δεξαμενή που είχε κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο με το ΠΔ του 1947, γνώριζα επίσης ότι κανείς δεν την είχε επισκεφθεί από τη δεκαετία του 1950, γνώριζα περίπου, από τις περιγραφές εκείνων που την είχαν δει τότε, ότι είναι μια μνημειώδης κατασκευή. Δεν γνώριζα όμως ότι την είχαν πληγώσει βάρβαρα και ανεπανόρθωτα. Και κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει για το απαράδεκτο θέαμα που αντικρύσαμε όταν κατεβήκαμε, 7 μέτρα κάτω από τη στάθμη του σημερινού δρόμου. Η δεξαμενή, πίσω από το ιερό του Αγίου Τίτου, στην ομώνυμη οδό, είναι δίχωρη με υπερυψωμένα γοτθικά τόξα. Όλα τα αρχιτεκτονικά μέλη που χρησιμοποιήθηκαν για τη στήριξή της είναι ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά, πιθανότατα από αρχαία κτίρια της περιοχής που καταστράφηκαν: κίονες ραβδωτοί και αρράβδωτοι, κιονόκρανα, επίκρανα κιονοκράνων, ένα εξαιρετικά σπάνιο ενεπίγραφο βάθρο κίονος, ένας κορμός ρωμαϊκού αγάλματος εντοιχισμένου στον τοίχο. Τα υδραυλικά κονιάματα της δεξαμενής διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση. Η είσοδος σε αυτήν γίνεται από ένα στόμιο διαμέτρου 80 εκατοστών περίπου και ύψους 2,50 μέτρων.
Στη δεκαετία του 1950 λοιπόν έκτισαν πάνω της ένα κτίριο. Από οπλισμένο σκυρόδεμα φυσικά. Και αναρωτιέμαι πώς μπόρεσαν οι αρχιτέκτονες, οι κατασκευαστές, οι ιδιοκτήτες να θεμελιώσουν μέσα στο χώρο του μνημείου, τοποθετώντας τεράστιες κολώνες από μπετόν και δοκάρια, σκάβοντας το πλακόστρωτο δάπεδο της δεξαμενής.
Σας την δείχνω...χωρίς άλλα λόγια...μόνο που να γιατί το Ηράκλειο πληγώνει...

VII. Μαρία Πολυδούρη
Γεννήθηκε το 1902 στη Καλαμάτα όπου τέλειωσε το γυμνάσιο. Έχασε τους γονείς της νωρίς και βρέθηκε ολομόναχη με υγεία λεπτή κ’ ευαίσθητη. Ζητώντας εργασία κατόρθωσε να διοριστεί γραφέας στη Νομαρχία Μεσσηνίας, στην Καλαμάτα. Στα 1921, με την ελπίδα να πάρει δίπλωμα Νομικής, ήλθε στην Αθήνα με μετάθεση στη Νομαρχία Αττικοβοιωτίας όπου και γνωρίστηκε με το συνάδελφό της ποιητή Κ. Καρυωτάκη, με τον οποίο συνδέθηκε με φιλία. Φύση ευαίσθητη κ’ ερωτική, αλλά με κλονισμένο νευρικό σύστημα, από ορμή να δαμάσει τη ζωή, δόθηκε σε γλέντια και ξενύχτια, ερωτικές περιπέτειες και συγκινήσεις, και επιτάχυνε έτσι την εκδήλωση της φυματίωσης, που υπήρχε μέσα της από τα εφηβικά της χρόνια. Είχε δεσμούς φιλίας κι ερωτικούς, αλλά ο δεσμός της με τον Κ. Καρυωτάκη δεν φαίνεται να ήταν περισσότερο από μια συμπάθεια εκ μέρους του. Ούτε ήταν δυνατόν για τον Καρυωτάκη να δοθεί σε ερωτική περιπέτεια, απομονωμένος στον εαυτό του, χωρίς δυνατότητα διεξόδου. Στο τέλος του 1926 με λίγες οικονομίες έφυγε για το Παρίσι, όπου οι στερήσεις και η σπατάλη των δυνάμεών της της προκάλεσαν αιμοπτύσεις και μπήκε στο νοσοκομείο «Σαριτέ». Εκεί χειροτέρεψε η κατάστασή της μέσα σε λίγο διάστημα. Γύρισε στην Αθήνα το 1928 και κλείστηκε στο νοσοκομείο Σωτηρία.
Τον ίδιο χρόνο (1928) τύπωσε την πρώτη της συλλογή «Τρίλλιες που σβήνουν». Από το νοσοκομείο αλληλογραφούσε με τον Καρυωτάκη που βρισκόταν στην Πρέβεζα. Ήταν και οι δυο μελλοθάνατοι και το ήξεραν. Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη τον Ιούλιο του 1928 την συγκλόνισε. Στα 1929 τύπωσε τη δεύτερη συλλογή της «Ηχώ στο χάος». Η κατάστασή της στο μεταξύ, είχε χειροτερέψει.
Πέθανε 28 χρονών τον Απρίλιο του 1930 στην κλινική Καρυοφύλη όπου είχε μεταφερθεί την τελευταία στιγμή.
Η ζωή κι η ποίησή της ήταν επηρεασμένη από την άτυχη σχέση της με τον Καρυωτάκη. Δεν έζησε αρκετά ώστε να ολοκληρώσει τη ποιητική της προσπάθεια. Οι στίχοι της είν' ατημέλητοι και τους διακρίνει μελαγχολία, ρέμβη και διάθεση για φυγή.
Ο Κώστας Παπαδάκης, ο Γιάννης Χονδρογιάννης, η Λιλή Ζωγράφου, που της έγραψε τη πιο εμπεριστατωμένη κι ολοκληρωμένη μονογραφία, αποδέχονται την εκδοχή πως αυτοκτόνησε μ' ενέσεις μορφίνης.»

Βασική Βιβλιοθήκη αρ. 29, Αθήνα 1959
Εισαγωγικό Σημείωμα Έλλης Αλεξίου στο βιβλίο "ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ: Ποιήματα", Εκδόσεις "Γ. Οικονόμου" Αθήνα 23-3-1981



Γιατί Μ' Αγάπησες...
Δε τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δε τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σα κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με τη ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστικα το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο για σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου 'κεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισ' η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτή αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

Ένα στρώμα καταστροφής...

Πέμπτη 27 Αυγούστου, 13.03 μ.μ. Μόλις επέστρεψα στο γραφείο μου από την ανασκαφή όπου βρισκόμουν...σκασμένη από τον ήλιο και τη ζέστη, μέσα στο χώμα από την κορφή ως τα νύχια, με τα μαλλιά ελεεινά από τη σκόνη, τις αρβύλες εργοταξίου άχρηστες, ένα άθλιο θέαμα...αλλάαααααααααααααααααααααα...συνεπαρμένη από τα σημερινά ευρήματα. Ναι εντάξει, ξέρω ότι μας θεωρείτε εμάς τους αρχαιολόγους λίγο ψώνια, υπερβολικούς και γραφικούς, κάποτε έχετε δίκιο...ελπίζω και εύχομαι όμως ότι βλέποντας αυτή τη φωτογραφία θα νοιώσετε την ίδια συγκίνηση που νοιώθουμε κι εμείς όταν αποκαλύπτομε αυτούς τους θησαυρούς. Κάποια στιγμή, όταν θάμαι πιο ήρεμη, θα σας δείξω κι άλλες φωτογραφίες από ανασκαφές στο Ηράκλειο.
Προς το παρόν, βλέποντας αυτό το στρώμα καταστροφής, σκεφτείτε ότι τα ανεκτίμητα αρχαία μας στα πολύτιμα μουσεία μας, πριν συντηρηθούν, πριν εκτεθούν, πριν φωτιστούν, πριν διαφημιστούν, πριν δημοσιευτούν, περισυλλέγονται έτσι...με κόπο, περίσσια αγάπη και μεράκι...




Στρώμα καταστροφής από οικόπεδο στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου. Η κεραμική ανήκει στον 15ο αιώνα μ.Χ. και είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό της εισηγμένη από Βενετία και Κωνσταντινούπολη. Η πυκνότητα των ευρημάτων είναι εντυπωσιακή όπως εξαιρετικά εντυπωσιακό είναι και το οικοδομικό σύνολο που αποκαλύπτεται στο οικόπεδο.

25 Αυγούστου 1898

Λιθογραφία από το βιβλίο « Περιηγήσεις στην Αίγυπτο και την Κρήτη», του C. Rochfort Scott, 19ος αιώνας

Σαν σήμερα, 25 Αυγούστου του 1898, 111 χρόνια πριν, το Ηράκλειο έζησε μια από τις πιο δραματικές στιγμές της ιστορίας του. Η μεγάλη σφαγή των χριστιανών από τους βαζιβουζούκους Τούρκους, τα αντίποινα των συμμάχων, οι φωτιές, οι δολοφονίες και οι καταστροφές τόσων μνημείων της πόλης σημάδεψαν για πάντα την ιστορία του.
Το 1898 η Κρήτη ήταν ανάστατη. Οι μεγάλες δυνάμεις, ήδη από το 1897, είχαν πατήσει στο νησί, με την ευκαιρία των ταραχών που δημιουργήθηκαν μετά την επανάσταση του 1896 κατά των Τούρκων.
Στις 25 Αυγούστου του 1898, με απόφαση των Ναυάρχων των μεγάλων δυνάμεων, απόσπασμα του αγγλικού στρατού επιχείρησε να εγκαταστήσει υπαλλήλους του στο φορολογικό γραφείο του Ηρακλείου που βρισκόταν στην περιοχή του ενετικού λιμανιού. Ο τουρκικός στρατός και οι μπέηδες με ένα καλά μελετημένο σχέδιο, και με την αφορμή αυτή, προχώρησαν σε ένα προσχεδιασμένο έγκλημα εναντίον των χριστιανών του Ηρακλείου.

Εκτέλεση βασιβουζούκων από απόσπασμα των μεγάλων δυνάμεων στο Ηράκλειο

Στο Ηράκλειο είχαν συγκεντρωθεί, αναζητώντας προστασία, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της υπαίθρου. Η ατμόσφαιρα μέσα στην πόλη ήταν εκρηκτική, καθώς η οργή και η αγανάκτηση των μουσουλμάνων προσφύγων στράφηκε τελικά εναντίον των χριστιανών που ζούσαν στην πόλη.
Με αφορμή το διορισμό του Στυλιανού Μιχαήλ Αλεξίου στη θέση του πρώτου χριστιανού Διευθυντή των Φορολογικών Γραφείων (Τελωνείου), και ενώ οι νέοι υπάλληλοι πήγαιναν να αναλάβουν υπηρεσία στο τελωνείο της πόλης, εξαγριωμένοι μουσουλμάνοι (βαζιβουζούκοι) επιτέθηκαν, σ' αυτούς και στο βρετανικό στρατιωτικό τμήμα που τους συνοδεύει.
Σύντομα τα επεισόδια εξαπλώθηκαν σ' όλη την πόλη. Καταστήματα και σπίτια λεηλατήθηκαν, κτίρια πυρπολήθηκαν, ειδικά στην περιοχή Βεζίρ Τσαρσί (σημερινή οδός 25ης Αυγούστου), και δεκάδες χριστιανοί έπεσαν θύματα του βίαιου αυτού ξεσπάσματος. Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται και 17 Βρετανοί στρατιώτες, καθώς και ο Υποπρόξενος της Βρετανίας Λυσίμαχος Καλοκαιρινός. Η αντίδραση των Μεγάλων Δυνάμεων είναι άμεση και 17 μουσουλμάνοι εκτελούνται ως πρωταγωνιστές των επεισοδίων.

Το Βεζίρ Τσαρσί (σήμερα οδός 25ης Αυγούστου) όπως το ανεβαίνουμε από το λιμάνι προς το εσωτερικό της πόλης, αμέσως μετά την πυρπόληση

Η πυρπόληση του Ηρακλείου, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη

«[...] ή είκών του Ηρακλείου! Φρικαλέα, αγρία, οδυνηρά. Όδυνηρωτέρα, ότι οι εν δοκιμασίαις διελθόντες τον βίον αυτών έσφάγησαν υπό τήν σκιάν τεσσάρων ευρωπαϊκών σημαιών [...]», γράφει εφημερίδα της εποχής.

Η Ενετική Πύλη του Μόλου, από την οποία ξεκίνησαν οι σφαγές. Σήμερα δεν υπάρχει. Ανατινάχθηκε από τους Άγγλους συμμάχους.

Οι 17 πρωταίτιοι συνελήφθησαν, κρίθηκαν ένοχοι για τους φόνους των Άγγλων και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι ένοχοι για τα εγκλήματα κατά των χριστιανών είτε καταδικάστηκαν σε πολυετείς φυλακίσεις είτε απελάθηκαν.
«Χαρακτηριστική ή αποφασιστικότης των Άγγλων», έγραφε η εφημερίδα Άστυ στις 28 Αυγούστου 1898. «Το αδρανές μεγαλείον εκινήθη. Εντός 48 ωρών ό Τουρκικός στρατός θα αποσυρθή, ό στρατιωτικός νόμος θα λειτουργήση• οι πρωταίτιοι των φρικαλεοτήτων θ’ απαγχονισθουν… Ηλεκτρική ή διαταγή, ηλεκτρική και ή εκτέλεσις… αυτό ονομάζεται δύναμις ενός έθνους. Εάν το αίμα των Αρμενίων ήτο εύθηνόν, το των Άγγλων εξαγοράζεται ακριβότατα, δια βρόγχων και οβίδων…»
Ισχυρή μοίρα αγγλικού στόλου με τον ναύαρχο Νοέλ κατέπλευσε στο λιμάνι του Ηρακλείου και ο τουρκικός στρατός διατάχθηκε να αποχωρήσει από την πόλη καθώς και από άλλα φρούρια της Κρήτης. Στις 2 Νοεμβρίου και ο τελευταίος τούρκος στρατιώτης είχε αποχωρήσει από το νησί. Ένα μήνα αργότερα, 9 Δεκεμβρίου 1898, ο ύπατος Αρμοστής της Κρήτης Γεώργιος αποβιβάστηκε στη Σούδα.
Αρχηγός των βασιβουζούκων, στα γεγονότα του Ηρακλείου, ήταν ο περιβόητος Αλή Ούμπασης, που κρεμάστηκε μετά τα γεγονότα από τους Άγγλους. Πολλοί βασιβουζούκοι δεν καταγόταν από την Κρήτη, αλλά τους είχε φέρει ο τουρκικός στρατός και οι μπέηδες από άλλα μέρη της αυτοκρατορίας. Ορισμένοι από αυτούς, παρέμειναν στην Κρήτη, συνελήφθησαν αργότερα επί Κρητικής πολιτείας και απελάθηκαν στα μέρη από όπου είχαν έλθει. Η επίσημη τότε εφημερίδα Κρήτη και ο τοπικός τύπος αναφέρουν πολλά τέτοια ονόματα.

Βασιβουζούκοι κρατούμενοι στο αγγλικό πολεμικό πλοίο “Αφροδίτη”

Η σπάνια φωτογραφία, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο βιβλίο Ιστορία της Ελληνικής Φωτογραφίας 1839-1970 του Άλκη Ξανθάκη , που τραβήχτηκε από Άγγλο αξιωματικό, και δείχνει τους 17 μελλοθάνατους βασιβουζούκους να κρατούνται προσωρινά πάνω στο Αγγλικό πολεμικό «Αφροδίτη», από τα κατάρτια του οποίου κρεμάστηκαν ορισμένοι, φέρνει στο φως μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας μας.
Πολλοί θεωρούσαμε ότι οι βασιβουζούκοι στην Κρήτη συνελήφθησαν, φυλακίσθηκαν και κρεμάστηκαν όλοι στην στεριά στην περιοχή του Ηρακλείου. Ένας λόγος ήταν και τα σκίτσα, που δημοσιεύτηκαν σε Ευρωπαϊκές εφημερίδες της εποχής, που δείχνουν σε σκίτσα το ξύλινο ικρίωμα με τις κρεμάλες στην στεριά, ενώ η φωτογραφία αποτελεί ντοκουμέντο και αποδεικνύει ότι οι πρωταίτιοι βασιβουζούκοι κρατούνται στο Αγγλικό πολεμικό «Αφροδίτη» και όπως αναφέρεται ορισμένοι κρεμάστηκαν από τα κατάρτια του.

Βασιβουζούκοι περνούν ανενόχλητοι μπροστά από φρουρά των μεγάλων δυνάμεων

http://grypas.heraklion.gr/
http://agonigrammi.wordpress.com/

Ακόμα σαββατόβραδο...δύο τραγούδια ολότελα άσχετα μεταξύ τους...ολότελα ίδια αίσθηση...αφιερωμένα στον Πέτρο που τα είχε στο repeat κάπου στην Καλλιθέα.


Καλή Κυριακή :)))))))))

Για κάποιο περίεργο και ανεξήγητο λόγο πάντα με είλκε το λεγόμενο "περιθώριο"...και τα καλά του και τα κακά του και οι ιδιόρρυθμοι κώδικές του και τα περίεργα έθιμά του. Αποφεύγω τα in στέκια και καταφεύγω σε ό,τι νομίζω πως θα με κάνει να νοιώσω ζωντανή και ελεύθερη, χωρίς κανόνες καλής συμπεριφοράς ή ματιές τριγύρω μπας και με κοιτούν αποδοκιμαστικά, πίνω και καπνίζω και τραγουδώ και χορεύω όσο και όποτε μου κάνει κέφι...μιλώ με ανθρώπους που έζησαν ζωή, ίσως δύσκολη, πικρή, όμως ζωή. Χωρίς βόλεμα σε άνετο καναπέ μπροστά σε θανάσιμα βαρετά θεάματα της τηλεόρασης, χωρίς την ανάγκη να αποδείξεις ότι είσαι Ο εκλεκτός, χωρίς να αναγκάζεσαι να απολογείσαι διαρκώς για τα πάντα.
Ξεκαθάριζα λοιπόν σήμερα τα χαρτιά μου. Πότε πότε με πιάνει αυτή η διαστροφή, αν σκεφτούμε ότι τα χαρτιά μου είναι ένα απύθμενο χάος! Κάπου κρυμένο βρήκα ένα χειρόγραφο παλιό, ταλαιπωρημένο, μισοσκισμένο, ξεχασμένο. Το είχα πάρει στα κλεφτά από την Αλκμήνη, μια ιδιοκτήτρια κάποιου περιθωριακού μπαρ στην Αθήνα. Κάποτε σύχναζα εκεί, τότε που δεν σκεφτόμουν κινδύνους ούτε ακολουθούσα κανόνες ούτε λογάριαζα συνέπειες..μόνο έψαχνα εμπειρίες και να μάθω πώς ζει ο πραγματικός κόσμος, όχι η μικροαστική βαρετή συνεχής φθορά ή οι ελεγχόμενοι κώδικες ηθικής από τη μαμά και το μπαμπά...
Η Αλκμήνη ήταν αυτό που λέμε "πουτάνα", ήταν ωστόσο μια βαθιά πληγωμένη καρδιά, ένας γνήσιος άνθρπωπος, μια μεγάλη ψυχή.
Απλά αντιγράφω το δικό της χειρόγραφο και το συνοδεύω με ένα αγαπημένο μου τραγούδι..τα συμπεράσματα, τα σχόλια και τις όποιες απόψεις, τις αφήνω σε σας...



"Αλκμήνη! Χαχαχαχαχαχα!
Μαρία με λένε κανονικά, το Αλκμήνη ακούγεται πιο ωραία, πιο χαριτωμένο ίσως νάναι...
Μαρία λοιπόν που? ούτε στη γη ούτε κάτω από τη γη
Χμ το βρήκα. Στη θάλασσα! στη νωχελική κίνηση του βυθού. Και κάπου αλλού. Στη επιφάνεια της θάλασσας όταν έχει κύματα και ακούς τους ήχους τους και χάνεσαι.
Μέσα μας, μέσα μου? Ας γελάσω ξανά, τι κακό να μου κάνει? Τόσες χιλιάδες φορές έχω γελάσει, μια ακόμα δεν αλλάζει τίποτα.
Είμαι χαζή ε? Ναι, ναι, εντελώς μα εντελώς χαζή. Τόσο πολύ χαζή που καταντώ υπέροχη. Σιγά το δύσκολο πράγμα να είσαι υπέροχη! βάφεσαι σαν πουτάνα, ντύνεσαι σαν ξέκωλο και γελάς σαν ηλίθια σε όποιον σου λέει μαλακίες, άρα υπέροχη. Το δύσκολο είναι να είσαι σκύλα και να γουστάρεις και να σε γουστάρουν έτσι. Τι να τις κάνουν οι άντρες τις χαριτωμενούλες? ¨αντε κανα δυο ξεπέτες και μετά "μμμ! θα τα πούμε".
Εντάξει λοιπόν μαρία μου, πάρτο χαμπάρι. Δεν θα γίνεις ποτέ η μοιραία γυναίκα κανενός, ηλίθια. Έτσι είναι η ζωή και εσύ άει γαμήσου, Αμήν.
Ένα σακκί γεμάτο "σ αγαπώ" που μαραίνονται. Ένα σακκί πατάτες θάταν πιο χρήσιμο, θα έβγαζαν καμια ρίζα, θα πρασίνιζαν και στο φινάλε θα τις τρώγαμε τηγανητές.
Τόσα μαραμένα " σ αγαπώ" που κρατώ μέσα μου. χαράς το θησαυρό!
Τι να τα κάνω τώρα?
Να τα πετάξω? κρίμα στο χρόνο που έχασα να τα μαζεύω
Να κρατήσω τα πιο φρέσκα? χμ! κι αυτά θα μαραθούν
Να τα χαρίσω? κανείς δεν τα θέλει από δεύτερο χέρι
Να τα αγνοήσω? Σιγά μην το κάνεις ρε μαλάκω!
Να μαραθώ μαζί τους? Αμ δε!
Συμπέρασμα! Άντε βρες άκρη!
Βαρέθηκα να σκέφτομαι.
Κουράστηκα να κλαίω.
Δε γαμιέται!"

Πώς να μη συγκινηθεί και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος...πώς να μη σκεφτεί ότι εμείς, τα σκεπτόμενα όντα είμαστε τα πιο άγρια και αχάριστα θηρία?

αφιερωμένο με χαμόγελο στους δικτυακούς συντρόφους του 2009

Από τη "Διάπλαση Των Παίδων" του 1961 :)

βραδυ σαββάτου...

έξη κόκκινα, ένα μπλε, ένας θρύλος, δυο τραγούδια...όνειρα...

...και επειδή δεν επιτρέπεται να πηγαίνουμε για ύπνο με κακές σκέψεις, ένα πολύ ωραίο τραγούδι για καληνύχτα ;)

μικρό μάθημα ιστορίας...

Και επανέρχομαι στο "μικρομέγαλο" Ηράκλειό μου, που κάποτε, το 1936, και λίγο αργότερα, το 1958, κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε ντε και καλά να την μετατρέψουν, από γραφική πόλη σε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη...πράγμα ανέφικτο και καταστροφικό, αφού διέλυσαν, έκρυψαν, αλλοίωσαν και εν τέλει δολοφόνησαν την ιστορία και τα μνημεία της. Έτσι λοιπόν, το σχέδιο πόλεως του 1936 και το επόμενο (στο ίδιο υπόβαθρο) του 1958, αντί να αφήσουν ήσυχη την εντός των ενετικών τειχών πόλη, με τα σοκάκια, τις εκκλησίες της, τα τζαμιά της, τα λουτρά της, τις πλατείες της, τα τείχη της, τα αρχαία της (όπως θα δείτε στα προσεχώς!), και να τα βάλουν με τις ακατοίκητες εκτάσεις στις περιοχές έξω από τα τείχη, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να μην αφήσουν τίποτα όρθιο!

Μια ματιά στους παρακάτω χάρτες, αρκεί για να διαπιστώσει ο καθένας ότι ο πολεοδομικός ιστός της παλιάς πόλης έμεινε αναλλοίωτος. Όταν όμως περνάς από τα στενάκια του ενός μέτρου πλάτους και σε πλακώνουν οι εξαώροφες (κατά προτίμηση με φλούο χρώματα)πολυκατοικίες ένθεν και ένθεν, και πατάς σε κυβόλιθους made in china, αντί για το παλιό καλό καλντερίμι, αν είσαι επισκέπτης αναρωτιέσαι σε ποιά "Μπανανία" βρέθηκες, αν είσαι Ηρακλειώτης (και όχι εσωτερικός μετανάστης =παγερά αδιάφορος), δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις, να κρυφτείς, να βρίσεις ή να μεταναστεύσεις...

1. Χάρτης του στρατηγού Rudolf Werdmuller, 1668, ένα χρόνο πριν την κατάκτηση της πόλης από τους Τούρκους.


Στο χάρτη αυτό, φαίνεται ο ενετικός οχυρωματικός περίβολος, το λιμάνι και οι συνοικίες της πόλης. Με πράσινο χρώμα φαίνονται οι κήποι και οι καλλιεργημένοι χώροι στην πόλη.

2. Χάρτης της σημερινής πόλης.


Ίδια τείχη,ίδιες συνοικίες, ίδιες χαράξεις, οι κήποι έγιναν οικοδομικά τετράγωνα.

3. Αεροφωτογραφία της πόλης.


Ε, τι να πω τώρα??? Ψάχνω μέρος να κρυφτώ...

Ας αφήσουμε τους χάρτες τώρα, να πάμε λίγο πιο μέσα στην πόλη, σε δυο ιστορικές της πλατείες.
Η πλατεία Ελευθερίας, κοντά στο Αρχαιολογικό Μουσείο, έχει περάσει όσα βάσανα δεν πέρασε ο Ιώβ...γιατί όλοι οι κατά καιρούς τοπικοί μας άρχοντες τα έβαλαν μαζί της, θα μείνει αιώνια απορία!

1. η Πλατεία στις αρχές του 20ου αιώνα. Φαίνεται το πρώτο Μουσείο,ό,τι είχε απομείνει από τη μεγαλειώδη Μονή του Αγίου Φραγκίσκου, τμήμα του βυζαντινου -παλαιοενετικού τείχους και άγγλοι στρατιώτες σε παράταξη.


2. η ίδια Πλατεία τη δεκαετία του '50. Ο κήπος μας, πυκνοφυτεμένος, όμορφος και ζωντανός. Καταμεσής, το άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη.


3. Η Πλατεία σήμερα!!!!! παρέλειψα τα ενδιάμεσα για να μη με πιάσει άγχος! Πολυώροφη πλατεία με μάρμαρα και ικριώματα, παγκόσμια αποκλειστικότητα, η αποθέωση της μαλακίας!


Τι να πούμε για την πλατεία Κορνάρου τώρα?
Κάποτε δέσποζε στην πλατεία ο ναός του Σωτήρος, μετόχι της Μονής Σινά,και μετέπειτα Βαλιδέ Σουλτάν Τζαμισί. Τον χαρακτήρισαν επικίνδυνα ετοιμόρροπο το 1970 επί χούντας, και στη συνέχεια προσπαθούσαν να σπάσουν τους "ἑτοιμόρροπους" τοίχους με κομπρεσσέρ μήνες και μήνες! Απέναντι η ενετική κρήνη Bembo και μια υπέροχη οθωμανική φιλανθρωπική κρήνη (σεμπιλχανές).

1. Η πλατεία σε χαρακτικό από το βιβλίο του Pashley, "Travels in Crete", των οθωμανικών χρόνων.Πίσω από την κρήνη και τον σεμπιλχανέ διακρίνεται ο ναός του Σωτήρος.


2. Ο Ναός του Σωτήρος, στις αρχές του 20ου αιώνα


3. Η Πλατεία σήμερα...ξανά...τι να πω?


...η συνέχεια προσεχώς...ακόμα πιο πικρή :((((

VI. Μιλτιάδης Μαλακάσης

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1869. Από πολύ μικρός άρχισε να γράφει ποιήματα, εύθυμους, σατυρικούς αλλά και ρομαντικούς στίχους καθώς και αισθηματικά πεζά. Έζησε στην Αθήνα και ταξίδεψε στη Γερμανία και τη Γαλλία, όπου παρέμεινε για 8 χρόνια στο Παρίσι. Συνδέθηκε στενά με τον Ζαν Μωρεάς και παντρεύτηκε την κόρη του τότε πολιτευτή Επαμεινώνδα Δεληγιώργη. Το 1924 πήρε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και επί 20 χρόνια διετέλεσε διευθυντής της βιβλιοθήκης της Βουλής. Πέθανε το 1943 μετά από μακρά ασθένεια. Παρά την επιφανειακότητα του έργου του, δεν απουσιάζουν μια ειλικρινής θλίψη, προβληματισμός και έντονο ερωτικό στοιχείο.


Ἀγάπη

Ἃς μὴ γυρίζει ὁ λογισμὸς στὰ χρόνια ἐκεῖνα πίσω.
Κάλλιο μιὰ τέτοια θύμηση γιὰ πάντα νὰ χαθῇ,
Ποιὸς ξέρει, τώρα θἄτανε γραφτὸ νὰ σ᾿ ἀγαπήσω,
Καὶ τόσο ποὺ καμμιὰ ποτὲ δὲν ἔχει ἀγαπηθῇ.
Κι ἂν ἔφυγεν ἡ νιότη σου, ποὺ θλίβεσαι γιὰ δαὔτη,
Ὡς γιὰ πουλὶ ποὺ πέταξε μἄλλα μαζὶ πουλιά,
Περσότερο ἀπὸ μία ἄνοιξη τὸν ἔρωτά μου ἀνάφτει
Τοῦ χινοπώρου τἄγγιγμα στὰ ὡραῖα σου τὰ μαλλιά.
Κι ἀκόμα φτάνω ν᾿ ἀγαπῶ σ᾿ ἐσὲ μίαν ἄλλη εἰκόνα,
- Τ᾿ ὁρκίζομαι στὰ μάτια σου ποὺ τόσο λαχταρῶ, -
Τὸν ἥμερο κι ἀνέφελο καὶ τὸ γλυκὸ χειμῶνα,
Ποὺ στὸ χλωμό σου πρόσωπο μία μέρα θὰ θωρῶ.
Καὶ μάθε το, τὶς μελιχρὲς λαμπράδες τοῦ Δεκέμβρη,
Καὶ τὶς φεγγαροσκέπαστες τοῦ Γενναριοῦ ὀμορφιές,
Μήτε στὶς τρέλλες τ᾿ Ἀπριλιοῦ κανένας θὰ τὶς εὕρῃ,
Μήτε καὶ στὶς μονότονες τοῦ Μάη καλοκαιριές..

Η οικογένειά μου!

Πωπωπωπωπω βαριέμαι θανάσιμα σήμερα! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα βαριέμαι ακριβώς το ίδιο θανάσιμα! παιδικό τραύμα από τότε που μαζευόταν όλο το σόι στο πάλαι ποτέ ψαράδικο χωριουδάκι που δεν είχε φως, νερό, τηλέφωνο....μόνο θάλασσα, αλμυρίκια και το mike's place που πρωτοφάγαμε πατάτες τηγανητές με Ketchup ακούγοντας Jimmy Hendrix...(προχωρημένη κατάσταση!)...τουτέστιν το σημερινό Λιμάνι Χερσονήσου (για τους αμύητους, σαν να λέμε..."το γαμήσαμε το φυσικό κάλλος"). Έτσι λοιπόν, και επειδή μετά που διαλύσανε τα πάντα στο μικρό αυτό χωριουδάκι και το μετέτρεψαν σε κακέκτυπο των τουριστικών θερέτρων της υφηλίου, κάθομαι στο σπιτάκι μου στο Ηράκλειο και βαριέμαι...Έτσι, σκέφτηκα να σας παρουσιάσω την λατρευτή μου οικογένεια, που αριθμεί έξι (6) <έμφαση!!!!!!!!!!!!!!!!!> παιδιά...και μάλιστα με σειρά ιεραρχίας...
Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Η Γιαγιά μας...

...δεν το βάζει κάτω που ο κόσμος να χαλάσει...ίσως είναι η πιο ηλικιωμένη αρχόντισσα που παίζει ανελλιπώς λόττο, τζόκερ, στοίχημα κλπκλπ στο γειτονικό προπατζίδικο...

Ο Στύλος του σπιτιού μας...

...Πάτερ Φαμίλιας απολύτως ισορροπημένος όπως πολύ καλά διαπιστώνετε...

Ο Μεγαλύτερος Υιός...

...αχ αυτή η πόζα όταν δεν έχω απλώσει τα ρούχα εγκαίρως, όταν δεν έχω μαγειρέψει, όταν δεν έχω ψωνίσει, όταν δεν έχω μαζέψει τα ρούχα εγκαίρως, όταν καπνίζω, όταν βουρτσίζω τα δόντια μου κι αποφασίσει ότι θέλει να κάνει ντους, όταν, όταν , όταν...αξιολάτρευτο παιδί...

Η Κορούλα μου νούμερο 1...

...μια σκληρά εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά, με άλλα λόγια μια freaked "i am NOT a housewife"...κούκλα όμως...

Ο νεότερος Υιός...

...καλλιτέχνης φευγάτος, παντού και πουθενά, μη διανοηθούμε να του πούμε την "ἑξω από δω" λέξη...ΠΡΕΠΕΙ...την έκανε επί τόπου με ελαφρά για κάποιο ξερονήσι...αρνείται μέχρι θανάτου να αποκτήσει κινητό.

Η Κορούλα μου νούμερο 2 (θα με σφάξει η 1)...

...μη την βλέπετε έτσι...την ξυρίσαμε με ψιλή πριν 3 μέρες πριν πάει από θερμοπληξία...κανονικά είναι ΘΕΑ!

η Grand Mama, εγω δλδ...

...δεν θέλω σχόλια...δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος επιβίωσης!

Ζηλεύω...

Θαυμάζω...

Αναρωτιέμαι...

Ταξιδεύω...

Υποκλίνομαι...

Ζηλεύω που δεν είμαι εκεί...

Θαυμάζω τη σύνθεση, τα χρώματα, τη στιγμή...

Αναρωτιέμαι πώς πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που χωνόμουν κι εγώ σ' ένα υπνόσακκο κάπου σε κάποιο νησί, σε κάποια παραλία, στο πουθενά...

Ταξιδεύω, γιατί τα ταξίδια ποτέ δεν τελειώνουν στα όνειρά μας...

Υποκλίνομαι στην ποιότητα του φωτογράφου...

Γαύδος, Αύγουστος 2009

V. Γιάννης Γρυπάρης

Γεννήθηκε στη Σίφνο το 1871. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και στη συνέχεια στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, χωρίς ωστόσο να έχει πάρει ακόμα πτυχίο. Επέστρεψε στην Πόλη, εργάστηκε ως δάσκαλος και στα 1895 μετά τη σφαγή των Αρμενίων, εγκατέλειψε οριστικά την Πόλη, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, έγινε διδάκτορας φιλολογίας και μπήκε στους φιλολογικούς κύκλους με τη βοήθεια του Γρηγόρη Ξενόπουλου.
Το 1942 βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του, από την πείνα και τις στερήσεις της κατοχής. Υπήρξε εξαιρετικά επιτήδειος στη ρίμα κια το μέτρο, και ένας από τους πιο ευαίσθητους σονετογράφους. Η ποίησή του διακρίνεται για την ηδυπάθεια και τον ερωτισμό της. Επιπλέον, οι μεταφράσεις του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, στήριξαν αφάνταστα τη θεατρική αναβίωση του αρχαίου δράματος στις μέρες μας.

Ὕπνου δάκρυα

Μπρόβαλε μέρα λιβανὴ κι ὀνειροξεδιαλύτρα
νὰ διώξῃς τὰ ἠσκιώματα τοῦ ὕπνου ἀπὸ κοντά μου·
μπρόβαλε μέρα, κοίμισε τὴν ὑπνοφαντασιά μου,
ποὺ ἐνῷ κοιμοῦμαι ξαγρυπνᾷ ἡ νυχτοπαρωρίτρα.
Γιατὶ νεκρούς, γιατὶ χλωμοὺς σὰν μαραμένα κίτρα,
μὲς στὰ παράξενα πολὺ καὶ ἄγρια πολὺ ὄνειρά μου,
εἶδα καὶ τοὺς πενήντα γυιοὺς τοῦ παλαιοῦ Πριάμου
καὶ τὴν Ἑκάβη ἐπάνω τοὺς βουβὴ μοιρολογήτρα.
Δάκρι δὲν εἶχε στὸ στεγνὸ γεροντικό της μάτι
καὶ -μόσχον ἀξεθύμαστο- τὸν πόνο της ἐκράτει
μέσα στὰ στήθια της κλειστὸν ἀπ᾿ τοὺς παλιούς τους χρόνους.
Μὰ ἐσύ, καρδιά μου, πέτρινη γιὰ τὰ δικά σου πάθη,
δάκρυα ἀρχινᾷς στὸν ὕπνο σου νὰ χύνῃς γι᾿ ἄλλου πόνους
σὰν σταλαχτίτες τοῦ γκρεμνοῦ ἀπ᾿ τῆς σπηλιᾶς τὰ βάθη!

Τα νεύρα μου! Τελικά είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως σε ό,τι έχει σχέση με τους υπολογιστές, 3 ώρες παιδεύομαι να διορθώσω την playlist μου!!!!!!
Τα 'κανα μπάχαλο, εκνευρίστηκα, έκανα 300 φορές επανεκκίνηση, έβρισα 300000 φορές τη χαζομαρα μου, διαολόστειλα 3000000000 φορές τον Bill Gates και τις εφευρέσεις του και στο τέλος εκτονώθηκα με το youtube...









...και η αποθέωση!!!! Ακούστε το με τα ηχεία σας στο φουλ! αααααααααααααααααααχ! ηρέμησα, είναι 2.08 γλυκια νύχτα και πάω να κοιμηθώζζζζζζζζζΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖζζζζζζζζζζΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖζζζζζζζζζζ!!!

Χωρίς λόγια...



Όνειρα γλυκά.

IV. Κώστας Καρυωτάκης
Γεννήθηκε στη Τρίπολη στις 30 Οκτώβρη 1896 και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα.
Το Φλεβάρη του 1919 εξέδοσε την πρώτη ποιητική του συλλογή "Ο Πόνος Των Ανθρώπων & Των Πραγμάτων", που δε παίρνει καλή κριτική.
Το 1921 κυκλοφόρησε η δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Την εποχή αυτή συνδέθηκε στενά με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Το Δεκέμβρη του 1927 εκδόθηκε η τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες".
Στις 20 Ιουλίου 1928, στην Πρέβεζα, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του πέφτοντας γυμνός στη θάλασσα και μάταια προσπαθώντας επί 10ωρο να πνιγεί.
Το πρωί της επόμενης μέρας, απτόητος, αγόρασε ένα περίστροφο και φύτεψε μια σφάιρα στην καρδιά του. Στην τσέπη του βρέθηκε το τελευταίο του σημείωμα:

"Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να 'ρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Υ.Γ. Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ ν' αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου".
Κ.Γ.Κ.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ

Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.
Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.
Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσίς του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ' το 'λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων, αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ' άλογό μου!»
Έτσι αν το θέλει ο Θερβάντες, εγώ τους είδα, μέσα
στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.
Τους είδα πίσω να 'ρθουνε -- παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολέμησαν γι' ανύπαρχτο βασίλειο --
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά, πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

Ένα πολύ μικρό αφιέρωμα - φόρος ελάχιστης τιμής στον Όλιβερ Νόρβελ Χάρντι, τον ανεπανάληπτο πληθωρικό χοντρούλη του δίδυμου "Χοντρός και Λιγνός", που τράβηξε για τη γειτονιά των αγγέλων σαν σήμερα, το 1957...





Μάτα Χάρι(σημαίνει "μάτι της νέας αυγής"): Ψευδώνυμο της Μαργκερίτα Χερτρουίντα Τζέλε, περιβόητης διπλής κατασκόπου, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1876. Μια τυπική ολλανδέζα νοικοκυρά ήταν η Μάτα Χάρι ώσπου αποφάσισε με υπερμοντέρνο για την εποχή της πνεύμα να χορέψει γυμνή στις μεγάλες πόλεις και να χορέψει στο ταψί τη γαλλική κυβέρνηση ως την εκτέλεσή της το 1915. Κατηγορήθηκε ότι απεκάλυπτε στους Γερμανούς λεπτομέρειες υψίστης στρατηγικής σημασίας και ότι η αδιακρισία της προκάλεσε τον θάνατο πολλών συμμάχων στρατιωτών. Συνελήφθη τον Ιανουάριο του 1915, δικάστηκε για προδοσία και εκτελέστηκε εννέα μήνες αργότερα.